Με μια και μόνο λέξη, οι άνθρωποι που βίωσαν τη μεγαλύτερη τραγωδία στη χώρα μας, τη φωτιά στο Μάτι, περιγράφουν τις στιγμές εκείνες που απελπισμένα προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το θάνατο, αλλά και τον μετέπειτα αγώνα τους, ώστε να αποδοθούν ευθύνες «εκεί που πρέπει».

Εξι χρόνια μετά από εκείνη τη μαύρη ημέρα της 23^ης Ιουλίου του 2018, οι επιζώντες φέρουν ακόμη στο σώμα και την ψυχή τους τα σημάδια απο τις πύρινες φλόγες. «Τίποτε δεν σταματάει. Ελπίζουμε στο Εφετείο» λένε, και με κάθε τρόπο κοπιάζουν να μαζέψουν τα κομμάτιά τους, να συνεχίσουν τη ζωή τους. «Μάταια, αυτό θα συμβεί όταν οι υπαίτοι τιμωρηθούν για το έγκλημα».

Ετσι, χαρακτηρίζουν την καταστροφή που άφησε πίσω της 104 νεκρούς και 147 τραυματίες και εγκαυματίες. Διότι, όπως λένε, ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι όχι μόνο ήταν αβοήθητοι αλλά και το χάος, τους λανθασμένους χειρισμούς, την έλλειψη συντονισμού και την ασυννενοησία που προκλήθηκε απο τα πρώτα κιόλας λεπτά που ξέσπασε η φωτιά.

«Δεν μπορεί να έρθει η δικαίωση απο τη στιγμή που δεν είναι κατηγορούμενοι όλοι όσοι εμπλέκονται πραγματικά σε αυτή την τραγωδία» λέει στον «Ελεύθερο Τύπο» η κ. Μαρίνα Καρύδα, που στις 23 Ιουλίου του 2018 βρισκόταν στο εξοχικό της στο Μάτι μαζί με την κόρη και τη μητέρά της. «Χαζεύαμε στην τηλεόραση τη φωτιά στη Κινέττα. Το μόνο που ακούγαμε έξω ήταν τα τζιτζίκια, τίποτε άλλο. Η φωτιά μάς αιφνιδίασε, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς συμβαίνει, έστειλα την κόρη και τη μητέρα μου στο λιμάνι όπου και εγκλωβίστηκαν. Δεν υπήρχε κανείς να μας πει τι να κάνουμε, πού να πάμε. Δεν άκουσα ούτε μια σειρήνα ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα, για να μας προϊδεάσει ότι συμβαίνει κάτι άσχημο». Τις ώρες αγωνίας και τρόμου των κατοίκων και των παραθεριστών όπως και τις μετέπειτα δικαστικές εξελίξεις περιγράφει βήμα βήμα στο βιβλίο της με τίτλο «Μάτι, 23 Ιουλίου 2018».

Η κ. Καρύδα αισθάνεται τυχερή που βγήκε ζωντανή απο τις στάχτες. Το ίδιο τυχερή αισθάνεται και η κ. Πηνελόπη, απο τις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες που κατάφεραν να σωθούν. Και ας έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα υγείας που προκλήθηκαν από τα εγκαύματα.

«Στο χείλος του θανάτου»

«Ενιωσα την απόλυτη μοναξιά. Δεν κάηκα στο σπίτι μου γιατί έφυγα, αλλά εκεί που κάηκα ήμουν εντελώς μόνη. Με έκαψαν τα κουκουνάρια που έπεφταν από το δέντρο πάνω μου, δεν υπήρχε καλυμμένη βεράντα και ήταν σαν αναμμένα κάρβουνα, αλλά ήταν τόση η αδρεναλίνη που τα έδιωχνα με τα χέρια μου και για αυτό κάηκα».

Εχοντας νοσηλευθεί πάνω 17 μήνες, είπε (ΕΡΤ) ότι είναι η επιζήσασα με τη μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας. «Τρεις φορές ήρθα στο χείλος του θανάτου».

Μάλιστα, ιδιαίτερα συγκινημένη από τις χθεσινές εκδηλώσεις στη μνήμη των 104 θυμάτων σχολίασε «η φύση θέλησε να ζήσω. Το είδα σαν μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή και σκέφτηκα ότι με όσες αναπηρίες και αν έχω, ξαναγράφω το βιβλίο της ζωής μου από την αρχή».

Εκδηλώσεις μνήμης

Το κλίμα στις χθεσινές τελετές που πραγματοποιήθηκαν για την επέτειο απο τη φονική πυρκαγιά ήταν ιδιαίτερα βαρύ.

Το πρωί τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση, στο ναό του Αγ. Ιωάννη, στο Νέο Βουτζά και αρχιερατικό Μνημόσυνο, στο ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, στο Κόκκινο Λιμανάκι. Ακολούθησε, μεταξύ άλλων, το απόγευμα το τρισάγιο στο Μνημείο των Θυμάτων, στο Νέο Βουτζά και το Προσκλητήριο των 104 νεκρών αλλά και πορεία προς το Μάτι.

Μάλιστα, στην Αργυρά Ακτή, έγινε και το δρώμενο που ξεκίνησε από την κόρη ενός θύματος: 104 πλωτά φαναράκια αφήνονται στη θάλασσα. «Να τα ταξιδέψει στη μνήμη των ανθρώπων που πνίγηκαν, στη μνήμη των ανθρώπων που περίμεναν στο νερό με καμένες τις σάρκες τους για μια βοήθεια που ήρθε πολύ αργά, των ανθρώπων που ξεψύχησαν δίπλα στο νερό, των ανθρώπων που δεν έφτασαν ποτέ στο νερό, των ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν και δεν είχαν νερό».