Μόλις δεκαεννέα ημέρες μετά την εθνική τραγωδία, τραυματισμένοι ψυχικά και σωματικά προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους, όμως, όπως λένε, τις νύχτες ξυπνούν από τους εφιάλτες. Τα «κομμάτια» τους μαζεύουν και οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι που θρηνούν αγαπημένα τους πρόσωπα, ζητώντας δικαίωση στη μνήμη των θυμάτων.

«Για εμένα είναι αρκετό που επέζησα από την κόλαση», λέει στον «Ελεύθερο Τύπο» ο κ. Στέφανος Γωγάκος. Σήμερα, προσπαθεί να ξεχάσει τα όσα μαρτυρικά έζησε τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου. «Τώρα είμαι καλά. Δεν θα ξεχάσω όμως, δεν μπορώ».

Ο κ. Γωγάκος επέβαινε στο πέμπτο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας. Στα Τέμπη ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Το βαγόνι τρανταζόταν πάνω-κάτω. «Εσπασαν όλα τα τζάμια. Ο κόσμος άρχιζε να ουρλιάζει, οι γυναίκες έκλαιγαν. Είδαμε μπροστά μας φωτιές». Ο ίδιος χτύπησε το κεφάλι του. «Εκανα τις απαραίτητες εξετάσεις και είμαι καλά. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Είμαι γερό σκαρί. Θυμάμαι τη μητέρα μου που μου έλεγε μικρός: “Αν έχεις μέσα σου τον Θεό, μη φοβάσαι τίποτα”», λέει. Αυτό που τον πονάει περισσότερο είναι ότι σκοτώθηκαν πολλοί νέοι άνθρωποι.

Διαβάστε ακόμα: Τραγωδία στα Τέμπη – Γονείς θυμάτων: Ανησυχούμε για τα άλλα μας παιδία

«Εγώ δεν θέλω καμία αποζημίωση. Χάθηκαν τόσα νέα παιδιά και αυτό είναι τραγικό. Ας πάρουνε τα χρήματα καλύτερα οι συγγενείς των θυμάτων, οι γονείς που έχασαν τα σπλάχνα τους. Συμπάσχω με τις οικογένειες των θυμάτων».

Για τους ανθρώπους που ταξίδευαν αμέριμνοι με το δρομολόγιο του θανάτου ο χρόνος είναι σαν να έχει «παγώσει» στην 28η Φεβρουαρίου. Ανάμεσά τους, φοιτητές που δίνουν αγώνα για να ξεπεράσουν το σοκ. Μάλιστα, πολλοί αποφεύγουν πλέον να μιλάνε για το δυστύχημα.

Για να διαχειριστούν το ψυχολογικό τραύμα, έχουν δίπλα τους ειδικούς ψυχολόγους, όπως λέει η 18χρονη Ελισέα που τραυματίστηκε και νοσηλεύτηκε.

«Στη δική μου την περίπτωση, επικοινώνησε μια κοινωνική λειτουργός με τον σύζυγό μου και τον ενημέρωσε ότι ως οικογένεια μπορούμε να απευθυνθούμε σε τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης. Εχουμε σκοπό μέσα στην εβδομάδα να επικοινωνήσουμε, πιο πολύ για το παιδί μας», λέει η κ. Ζωή Σιώζη. Η ίδια επέβαινε μαζί με τον 7χρονο γιο της στο βαγόνι 2.