Οι νεότεροι ηλικιακά συμμετέχοντες στη μελέτη (18 έως 34 ετών), καθώς και οι γονείς παιδιών (0-15 ετών) δηλώνουν – σε ποσοστό πάνω από 50% – ότι η έκταση του φαινομένου της βίας στα παιδιά έχει πάρει σοβαρές διαστάσεις.

Όπως προκύπτει από τα ευρήματα της έρευνας του ΕΛΙΖΑ – που πραγματοποιήθηκε σε 1001 άτομα από όλη την Ελλάδα, 8 στους 10 Έλληνες θα αντιδρούσαν σε κάθε περίπτωση κακοποίησης, ανεξάρτητα αν το παιδί που υποβάλλονταν σε αυτή, ήταν συγγενικό ή φιλικό τους πρόσωπο ή όχι.

Το 84% θα δήλωνε την κακοποίηση ακόμη και εάν ο κακοποιητής ήταν ο γονιός ή ο αδελφός/η αδελφή, με το ποσοστό να ανεβαίνει στο 95% στους ερωτώμενους άνω των 55 ετών.

Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην έρευνα θα αντιδρούσε καταγγέλλοντας οποιοδήποτε γεγονός σωματικής ή σεξουαλικής βίας υπέπιπτε στην αντίληψη του. Συγκεκριμένα το 93% και το 96% των Ελλήνων και των Ελληνίδων θα απευθυνόταν αντίστοιχα είτε στην αστυνομία, είτε σε ΜΚΟ προκειμένου να καταγγείλει το γεγονός της σωματικής κακοποίησης και της σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, το 52% θα επενέβαινε σε κάθε περιστατικό κακοποίησης, ακόμη και σε περιπτώσεις παραμέλησης ή
λεκτικής βίας.

Το 99% των συμμετεχόντων στην έρευνα του «ΕΛΙΖΑ», μάλιστα, δηλώνει σε ποσοστό 82% και 16% αντίστοιχα πως θεωρεί ότι η κακοποίηση επιδρά πάρα πολύ ή πολύ στη μετέπειτα συμπεριφορά του ατόμου. Το ποσοστό του «πάρα πολύ» ανεβαίνει στο 88% στις γυναίκες συμμετέχουσες.

Οι Έλληνες δεν πιστεύουν στον «παιδευτικό» ρόλο του ξύλου Το 70% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι το ξύλο δε βοηθά καθόλου στο συνετισμό των παιδιών και δεν αποτελεί μέσο συμμόρφωσης. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 74% στα άτομα άνω των 45 ετών και στις γυναίκες (75%) που είναι περισσότερο αφοριστικές σε σχέση με το ξύλο στα παιδιά.

Μόλις 5% των συμμετεχόντων στη μελέτη δηλώνουν πως το ξύλο αποτελεί ένα ακόμη
«εργαλείο» συνετισμού και συμμόρφωσης.

«Στο μυαλό ίσως όλων μας, ένα ‘απλό’ χαστούκι να μη σχετίζεται με αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχοσωματική εξέλιξη του παιδιού. Όμως έρευνες έχουν επανειλημμένα δείξει πως η οποιαδήποτε μορφή σωματικής τιμωρίας σχετίζεται με αρνητικές επιπτώσεις στην εξέλιξη των κοινωνικών και γνωστικών δεξιοτήτων τους. Επομένως χρέος όλων μας είναι να προσπαθήσουμε να κάνουμε πράξη αυτό που ήδη πιστεύουμε: τα παιδιά δικαιούνται τον αμέριστο σεβασμό μας», γράφει η Μαρίνα Μαρτίνου, PhD Αναπτυξιακή Γνωστική Νευροεπιστήμη, Επιστημονικός
Συνεργάτης του ΕΛΙΖΑ και της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί».