Τόσο ο ηγούμενος όσο και ο μοναχός Αρσένιος υπεραμύνθηκαν της κυριότητας της Μονής επί της λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεών της, τόνισαν δε ότι η ανταλλαγή τους με ακίνητα του Δημοσίου αποτέλεσε επιλογή των εκάστοτε κυβερνήσεων που ασχολήθηκαν με το ζήτημα (δύο του ΠΑΣΟΚ και δύο της Ν.Δ.). «Θέλω να σας πω, ως εξομολόγηση, πόσο πληγώθηκα όταν διάβασα στο κατηγορητήριο ότι εγώ έπεισα τους κρατικούς αξιωματούχους ότι η λίμνη είναι της Μονής. Αν δεν το έκανα, θα έκανα απιστία στη συνείδησή μου», υποστήριξε ο ηγούμενος.

Ολες οι ενέργειές του, είπε ο ιερωμένος, έγιναν κατόπιν συμβουλών των δικηγόρων της Μονής, ενώ οι ανταλλαγές ήταν «κρυσταλλωμένη» κυβερνητική απόφαση, χωρίς καμία παρέμβαση της Μονής, που δεν είχε λόγο επί των ακινήτων που χορηγήθηκαν.

Στο ίδιο ύφος κινήθηκε και ο μοναχός Αρσένιος, ο οποίος είπε ότι η κυριότητα επί της λίμνης προέκυπτε από τα χρυσόβουλα, αλλά και από το γεγονός ότι το Δημόσιο είχε παραιτηθεί από κάθε δικαίωμά του από το 1924.

ΧΡ. ΧΑΤΖ.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου  Τύπου