Η Καλλιόπη, κόρη της Ειρήνης ζητά να μάθει την αλήθεια για τον αδόκητο θάνατο της μητέρας της ενώ επισημαίνει και το πόσο δύσκολο είναι τόσο για εκείνη όσο και για τα αδέρφια της ο χαμός της μητέρας τους.

«Δικαίωση; Τι δικαίωση; Δεν υπάρχει δικαίωση όταν μιλάμε για θάνατο. Είναι κάτι τελεσίδικο. Η μόνη δικαιοσύνη σ ‘αυτές τις περιπτώσεις είναι η Αλήθεια. Να βγει η αλήθεια στο Φως. Γιατί τώρα είναι στα σκοτάδια. Το χρωστάμε στον πεθαμένο-σκοτωμένο όλοι μας.

Έχουμε Ιερή Υποχρέωση στην αδικοχαμένη ψύχη -όποια κι αν είναι αυτή -να γνωρίζουμε τις ακριβείς αιτίες που οδήγησαν στον θάνατο της. Πως. Γιατί. Και με ποιον τρόπο. Όλα τ άλλα είναι συνέπειες αυτής της δικαιοσύνης. Ο σωφρονισμός του αδικήσαντος και ο παραδειγματισμός των υπολοίπων. Δεν τίθεται θέμα αποκατάστασης σε καμιά περίπτωση ποσό μάλλον όταν μιλάμε για αφαίρεση ζωής. Τη δίκη της πρώτα απ’ όλα. Την απουσία της απ’ τις ζωές μας, εμάς των άμεσα ενδιαφερόμενων.

Και λέω άμεσα αφενός γιατί αυτόν τον λαμπερό άνθρωπο που είχα την ευλογία να έχω μητέρα, τον αγάπησαν όλοι όσοι τον γνώρισαν. Και ήταν πολλοί. Άλλα και γιατί μια αδικία πρέπει, τουλάχιστον πρέπει, να αφορά όλους. Μόνο έτσι θα ηρεμήσει η ψυχή της, ψυχή μας και η συνείδηση του κόσμου.

Έτσι ηρεμεί η ψυχή των ανθρώπων από το άδικο. Όσο για εκδίκηση και “παραδειγματική” τιμωρία των ενόχων.. εγώ δεν αναλώνομαι σε αυτό. Κι ούτε καταδέχομαι να κάνω εχθρό μου τον κάθε ανθρωπάκο/ανθρωπάκους. Ακόμα κι όταν αυτά τα ανθρωπάκια έχουν φτάσει στο σημείο να αφαιρέσουν με ειδεχθή τρόπο την ζωή της μητέρας μου. Απαιτώ όμως κάτι. Απαιτώ δικαιοσύνη. Δηλαδή Απαιτώ την αλήθεια».