Είχαν προηγηθεί θαυμάσια παλιά τραγούδια από καλλιτέχνες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ευθύς μετά την παρουσίαση δύο βιβλίων του αείμνηστου, πλέον, προέδρου του Αρείου Πάγου. Το πρώτο («Αγωνία για την πατρίδα», 350 σελίδες) προλογίζουν ο Παναγιώτης Πικραμμένος και ο δημοσιογράφος Αλέξης Ζαούσης. Το δεύτερο («Στις εθνικές επάλξεις», 340 σελίδες) ο ακαδημαϊκός Απόστολος Γεωργιάδης και ο δημοσιογράφος Τίτος Αθανασιάδης.

Παρόντες πλήθος επιτίμων αλλά και εν ενεργεία ανωτάτων και ανωτέρων δικαστών, δικηγόροι, πολιτικοί, επιχειρηματίες κ.λπ. Και όμως! Ουδεμία δημοσιότητα υπήρξε την επόμενη ή τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες ή μήνες!

Ισχυσε το «sic transit gloria mundi» (έτσι παρέρχεται η δόξα στον κόσμο τούτο); Υπήρξε άλλη αιτία; Λησμονήθηκε εντελώς, τόσο σύντομα, ο γνωστότερος των προέδρων του Αρείου Πάγου (έξι χρόνια πρόεδρος, προήδρευσε στη δίκη για το σκάνδαλο Κοσκωτά, είχε σφοδρή διαμάχη με τον αντιστασιακό υπουργό Δικαιοσύνης, Γεώργιο Κουβελάκη, πρώην σύμβουλο Επικρατείας, πρωταγωνίστησε σε διάφορα άλλα συμβάντα κ.λπ.);

Ο ΠΡΩΗΝ πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και πρώην πρωθυπουργός, κ. Παναγιώτης Πικραμμένος, τονίζει:

«Οφείλω να ομολογήσω με παρρησία ότι δεν είμαι πάντοτε σύμφωνος με τις θέσεις που λαμβάνει ο συγγραφέας ούτε με την ένταση της κριτικής που ενίοτε ασκεί. Οφείλω όμως επίσης να ομολογήσω ότι υπήρξα πιστός αναγνώστης του και θαυμαστής της συνέπειας των απόψεών του.

Διότι πέραν του αναμφιβόλου συγγραφικού ταλέντου του, θαυμάζει κανείς τόσο την καθαρότητα της σκέψης όσο και κυρίως την άκαμπτη προσήλωση στις αρχές και τα ιδεώδη. Αρχές και ιδεώδη που διατρέχουν όλες τις θεματικές και που μπορεί στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε να θεωρούνται ξεπερασμένες ή να έχουΝν απαξιωθεί στην καθημερινότητα από εσφαλμένα και φαύλα παραδείγματα μιας κάποιας πολιτικής ή άλλης εξουσίας. Παραμένουν όμως διαχρονικές αξίες. Και χωρίς την τήρησή τους, καμία κοινωνία δεν μπορεί να προοδεύσει και να ορθοποδήσει.

Αξίες και ιδεώδη όπως ο Πατριωτισμός, η Πίστη, το Εθνικό Συμφέρον, η Τιμιότης, το Ηθος, η Αξιοκρατία. Ο συγγραφέας κινείται με άνεση και εκφράζει τις απόψεις του σε πολύ διαφορετικά πεδία, όπως είναι η Εκκλησία – Ορθοδοξία, η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, η Εννομη Τάξη, η Πολιτική και η Οικονομία, τα Εθνικά και Διεθνή Θέματα και άλλα πολλά. Μπορεί οι απόψεις του συγγραφέως ενίοτε να ενοχλούν γιατί εκφράζουν σκληρές αλήθειες, καμιά φορά δε με ιδιαίτερη ένταση. Παρασύρεται όμως κανείς και μαγεύεται από τη δύναμη της ψυχικής ανωτερότητας και της προσήλωσης στο στόχο».

Ο ΠΡΩΗΝ πρόεδρος της Ακαδημίας και καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Απόστολος Γεωργιάδης, επισημαίνει:

«Παρακολουθώ τις δημόσιες υποθέσεις του τόπου και την πνευματική του κίνηση για περισσότερο από εξήντα χρόνια. Οφείλω να σημειώσω ότι από το δικαστικό σώμα, ουδείς έχει να παρουσιάσει το συγγραφικό-δημοσιολογικό έργο του Βασιλείου Κόκκινου, μεταπολεμικά τουλάχιστον».

Και συμπληρώνει: «Από λογοτεχνική άποψη τα άρθρα του Βασιλείου Κόκκινου διακρίνονται εκτός των άλλων και για τη δωρικότητα και το δυναμισμό τους. Δύο στοιχεία που συνάδουν προς το χαρακτήρα του συγγραφέα να ορθοτομήσει το πραγματευόμενο από αυτόν πρόβλημα και να προτείνει τις σωστές λύσεις. Η λογοτεχνική επεξεργασία του κειμένου του Βασιλείου Κόκκινου δίδει την αίσθηση ότι ο δημιουργός του εκτός από την πένα χρησιμοποιεί και τη σμίλη για να προσδώσει στο όλο δημιούργημα ξεχωριστό ρυθμό.

Εκείνο επίσης που εντυπωσιάζει είναι ότι ο συγγραφέας χειρίζεται όλα τα ζητήματα με τα οποία ασχολείται. Της Παιδείας, της δημόσιας Υγείας, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, της εθνικής ασφάλειας και του δημόσιου ήθους, ακόμη και τα αφορώντα στους θεσμούς, στη Δημοκρατία και την Εκκλησία, με την άνεση του χειριστή του κατεξοχήν γνωστικού αντικειμένου του, της Δικαιοσύνης».

ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΙΣΕΙΣ: Υπήρξαν και επικρίσεις για το δικαστή Βασίλειο Κόκκινο. Για την «ιδιαιτέρως θερμή φιλία του» (όπως έλεγαν) με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για την ψήφο του περί ενοχής του Ανδρέα Παπανδρέου στη δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο ή «για υπερβολική αυστηρότητα» σε ορισμένες περιπτώσεις. Μερικές από αυτές ήταν, ενδεχομένως, βάσιμες.

Αναμφισβήτητο είναι, όμως, ότι είχε εξαιρετική νομική κατάρτιση, καθώς και ότι γνώριζε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Νομίζω ότι ήταν υπέρ αυτού και το γεγονός ότι διέθετε πυγμή, κάτι που χρειαζόταν για τους ολίγους επίορκους και επιλήσμονες δικαστές. Εχει αποδειχθεί ότι τους «φρέναρε» και μόνον η σκέψη του αυστηρού προέδρου. Ο ίδιος είχε επανειλημμένα επικαλεστεί τους στίχους του Κωστή Παλαμά και το νόημά τους (από το «Δωδεκάλογο του Γύφτου»):

Κι από σας κανείς δεν την ορίζει,
κι από σας κανείς δεν την κρατεί
την ακέρια Δικαιοσύνη
και την ακομμάτιαστη Αρετή.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής