Να θυμίσουμε πως ο στρατιώτης, κολυμπούσε στη θαλάσσια περιοχή του ΚΑΑΥ Κεραμωτής κι ανασύρθηκε αναίσθητος από το ναυαγοσώστη του ΚΑΑΥ, ο οποίος επενέβη αντιλαμβανόμενος το συμβάν.

Ακολούθησε προσπάθεια καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης από τον γιατρό του ΚΑΑΥ και στη συνέχεια ο στρατιώτης διεκομίσθη με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Καβάλας. Παρά τις προσπάθειες όμως, δεν τα κατάφερε και απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του, ενώ ακόμα διερευνώνται οι συνθήκες και τα αίτια του θανάτου του.

Δεν είναι η πρώτη φορά

Το θλιβερό περιστατικό, δεν είναι η πρώτη περίπτωση που κάποιος στρατεύσιμος νέος χάνει τη ζωή του κατά τη διάρκεια της θητείας του. Αρκετές είναι οι περιπτώσεις που κάποιος οπλίτης νεαρής ηλικίας, είτε από… αμέλεια, είτε από ιατροφαρμακευτική ανεπάρκεια -μάστιγα η έλλειψη σε ιατρικό προσωπικό και βασικά φάρμακα στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις-, είτε αποφασίζοντας να τερματίσει ο ίδιος τη ζωή του, βρήκε τραγικό θάνατο.

Δυστυχώς, ξυπνούν νωπές μνήμες, όταν μόλις πέρσι, στη Σπάρτη, ένας 22χρονος οπλίτης έχασε τη ζωή του από πνευμονία κι ενώ επί  10 μέρες βασανιζόταν από την ασθένεια, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά. Ο νεαρός, κοιμόταν κανονικά στους θαλάμους χωρίς να έχει απαλλαγεί από τις υπηρεσίες και χωρίς να του έχει δοθεί καμία ειδική αγωγή. Όταν πλέον η κατάσταση της υγείας του είχε επιβαρυνθεί, οι αρμόδιοι, τον… έβαλαν σε ένα ΚΤΕΛ και με συνοδεία συναδέλφου του, φαντάρου, πήγε στο 401 Σ.Ν., αντί να μεταφερθεί με ασθενοφόρο και με συνοδεία γιατρού!

Το σκηνικό αυτό, είχε έρθει να προστεθεί ως συνέχεια ενός άλλου περιστατικού, κατά το οποίο ένας άλλος φαντάρος που υπηρετούσε στη Λήμνο, είχε χάσει τη ζωή του από καρδιακό επεισόδιο και αφού είχε βρεθεί σε κώμα για πολλές ημέρες. Μολονότι είχε μεταφερθεί εσπευσμένα με αερομεταφορά στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, το μοιραίο δεν είχε μπορέσει να αποφευχθεί.

Πρόσφατο είναι και το παράδειγμα ενός νεοσύλλεκτου 19χρονου στρατιώτη από τη Ρόδο, ο οποίος έχασε τη ζωή του πριν λίγα χρόνια, μέσα στο στρατόπεδο, όπου εκτελούσε τη θητεία του στην Κόρινθο. Ο άτυχος φαντάρος, υπέστη «πνευμονικό οίδημα με ισχαιμία μυοκαρδίου» και μολονότι επί αρκετή ώρα -σύμφωνα με τις μαρτυρίες- έβηχε έντονα, δείχνοντας πως υπάρχει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την περίθαλψή του. Είναι εξόφθαλμο, πως δεν εξασφαλίστηκαν οι αναγκαίες συνθήκες και η νόμιμη υποχρέωση να παρέχεται στους στρατιώτες διαφύλαξη και προστασία, της ζωής, της υγείας και της ασφάλειας τους.

Το 3% επιχειρεί να αυτοκτονήσει κατά τη θητεία του

Πέραν όμως των θανάτων που οφείλονται σε ιατροφαρμακευτικές ελλείψεις, αμέλεια ή ελλιπή ενημέρωση γύρω από την κατάσταση της υγείας των στραυτευσίμων, υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας που οδηγεί στην απώλεια νεαρών ανθρώπινων ψυχών. Αναφερόμαστε ασφαλώς, στον παράγοντα «αυτοκτονία», ο οποίος -όσο ακραίο ή παράξενο κι αν ακούγεται- περνά από το μυαλό σημαντικού αριθμού φαντάρων.

Πρόσφατη ιατρική έρευνα της Ψυχιατρικής Κλινικής του 414 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Πεντέλης, έφερε στο φως στοιχεία που… σοκάρουν, σχετικά με τις ψυχικές διαταραχές των Ελλήνων οπλιτών.

Το 3% των Ελλήνων φαντάρων επιχειρούν να αυτοκτονήσουν στη διάρκεια της θητείας τους, προκύπτει από την έρευνα των ιατρών Ορέστη Γιωτάκου και Γιώργου Τσουβέλα. Βασική αιτία είναι οι διαταραχές άγχους.

Στην έρευνα συμμετείχαν 866 υγιή στελέχη και οπλίτες του στρατού, οι οποίοι απάντησαν ανώνυμα κάποια ερωτηματολόγια. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν τα 29 έτη. Σύμφωνα με τη μελέτη, το 12% απάντησε ότι «είχα την αίσθηση ότι δεν αξίζω»,
 το 6% «ευχήθηκα να είχα πεθάνει», 
το 5,6% «είχα σκέψεις αυτοκτονίας» και
 το 2,8% «είχα επιχειρήσει να αυτοκτονήσω».

Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής, έρχεται να ενισχύσει το εφιαλτικό περσινό 15ήμερο του καλοκαιριού, κατά το οποίο ένας φαντάρος και δύο υπαξιωματικοί των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (!) οδηγήθηκαν στην αυτοχειρία. Σχετικά με τους λόγους για τους οποίους ο Ελληνικός Στρατός, οδηγεί νέους ανθρώπους στο να δώσουν τέλος στη ζωή τους, έχουν γίνει ουκ ολίγες προσπάθειες να καταγραφούν. Ωστόσο, δεν μπορεί να είναι μόνο η καταπίεση, η απώλεια οικείων προσώπων, η αίσθηση απομόνωσης και η έλλειψη κοινωνικότητας.

Η αλήθεια, είναι πως το ποσοστό των αυτοκτονιών στην Ελλάδα έχει αρχίσει να μειώνεται από το 2001, κάτι που οφείλεται εν μέρει και στη σταδιακή μείωση της θητείας, ωστόσο, όπως θα φαίνεται και στον πίνακα, από το 2007 παρατηρήθηκε εκ νέου αύξηση του αριθμού τους.

Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί ιδιαιτέρως την ηγεσία του ΥΕΘΑ, αντί να επιδίδεται σε φιέστες εξύψωσης του εθνικού φρονήματος κόστους εκατομμυρίων ευρώ, καθώς το πρόβλημα δείχνει για την ώρα μη αναστρέψιμο και ίσως χρειάζονται ριζικές αλλαγές και ανακατατάξεις στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.

Χάρης Αποστολόπουλος