Το αποτέλεσμα έδειξε πως η μαζικότερη προσέλευση των Ολλανδών στις κάλπες εδώ και 31 χρόνια (ψήφισαν 82% των εγγεγραμμένων έναντι 74,6% στις εκλογές του 2012) είχε πρωταρχικό στόχο να φράξει το δρόμο του αντιευρωπαϊστή και αντι-ισλαμιστή αρχηγού του Κόμματος Ελευθερίας, Χέερτ Βίλντερς, επιβραβεύοντας ταυτόχρονα τον πρωθυπουργό και αρχηγό του Φιλελεύθερου Κόμματος, Μαρκ Ρούτε, για τη σθεναρή στάση του απέναντι στις προκλήσεις του Ερντογάν και της Τουρκίας. Βάσει των έξιτ πολ, το κόμμα του Ρούτε έφθανε τις 31 έδρες (χάνοντας 10 σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές) έναντι 19 του Κόμματος Ελευθερίας του Βίλντερς (που ανέβαζε οριακά τα ποσοστά του από 10,1% σε 12,5-13%, κερδίζοντας μόλις 4 έδρες). Από 19 έδρες προβλεπόταν να συγκεντρώσουν οι συντηρητικοί Χριστιανοδημοκράτες και οι κεντρώοι ευρωπαϊστές του D66, που θεωρείται βέβαιο ότι θα πλαισιώσουν τον Ρούτε στην κυβέρνηση.

Το τέταρτο κόμμα που απαιτείται για την πλειοψηφία των 76 εδρών επί συνόλου 150 θα είναι μάλλον οι φρέσκοι «Πρασινοαριστεροί» και όχι οι Εργατικοί, οι οποίοι υπέστησαν την πιο ταπεινωτική ήττα της ιστορίας τους. Μολονότι ο αρχηγός τους, Λόνετβαϊκ Ασερ, έβγαλε μια ανακοίνωση-επικήδειο, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ αντέτεινε «ποτέ δεν τα παρατάμε», ελπίζοντας να παραμείνει υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής του Eurogroup.

Ως εξιλαστήριο θύμα για τα μέτρα λιτότητας της πενταετίας οι Ολλανδοί τιμώρησαν «βάναυσα» το ιστορικό Εργατικό Κόμμα, το οποίο συγκυβερνούσε ως τώρα στο Μεγάλο Συνασπισμό, ρίχνοντάς το από τις 38 στις 9 έδρες και αναδεικνύοντας ως πρώτη δύναμη της Αριστεράς (οι δυνάμεις της οποίας μειώθηκαν σημαντικά ως σύνολο) την άφθαρτη «Πρασινοαριστερά» του 30χρονου Γέσε Κλάφερ με 16 έδρες. «Πετύχαμε ιστορική νίκη και ένα απίστευτο αποτέλεσμα», σχολίασε η συνεργάτιδα τού κατά το ήμισυ Μαροκινού Κλάφερ, Μαριολέν Μάιερ. O πρόεδρος των Σοσιαλιστών, Εμίλ Ρούμερ, που διατήρησε ελαφρά μειωμένες τις δυνάμεις του (14 έδρες έναντι 15) συνεχάρη μεν τους Οικολόγους, αλλά τους εξόρκισε να μη στηρίξουν δεξιά κυβέρνηση Φιλελευθέρων, Χριστιανοδημοκρατών και D66.

Εντονα χολωμένος που δεν επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις του («ό,τι κι αν γίνει σήμερα το τζίνι δεν ξαναμπαίνει στο μπουκάλι, η πατριωτική επανάσταση θα συνεχιστεί», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Βίλντερς μπροστά στην κάλπη) ο ακροδεξιός ηγέτης έγραψε στο twitter μετά την ψυχρολουσία: «Κερδίσαμε έδρες! Ο Ρούτε δεν ξεμπέρδεψε ακόμα μαζί μου».

Είναι γεγονός ότι αν και ο «κίνδυνος Βίλντερς» παραμερίστηκε, ο σχηματισμός κυβέρνησης στην Ολλανδία δεν θα είναι εύκολη υπόθεση και μπορεί να απαιτήσει μήνες. Ο κατακερματισμός της ψήφου διαμαρτυρίας (ας μη διαφεύγει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα χάνουν συνολικά 39 έδρες και πάνω από 25% σε ποσοστά) επιτρέπει μεν στον Ρούτε να συνεχίσει να κυβερνά ως υπηρεσιακός, ώσπου να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά δημιουργεί εν δυνάμει σκηνικό αστάθειας. Στη νέα ολλανδική Βουλή θα εκπροσωπούνται 13-14 κόμματα, μεταξύ των οποίων το αριστερό Κόμμα των Ζώων, το Κόμμα των Συνταξιούχων (50 Συν), το αντιευρωπαϊκό και αντιμεταναστευτικό Φόρουμ για τη Δημοκρατία (FvD), ένα μικρό κακέκτυπο του Κόμματος Ελευθερίας, ακόμη και το κόμμα Denk (Σκέψη) που ίδρυσαν δύο… Τούρκοι μετανάστες ως αντίδραση στο ρατσισμό.

Γιάννης Παπαδάτος

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου