ΤΑ «ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ»
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΝ

Από το ξεκίνημα του 2018 ως τις 17 Νοεμβρίου οι απεργίες των γαλλικών συνδικάτων, οι κινητοποιήσεις αγροτών και αυτοκινητιστών και ο αναβρασμός στα γαλλικά πανεπιστήμια και λύκεια για σειρά μεταρρυθμίσεων του Εμανουέλ Μακρόν, με κοινό παρονομαστή τη λιτότητα για τους πολλούς και τα προνόμια για την επιχειρηματική ελίτ και τους πλούσιους, πέρασαν χωρίς σοβαρές συνέπειες.

Η νέα εργατική νομοθεσία, που ευνοεί τις απολύσεις και τις μικρότερες αποζημιώσεις, ψηφίστηκε, οι φόροι στη μεγάλη περιουσία ανακλήθηκαν χάριν της ανταγωνιστικότητας, οι περικοπές του κοινωνικού κράτους μπήκαν σε σειρά, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

Κάποια στιγμή όμως το φορολογικό υποζύγιο… τσίνησε, βγήκε στους δρόμους με τα κίτρινα γιλέκα (που οφείλουν να φορούν οι οδηγοί για να διακρίνονται τη νύχτα αν το αμάξι τους πάθει βλάβη) κι επισκίασε την «υψηλή πολιτική» του Μακρόν γύρω από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, το Brexit, τον ευρωστρατό, το Μεσανατολικό και την προσωπική του διαμάχη με τον Τραμπ, στα όρια της βεντέτας.

Οι «5 γύροι» επεισοδιακών και μαζικότατων κινητοποιήσεων των αγροτών, των ανέργων και της κατώτερης μεσαίας τάξης κάθε Σάββατο στη λεωφόρο των Ηλυσίων και σε όλη τη Γαλλία, υποχρέωσαν για πρώτη φορά τον Μακρόν να ανακαλέσει φόρους (σε καύσιμα, συντάξεις) και να ανοίξει έστω και δειλά την κάνουλα των παροχών, παραβιάζοντας το Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας.

Εντός του 2018 η δημοτικότητα του «Δία» Μακρόν κατρακύλησε σε επίπεδα Ολάντ (23%) και το 2019 θα δώσει σκληρή μάχη επιβίωσης απέναντι στην ανερχόμενη δημοσκοπικά Λεπέν και το φιλόδοξο «κινγκινάτο» Σαρκοζί.

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ

ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΑΝ… ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ

Με τις υπερεξουσίες του προέδρου που έχουν εγκριθεί με το δημοψήφισμα και με τη νέα νίκη του στις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου, ο Ταγίπ Ερντογάν άλλαξε τον τρόπο διακυβέρνησης της Τουρκίας, εγκαινιάζοντας τη μετακεμαλική περίοδο.

Ο Τούρκος πρόεδρος έχει πλέον όσα ακριβώς ποθούσε: μεγάλες εκτελεστικές εξουσίες -αφήνοντας στο Κοινοβούλιο και την κυβέρνηση έναν τυπικό ρόλο-, ηγετική θέση στις γεωστρατηγικές ισορροπίες της Μέσης Ανατολής και το ανάστημα να τα βάζει με τις ΗΠΑ. Δεν υπολόγισε, όμως, έναν ισχυρό παράγοντα: την οικονομία, που μπορεί να ρυθμίζει εσωτερικές και εξωτερικές σχέσεις.

Αν αυτή ήταν η «χρονιά του Ερντογάν», ταυτόχρονα αποτελεί και σημείο καμπής της ισχύος του. Η τουρκική λίρα κατρακυλά τους τελευταίους μήνες και η εμπιστοσύνη στην τουρκική οικονομία έχει σημειώσει τη μεγαλύτερη πτώση εδώ και μία δεκαετία, καταγράφοντας βουτιά κατά 15,4%.

Μια από τις αιτίες του επιδεινούμενου κλίματος στην οικονομία είναι και η συνεχής ένταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις τον τελευταίο χρόνο, που προκαλεί ανασφάλεια στους μεγάλους επενδυτές. Υπό την πίεση αυτή, ο ισχυρός Ερντογάν αναγκάστηκε να ανοίξει «παράθυρο» για εξομάλυνση των σχέσεων της Αγκυρας με την Ευρώπη. Αυτό το σκοπό είχε και το φθινοπωρινό ταξίδι του στο Βερολίνο.

Κι αν με τη Γερμανία αποκαταστάθηκε τουλάχιστον η επικοινωνία, με τις ΗΠΑ χρειάζονται μεγαλύτερες προσπάθειες. Αλλωστε, το πλέγμα των αμερικανοτουρκικών σχέσεων περιλαμβάνει μακρύ κατάλογο κρίσεων: από τη συριακή κρίση, όπου η Τουρκία επιμένει να θέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, εισβάλλοντας σε περιοχές αμερικανικού ενδιαφέροντος, έως την προμήθεια των ρωσικών συστημάτων S-400 από την Αγκυρα και την τύχη του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.

ΖΑΪΡ ΜΠΟΛΣΟΝΑΡΟ,
Ο «ΤΡΑΜΠ ΤΩΝ ΤΡΟΠΙΚΩΝ»

Ο 63χρονος Ζαΐρ Μεσσίας Μπολσονάρο (όπως είναι το πλήρες του όνομα) θα αναλάβει επίσημα καθήκοντα προέδρου της Βραζιλίας την 1η Ιανουαρίου 2019. Ομως οι επιπτώσεις της εκλογικής νίκης του στις 28 Οκτωβρίου 2018 γίνονται ήδη αισθητές στη χώρα και το εξωτερικό. Προτού εκπνεύσει η χρονιά ο γιος του και πρώτος σε ψήφους βουλευτής, Εντουάρντο Μπολσονάρο, προωθεί δημοψήφισμα για την επαναφορά της θανατικής ποινής!

Η απότομη φιλοαμερικανική στροφή του «Τραμπ των Τροπικών» (ενός ακροδεξιού πρώην αλεξιπτωτιστή και νοσταλγού της χούντας του 1965-1984) άφησε στον αέρα κινεζικές επενδύσεις αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στη Βραζιλία, προκαλώντας ρωγμή στο μέτωπο των BRICS.

Στην εκλογή του μισογύνη, ρατσιστή, σκληρού αντικομμουνιστή, νεοφώτιστου ευαγγελικού, οπαδού της τυφλής… αστυνομικής βίας κι εχθρού των ομοφυλοφίλων πολιτικού (που ήταν μια γραφική πολιτική φιγούρα στις δεκαετίες του ‘90 και του ‘00) συντέλεσαν η κατακόρυφη άνοδος της εγκληματικότητας, το βούλιαγμα όλων των παραδοσιακών κομμάτων στη διαφθορά (συμπεριλαμβανομένου του Εργατικού Κόμματος του πρώην προέδρου Ινιάσιο Λούλα ντα Σίλβα και της καθαιρεμένης για λαθροχειρίες στον προϋπολογισμό διαδόχου του, Ντίλμα Ρούσεφ) και κυρίως η καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης, λόγω της μαύρης τρύπας που άφησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016.

ΟΤΑΝ Ο ΧΑΡΙ
ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΤΗ ΜΕΓΚΑΝ

Ο γάμος του «άτακτου» πρίγκιπα Χάρι και της Αμερικανίδας ηθοποιού Μέγκαν Μαρκλ προκάλεσε τόσες… αναταράξεις στη Βρετανία όσες σχεδόν η ερωτική ένωση του Εδουάρδου με την Ουόλις Σίμπσον. Ο Χάρι και η Μέγκαν, δούκας και δούκισσα του Εσεξ πλέον, που θα αποκτήσουν σε λίγο καιρό το πρώτο τους παιδί, έφεραν αναγκαστικά αυτό που στους παλαιούς αριστοκρατικούς κύκλους της Μεγάλης Βρετανίας θεωρείτο σχεδόν ανάρμοστο, τη μεγάλη αλλαγή!

Πριν από λίγα χρόνια, ένας διαφυλετικός γάμος στον οίκο των Ουίνδσορ θα ήταν αδιανόητος. Μια γυναίκα αφροαμερικανικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας της, προερχόμενη από τη μεσαία τάξη και, επιπλέον, διαζευγμένη, δεν θα μπορούσε να πλησιάσει έναν Βρετανό γαλαζοαίματο. Η μοναρχία στη χώρα είναι ουσιώδης για τη «βρετανικότητα», έγραφε ο «Guardian».

«Πριν από 70 χρόνια, η Μέγκαν Μαρκλ θα ήταν το είδος της γυναίκας που ο πρίγκιπας θα μπορούσε να έχει ως ερωμένη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα την παντρευόταν», τόνιζε το «Spectator». Το Μπάκιγχαμ αγκάλιασε τη Μέγκαν με την κρυφή ελπίδα ότι επιτέλους θα «μαζευτεί» ο απρόβλεπτος Χάρι, δευτερότοκος γιος του πρίγκιπα Καρόλου και της αείμνηστης Νταϊάνα.

ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ,
ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ

Το 2018 σημειώθηκαν στη Βόρεια Αμερική οι σφοδρότερες βροχοπτώσεις της τελευταίας χιλιετίας, σύμφωνα με τον Αμερικανό μετεωρολόγο Αρι Σαρσαλάρι!

Οι κατακλυσμιαίες πλημμύρες του τυφώνα Φλοράνς τον Σεπτέμβριο στη Βόρεια Καρολίνα (42 νεκροί) οι βιβλικές πυρκαγιές του Νοεμβρίου στην Καλιφόρνια, με τους 91 νεκρούς και τα εκατομμύρια καμένα στρέμματα, ο σούπερ τυφώνας Μαγκνούτ με τους 69 νεκρούς στις Φιλιππίνες, οι χειρότερες πλημμύρες και κατολισθήσεις των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιαπωνία τον Ιούλιο, που άφησαν πάνω από 100 νεκρούς, ανάγκασαν 2 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και αποτελούν ενδεικτικές και μόνο φυσικές καταστροφές που αποδίδονται στην υπερθέρμανση του πλανήτη.

Αψευδής μάρτυρας το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική και η απειλή εξαφάνισης πολλών ειδών.

Μόνο στην Καλιφόρνια ξέσπασαν εντός του έτους 17 καταστροφικές πυρκαγιές λόγω των ασυνήθιστα υψηλών θερμοκρασιών και της ξηρασίας. Στη ΒΔ. Ινδία σημειώθηκε μια απίστευτης σφοδρότητας αμμοθύελλα τον Μάιο, συνοδεία καταιγίδων και κεραυνών, που σκότωσαν 125 ανθρώπους. Τον Αύγουστο, φονικές πλημμύρες και κατολισθήσεις στη ΝΔ. Κεράλα σκότωσαν 500 ανθρώπους και προκάλεσαν ζημιές 5,6 δισ. δολαρίων.

Τίποτε από αυτά δεν έπεισε τον Τραμπ να επιστρέψει στη Συνθήκη των Παρισίων του 2015, την οποία εγκατέλειψε στα μέσα του 2017.

Τα συμφέροντα της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων και η απροθυμία των πλούσιων χωρών να αλλάξουν τον καταστροφικό για το περιβάλλον τρόπο ζωής τους οδήγησε σε μια παρωδία συμφωνίας για το κλίμα στη διάσκεψη COP24 του ΟΗΕ στην Πολωνία, στις 15 Δεκεμβρίου. Ηταν τόσο πλαδαρή και ανώδυνη, ώστε να μπορούν να την προσυπογράψουν ακόμη και οι Αμερικανοί.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]