Η αποχώρηση της Βρετανίας θα μειώσει τον αριθμό των ευρωβουλευτών από 751 σε 705, αλλά το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι καθαρά πολιτικό και πέρα από τη δύσκολη διαχείριση του Brexit αφορά στον κατακερματισμό της σε… τέσσερα αντιμαχόμενα στρατόπεδα (Νότιοι εναντίον Βορείων για την οικονομία και Ανατολικοί εναντίον Δυτικών για το προσφυγικό, με τα μέτωπα συχνά να αλληλο-τέμνονται).

Η πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια που σκόρπισαν η μαζική έλευση προσφύγων και η έξαρση της τρομοκρατίας την τελευταία πενταετία, ενίσχυσε τη λαϊκιστική Ακροδεξιά προδιαθέτοντας για ένα χαοτικό αποτέλεσμα που θα παραπέμπει στις ελληνικές εκλογές του Μαΐου 2012.
Αναπόφευκτη συνέπεια της λήξης του «παλιού ευρωπαϊκού δικομματισμού» θα είναι η αποδυνάμωση των δύο παραδοσιακών ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δηλαδή του κεντροδεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) και των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, απόλυτων κυρίαρχων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη λαϊκή ψήφο στα χρόνια της ευημερίας.

Η ταύτισή τους με τη διαφθορά, τη λιτότητα και την αναποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας των πολιτών οδηγεί στην καλύτερη περίπτωση στην εκλογική τους συρρίκνωση και στη χειρότερη στην πολιτική τους διάβρωση από την ακροδεξιά ατζέντα. Μπορεί, για παράδειγμα, η Ουγγαρία να απειλείται με αφαίρεση ψήφου βάσει του άρθρου 7, αλλά ούτε ο Βίκτορ Ορμπαν σκοπεύει να αποχωρήσει από το ΕΛΚ ούτε η κεντροδεξιά πολιτική ομάδα τολμάει να τον διαγράψει, καθώς η «αντιευρωπαϊκή» μεταναστευτική πολιτική του διαθέτει πολλούς υποστηρικτές σε Ισπανία, Αυστρία, Ιταλία και Βαυαρία (ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΕΛΚ, Μάνφρεντ Βέμπερ, ψήφισε κατά της Ουγγαρίας με κρύα καρδιά).

Η άλλη μεγάλη «απειλή» για τις παραδοσιακές δυνάμεις του Στρασβούργου ακούει στο όνομα Εμανουέλ Μακρόν. Ο ούλτρα-ευρωπαϊστής Γάλλος πρόεδρος προβάλλει ως άφθαρτος, νέος εκφραστής της ανανεωμένης ευρωπαϊκής ιδέας και μόνος ικανός ηγέτης να αντιμετωπίσει τους «δράκους» του ακροδεξιού μίσους και του λαϊκισμού, που σηκώνει κεφάλι σε όλη την Ευρώπη (ανεξαρτήτως αν η πολιτική του στο μεταναστευτικό ελάχιστα διαφέρει από εκείνη του υπερδεξιού Αυστριακού καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς).

Οι Φιλελεύθεροι ελπίζουν πως οι ευρωβουλευτές του κινήματος En Marche θα ενταχθούν στους κόλπους τους μετά τις ευρωεκλογές, αλλά φαίνεται πως ο Μακρόν έχει άλλα σχέδια. Το πιθανότερο είναι να προσπαθήσει να σχηματίσει μια νέα φιλοευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική ομάδα στο χώρο του Κέντρου, που θα λειτουργήσει ως πόλος έλξης για στελέχη του ΕΛΚ, των Σοσιαλιστών και των Φιλελευθέρων, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα τους Ισπανούς Ciudadanοs, το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι, τους Σλοβάκους «Προοδευτικούς» και το αντι-ορμπανικό «Ουγγρικό Κίνημα Momentum». Σε πρώτη φάση ο Μακρόν συμφώνησε με τον πρόεδρο της ομάδας των Φιλελευθέρων/ALDE, πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου, Γκι Φερχόφσταντ, να σχηματίσουν κοινή ομάδα, όμως ελάχιστοι αμφιβάλλουν για την πρόθεση του υπερφιλόδοξου Γάλλου προέδρου να ηγηθεί ενός απαλλαγμένου από τα βαρίδια του παρελθόντος, διευρυμένου πανευρωπαϊκού σχήματος στην πορεία.

Την ίδια ώρα ο πρόεδρος του ακροδεξιού κόμματος των Αυστριακών Ελευθέρων (FPO), Χανς-Κρίστιαν Στράχε, προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα πλειοψηφία μαζί με τους Γερμανούς ομοϊδεάτες του της «Εναλλακτικής» (AfD), το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, που μετονομάστηκε σε «Εθνικό Συναγερμό», για να ψαρέψει στην γκολική δεξαμενή (και μέχρι στιγμής πάει περίφημα, καθώς είναι ισόβαθμο με το Εn Marche στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία), τη Λίγκα του Σαλβίνι, το Κόμμα Ελευθερίας του Χέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία και φυσικά τους Σουηδούς Δημοκράτες, που απέσπασαν 17,6% στις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι ο εθνολαϊκισμός στα έδρανα του Στρασβούργου δεν θα περιορίζεται σε μία πολιτική ομάδα αλλά θα είναι διάσπαρτος στα έδρανα της Κεντροδεξιάς. Αρκετοί βουλευτές του ΕΛΚ τυγχάνουν κρυφοί ή φανεροί θαυμαστές του Ορμπαν – και λιγότερο της εθνολαϊκιστικής, αυταρχικής κυβέρνησης της Πολωνίας, που απειλείται επίσης με τις κυρώσεις του άρθρου 7. Με τα βασικά, λοιπόν, πολιτικά τους οχήματα, την «Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας» και την «Ευρώπη της Ελευθερίας και της Αμεσης Δημοκρατίας», οι ευρωσκεπτικιστές φιλοδοξούν να τορπιλίσουν τη λειτουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, υποχρεώνοντας όλες τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες (ΕΛΚ, Σοσιαλιστές, Φιλελεύθεροι) να συμμαχήσουν εναντίον τους για να μην μείνει η Ε.Ε. από… λάστιχο. Αυτό θα είναι και το χειρότερο δυνατό σενάριο, αλλά πολύ πιθανό να υλοποιηθεί.

Ιδιαίτερα κρίσιμο θα είναι το συνέδριο του ΕΛΚ στις αρχές Νοεμβρίου, καθώς από τη μια πλευρά θα πρέπει να συζητηθεί το ζήτημα του κόμματος «Φίντες» του Ορμπαν και από την άλλη να αποφασιστεί ποιος θα είναι ο κεντρικός υποψήφιος του κόμματος στις ευρωεκλογές. Ως φαβορί προβάλλει ο Βαυαρός Χριστιανοκοινωνιστής, Μάνφρεντ Βέμπερ, με απώτερο στόχο να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν στη θέση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Τον Βέμπερ στηρίζει η Ανγκελα Μέρκελ, έχοντας συμφωνήσει με τον Μακρόν να είναι Γάλλος ο επόμενος επικεφαλής της ΕΚΤ, το 2019 (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν ευρωπαϊκά δημοσιεύματα).

Η υποψηφιότητα ενός Γερμανού στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για πρώτη φορά από το 1967 (ο τελευταίος ήταν ο Βάλτερ Χαϊνστάιν) θα πολώσει ακόμη περισσότερο το προεκλογικό κλίμα στην Ευρώπη, ενισχύοντας τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά της ιταλικής κυβέρνησης (Κίνημα Πέντε Αστέρων, Λέγκα) και των ακροδεξιών δυνάμεων σε άλλες χώρες.

Ο Βέρνερ, πάντως, μαζί με τον κορυφαίο Ευρωπαίο διαπραγματευτή του Brexit και πιθανό αντίπαλό του για την αρχηγία της Κομισιόν, Μισέλ Μπαρνιέ, θα είναι σε κάθε περίπτωση τα κεντρικά προεκλογικά πρόσωπα του ΕΛΚ.

Οι Σοσιαλιστές θα αντιτάξουν στα πάνελ τον Πιερ Μοσκοβισί, που ενδιαφέρεται διακαώς για τη θέση του Γιούνκερ, έχοντας προβάδισμα από τον Βέλγο αντιπρόεδρο της Κομισιόν, Φρανς Τίμερμανς, και την Ιταλίδα ύπατη εκπρόσωπο Εξωτερικών της Ε.Ε., Φεντερίκα Μονγκερίνι.

Στους Φιλελεύθερους τον πρώτο λόγο θα έχει ο «ιστορικός» τους ηγέτης, Γκι Φερχόφστατ, με… δεύτερα βιολιά τις δυναμικές επιτρόπους Μαργκρέτε Βεστάγκερ και Σεσίλια Μάλστρομ. Τέλος η -ανήμπορη να εκμεταλλευτεί την κρίση- Αριστερά θα βασιστεί για μία ακόμη φορά στον «Ανυπότακτο» Ζαν-Λικ Μελανσόν (που ζήτησε εις μάτην την αποπομπή Τσίπρα από την ευρωαριστερή ομάδα) και σε στελέχη της Die Linke, η οποία απειλείται με σχίσμα λόγω της δημιουργίας νέας ριζοσπαστικής πολιτικής κίνησης από την επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της, Σάρα Βάγκενκνεχτ.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]