Η μέγιστη ισχύς των 1000 ίππων που αποδίδει το υβριδικό κινητήριο σύνολο είναι εμβληματική. Πρόκειται για την απαρχή μίας νέας εποχής για μία από τις πιο εμβληματικές μάρκες στην αυτοκίνηση

Ανέκαθεν λέγαμε ότι η παρουσίαση μίας νέας Ferrari συνιστά πάντα σημαντικό γεγονός. Ότι κάθε μοντέλο του Μαρανέλο είναι το ίδιο σημαντικό, είτε για την τοποθέτησή του στην γκάμα, είτε επειδή είναι πάντα ένα νέο σημείο αναφοράς στην κατηγορία των supercar, εισάγοντας συνήθως τεχνολογικές καινοτομίες.

Αν και στο σύνολό της η ιστορία του Μαρανέλο θα μπορούσε να αναδειχθεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ανθρωπότητας για τη συνεισφορά της στην έρευνα, την τεχνολογία και – γιατί όχι; – στην τέχνη, μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια γεγονότα ιστορικής σημασίας. Μεγάλοι σταθμοί θεωρούνται παραδοσιακά η 250 GTO του 1962, η F40 του 1987 αλλά και η 550 Maranello που ξανάφερε το 1996 τον περίφημο V12 κάτω από το μπροστινό καπό ενός διθέσιου GT. Είχαν περάσει 23 χρόνια από τη χρονιά που η Daytona – η οποία φορούσε επίσης έναν V12 μπροστά – έδινε τα σκήπτρα στις περιώνυμες Berlinetta Boxer, ξεκινώντας από την 365BB και φτάνοντας στις Testarossa, 512TR και F512M. Μία γενιά αυτοκινήτων με τον 12κύλινδρο boxer τοποθετημένο στις πλάτες του οδηγού και του συνοδηγού. Άλλος σταθμός στην ιστορία του Μαρανέλο ήταν η 360 Modena που το 1999, χάρη στην εκπληκτική αεροδυναμική της και τον πανίσχυρο, ατμοσφαιρικό V8 των 3,6 λίτρων με τους 120 ίππους/λίτρο, έβαλε όλες τις προηγούμενες V8 – περιλαμβανομένης της F355 που αντικαθιστούσε – στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως μουσειακά είδη.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Η SF90 Stradale είναι εδώ, κυρίες και κύριοι, με όνομα δανεισμένο κατευθείαν από το σύγχρονο μονοθέσιο της Formula 1. Με το καλημέρα αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για μία από εκείνες τις ξεχωριστές Ferrari της ιστορίας. Από αυτές δηλαδή που βγάζουν φλας, προσπερνούν τον ανταγωνισμό και ανοίγουν νέους δρόμους.

Τι κρύβεται από κάτω;

Το project 173 είναι το πρώτο που υλοποιήθηκε σύμφωνα με το φιλόδοξο πρόγραμμα που ανακοινώθηκε μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Μαρανέλο. Τους λόγους για τους οποίους η SF90 Stradale ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Ferrari θα τους βρείτε κάτω από το διάφανο καπό στο κέντρο του αυτοκινήτου. Για πρώτη φορά μία Ferrari παραγωγής χρησιμοποιεί υβριδικό κινητήριο σύνολο που μπαίνει στην πρίζα. Απαρτίζεται από τον V8 και τρεις ηλεκτροκινητήρες: έναν προσαρμοσμένο στον κινητήρα εσωτερικής καύσης και άλλους δύο στους μπροστινούς τροχούς με συνολική ισχύ 220 PS. Ο 8κύλινδρος με τα δύο turbo έχει διευρυμένη χωρητικότητα στα 4 λίτρα, χάρη στην αύξηση της διαμέτρου του κυλίνδρου στα 88 χλστ, και απόδοση 780 ίππων. Ας καλωσορίσουμε λοιπόν την πρώτη Ferrari στην ιστορία με ονομαστική ισχύ 1000 ίππων.

«Η λύση που επιλέξαμε ήταν η ελαφρύτερη ανάμεσα σε όλες τις plug-in» μας εξηγεί ο Τεχνικός Διευθυντής του Μαρανέλο, Μίχαελ Λάιτερς, όταν τον ρωτάμε γιατί δεν χρησιμοποιήσαν ένα πιο ελαφρύ και απλό σύστημα σε ένα μοντέλο τόσο υψηλών επιδόσεων. «Το Plug-in Hybrid προσφέρει μεγάλα πλεονεκτήματα τόσο σε επίπεδο αποδοχής από το κοινό όσο και πρακτικότητας, μια και δίνει τη δυνατότητα να καλύψεις απόσταση 25 χιλιομέτρων και ταχύτητα 135 χλμ./ώρα με μηδενικούς ρύπους». «Αυτό ήταν όλο;» θα αναρωτηθείτε γνωρίζοντας την πληθώρα plug-in μοντέλων στην αγορά. Όμως εδώ είναι το θέμα. Όταν στην Ferrari καταπιάνονται με κάτι, το αποτέλεσμα είναι πέραν των προσδοκιών. Ο Λάιτερς και η ομάδα του, δεν σχεδίασαν απλά ένα πρωτότυπο σύστημα με μικρή μπαταρία (7,9 kWh η χωρητικότητά της) το οποίο συνεπάγεται τη μισή ηλεκτρική αυτονομία που υπόσχονται άλλα συστήματα, αλλά επινόησαν και μία πρωτότυπη τοποθέτηση της ίδιας της μπαταρίας. Η οποία δεν βρίσκεται στο δάπεδο, όπως θα περίμενε κανείς με γνώμονα το χαμηλότερο δυνατό κέντρο βάρους, αλλά σε κατακόρυφη διάταξη ανάμεσα στα καθίσματα και το διαμέρισμα του κινητήρα.

AD HOC Σχεδίαση

Αυτή είναι μία σχεδιαστική λύση προορισμένη ειδικά για το συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο σημαίνει ότι δεν θα υιοθετηθεί απαραίτητα και από επόμενες Ferrari με τον κινητήρα στο κέντρο: «αναζητούμε κατά περίπτωση τη βέλτιστη λύση», μας εξηγεί ο Λάιτερς, ο οποίος θέλει να κρατήσει ελευθερία κινήσεων στο σχεδιασμό των μοντέλων του. Αυτό σημαίνει, υποθετικά πάντα, ότι το υβριδικό σύστημα της SF90 Stradale θα μπορούσε να τοποθετηθεί και αλλού, όπως για παράδειγμα σε μία πιο προσιτή Ferrari με V6 turbo κινητήρα στο κέντρο χωρίς ηλεκτροκινητήρες στον μπροστινό άξονα: «εργαζόμαστε με τρόπο δομικό ώστε να είμαστε ευέλικτοι απέναντι σε όλες τις απαιτήσεις της αγοράς. Έχουμε όλες τις δυνατότητες στη διάθεσή μας και θα τις εκτιμήσουμε μία προς μία», προσθέτει ο μηχανικός όταν τον ρωτάμε αν μπορεί να φανταστεί μία μελλοντική 6κύλινδρη Ferrari χωρίς ηλεκτρική υποβοήθηση. Να θυμίσουμε ότι ο V6 κινητήρας ήταν στις προγραμματικές δηλώσεις του Μαρανέλο για την περίοδο 2018-2022.

Το γεγονός ότι το Cavallino ξαναγράφει την ιστορία του με ανοιχτό πνεύμα επιβεβαιώνεται από τις τεχνικές επιλογές που αφορούν στη νέα πλατφόρμα μοντέλων με κινητήρα στο κέντρο, την πρώτη από τις δύο που θα αναπτύξει η Ferrari στη συγκεκριμένη περίοδο.

Ανθρακονήματα και όχι μόνο

Το νέο πλαίσιο που εγκαινιάζει το project 173 δεν είναι φτιαγμένο αποκλειστικά από ανθρακονήματα όπως τα αντίστοιχα της McLaren και της Lamborghini. Για άλλη μια φορά το τεχνικό τμήμα του Μαρανέλο προτίμησε να διατηρήσει ελευθερία έκφρασης: «Στην ανάπτυξη των δικών μας body-in-white πλαισίων ακολουθούμε μία προσέγγιση που περιλαμβάνει πολλαπλά υλικά και τεχνολογίες με στόχο πάντα τη βελτιστοποίηση του βάρους και των επιδόσεων. Με άλλα λόγια, επιλέγουμε πάντα το καλύτερο υλικό με την κατάλληλη τεχνολογία ανάλογα με τη ζώνη στην οποία θα εφαρμοστεί. Με τον τρόπο αυτό χρησιμοποιήσαμε ανθρακονήματα εκεί όπου ήταν πιο αποτελεσματικό, όπως στο διαχωριστικό κινητήρα-καμπίνας, στο μπροστινό καπό και στους προφυλακτήρες. Χάρη στη χρησιμοποίηση ελαφρών κραμάτων αλουμινίου με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους επεξεργασίας, καταφέραμε να αυξήσουμε την ακαμψία του πλαισίου κατά 20%». Το φλέγον θέμα σε ένα σπορ αυτοκίνητο βέβαια παραμένει το χαμηλό βάρος, πόσο μάλλον όταν το υβριδικό του σύστημα προσθέτει από μόνο του 270 κιλά στη ζυγαριά. Για το λόγο αυτό, θεωρήθηκε απαραίτητο να εξελιχθεί η ηλεκτρονική διαχείριση της συμπεριφοράς του αυτοκινήτου σε άλλο επίπεδο. Με την υιοθέτηση του συστήματος RAC-e, που ρυθμίζει τα δυναμικά χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου, είναι δυνατή η εκμετάλλευση των δύο ηλεκτροκινητήρων μπροστά για τη βελτίωση της συμπεριφοράς τόσο στην είσοδο όσο και κατά τη διάρκεια της στροφής. «Με τον τρόπο αυτό είναι σα να έχουμε ένα αυτοκίνητο ελαφρύτερο κατά 200 κιλά», μας εξηγεί ο τεχνικός. «Το αποτέλεσμα είναι σε έναν υποθετικό γύρο πίστας στο Φιοράνο, η SF90 να τερματίζει 64 μέτρα μπροστά από την ίδια τη LaFerrari».

Η ταφόπλακα του V12;

Επιτάχυνση 0-100 χλμ./ώρα σε 2,5”, 0-200 σε 6,7” και τελική ταχύτητα πάνω από 340 χλμ./ώρα. Οι hyper επιδόσεις που επιτυγχάνει η SF90 δεν οφείλονται βέβαια μόνο στους ηλεκτροκινητήρες αλλά και στα προηγμένα μηχανικά μέρη που κρύβει κάτω από το διάφανο καπό της. Το κιβώτιο ταχυτήτων για παράδειγμα, μπορεί να παραμένει διπλού συμπλέκτη, όμως διαθέτει μία σχέση παραπάνω – 8 συνολικά: «Προτιμήσαμε να μείνουμε εκεί για εξοικονόμηση βάρους και για καλύτερη κατανάλωση», λέει ο Λάιτερς. Πράγματι, το νέο 8τάχυτο κιβώτιο ζυγίζει λιγότερο από το παλιό 7άρι, κατά δέκα ολόκληρα κιλά. Όσο για τον V8, ανέβασε τον πήχη για άλλη μια φορά επιτυγχάνοντας ειδική ισχύ 195 ίππων/λίτρο. «Στόχος μας δεν είναι τόσο να βγάλουμε περισσότερα άλογα με τον ίδιο κυβισμό», διευκρινίζει ο Τεχνικός Διευθυντής της Ferrari, «όσο η εξασφάλιση ομαλής απόδοσης χωρίς turbo lag. Είμαστε οι μόνοι που φτάνουν σε τέτοια επίπεδα ισχύος χωρίς την παραμικρή υστέρηση στην απόκριση και αυτό θα παραμείνει προτεραιότητά μας».

Έχουν καταφέρει μήπως να τετραγωνίσουν τον κύκλο στη Ferrari; Συμπαγείς διαστάσεις, άμεση απόκριση, κόφτης στις 8.000 σ.α.λ., ηλεκτροκίνηση. Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι θα απογίνει ο 12κύλινδρος κινητήρας που κάποτε ήταν συνώνυμος της Ferrari: «Για εμάς ο V12 παραμένει το απόλυτο σημείο αναφοράς και θέλουμε να τον κρατήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Κανένας άλλος κινητήρας δεν βγάζει τη δύναμή του με τέτοιο τρόπο και με αυτόν τον ήχο». Να λοιπόν η απάντηση: Οι «Φεραρίστι» δεν ζουν μόνο για τις απόλυτες επιδόσεις αλλά και για τη μουσική που παράγουν οι κινητήρες τους.