Μετά λύπης μας, θα χρειαστεί να απορρίψουμε αυτή τη λογική όσο τη χρησιμοποιεί η Τουρκία, πιέζοντάς μας για μια «ειρήνη» χειρότερη από την Ανταλκίδειο, αφού πρώτα της χαρίσουμε τα μισά μας εδάφη, τη θάλασσα και τον αέρα στο Αιγαίο, στη Θάλασσα της Λεβαντίνης και στο Λιβυκό Πέλαγος.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Προπολεμικά, αν θυμάστε, ο Μπάιντεν έκλεισε το μάτι στον Πούτιν λέγοντάς του εμμέσως ότι δεν θα αντιδράσει αν η Ρωσία περιοριστεί στο Ντονμπάς. Μαζί με την Κριμαία αυτό θα ήταν ένα ικανοποιητικό deal, που θα μπορούσε κουτσά-στραβά να λειτουργήσει όπως στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Υστερα από 9 μήνες πολέμου και 200.000 νεκρούς ή τραυματίες, υπάρχουν σημάδια ότι κινούμαστε προς την κατεύθυνση ενός αφανούς συμβιβασμού.

Από τη μια, ο Μπάιντεν κάθισε και άκουσε ολόκληρη την ομιλία του Ρώσου ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, στη σύνοδο του ASEAN στην Καμπότζη, γεγονός που επεσήμανε το «Ρία Νοβόστι». Από την άλλη, το δεξί χέρι του Ζελένσκι, ο προεδρικός σύμβουλος Μιχαΐλο Ποντόλιακ, έγραψε στο Twitter πως η Ρωσία δεν είναι ψυχολογικά έτοιμη για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, αλλά θα αναγκαστεί να το κάνει «μετά την απελευθέρωση του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ». Ο Ουκρανός αξιωματούχος δεν διευκρίνισε αν με τον όρο εννοεί ακόμη και την ενσωμάτωση των μετά το 2014 αυτόνομων ρωσόφωνων περιοχών του Ντονμπάς -κάτι πρακτικώς αδύνατον- ή απλώς την επιστροφή στην προπολεμική γραμμή αντιπαράθεσης. Αυτά, τέλος πάντων, δείχνουν ότι παράλληλα με τις επιχειρήσεις εξελίσσεται κι ένα μεγάλο παζάρι, που βέβαια σε τίποτα δεν προδικάζει από μόνο του το σύντομο τέλος του πολέμου. Ο Μπάιντεν, άλλωστε, δεν έκρυψε ότι νιώθει δυνατότερος μετά τις ενδιάμεσες εκλογές, κι αυτός που θα το νιώσει πρώτος θα είναι ο Σι Τζινπίνγκ στο G20.