Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, τη θέση των «μιασμάτων» της ΕΔΑ παίρνει, στη σύγχρονη Γαλλία, το κόμμα του Ζαν-Λικ Μελανσόν, η «Ανυπότακτη Γαλλία» (LFI). Aν και αποτελεί μέρος του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (NFP), που τερμάτισε δεύτερο με 28% πίσω από τη Λεπέν και τους συμμάχους της (33%), πολλοί κεντρώοι και «καθωσπρέπει» κεντροαριστεροί (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, οικολόγοι) την αντιμετωπίζουν σαν ξένο σώμα, εξίσου ή και πιο απεχθές από το «ακροδεξιό άκρο».

Ο Μελανσόν είναι η ισχυρότερη προσωπικότητα της Αριστεράς, αλλά βασικές θέσεις του απέχουν παρασάγγας από εκείνες των συστημικών συνεταίρων του – στους οποίους συγκαταλέγεται ο αποτυχημένος πρώην πρόεδρος Ολάντ, που βγήκε τρίτος στην περιφέρειά του!

Η «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι κατά του ΝΑΤΟ και της πολεμικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, διαφωνεί με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, ενώ στο εσωτερικό ζητά γενναία διανομή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και εμβάθυνση της Δημοκρατίας μέσα από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Αχίλλειος πτέρνα της η «ισλαμολαγνεία» και η ασαφής στάση στο Μεταναστευτικό, που λειτουργούν υπέρ της Λεπέν. Ο ίδιος ο πρόεδρος Μακρόν, μαζί με επιφανή στελέχη του (ο πρώην πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ, η πρόεδρος της Βουλής Γιαέλ Πιβέ, η επικεφαλής της μακρονικής νεολαίας Αλμπάν Μπρανλάν), διαιρεί σε δύο κατηγορίες τους αριστερούς υποψηφίους του β’ γύρου, συνιστώντας ανοιχτά ή υπαινικτικά «ψήφο κατά περίπτωση» στις περιφέρειες όπου συγκρούονται ένας «μελανσονικός» με έναν «λεπενικό».

Αυτό δίνει φτερά στον υποψήφιο πρωθυπουργό της Λεπέν, Ζορντάν Μπαρντελά, που έχει αναγάγει τον Μελανσόν σε «μπαμπούλα», ώστε να αλιεύσει ψήφους συντηρητικών κεντρώων. Σε μεγάλο βαθμό δείχνει ικανός να το πετύχει, με τις (κρυφές) ευλογίες του Μεγάρου των Ηλυσίων.