Παρατηρώντας κανείς την εικόνα του πολιτικού τοπίου που έχει διαμορφωθεί μετά τις εκλογές του 2023, το μάτι του δεν μπορεί παρά να πέσει στο τεράστιο κενό που υπάρχει στην αντιπολίτευση. Ο καχεκτικός πια ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε ένα σπιράλ φθοράς και συνεχούς πτώσης. Το ΠΑΣΟΚ παρά τη φθορά της κυβέρνησης και τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το 15% στην καλύτερη περίπτωση. Το ΚΚΕ μετά από μια ανοδική έξαρση δείχνει να πιάνει «ταβάνι» στο 10%. Η Ελληνική Λύση είναι το μόνο κόμμα που ισχυροποιείται, χωρίς όμως να αλλάζει κατηγορία. Παραμένει στη μικρομεσαία.

Τα δε μικρότερα κόμματα (Πλεύση Ελευθερίας, Νίκη, Σπαρτιάτες, ΜέΡΑ25) τη μια εβδομάδα βλέπουν το 3% από πάνω και την επόμενη από κάτω. Ισως το μόνο νέο στοιχείο είναι ότι ο Στ. Κασσελάκης με τα καμώματα και τα πείσματα των τελευταίων ημερών «βάζει» τη Νέα Αριστερά στην ευρωβουλή. Και μένει να φανεί αν το κόμμα του Α. Λοβέρδου ή το κόμμα του Π. Κόκκαλη μπορούν να είναι από τις εκπλήξεις των ευρωεκλογών. Είναι δεν είναι όμως, η μεγάλη εικόνα της αντιπολίτευσης δεν αλλάζει: Πολυκατακερματισμένη, αδύναμη, ετερόκλητη και χωρίς ηγέτιδα δύναμη. Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια κυβέρνηση, η οποία παρά τα λάθη της και τη φθορά της παραμένει κυρίαρχη και απλησίαστη από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Οι 17-22 μονάδες διαφορά είναι τεράστια.

Το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι μια ολόκληρη συζήτηση-ανάλυση. Ομως συμβαίνει και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Και είναι πρωτοφανές στη μεταπολιτευτική ιστορία. Πάντα υπήρχε ένα κόμμα που εν δυνάμει απειλούσε την κυβέρνηση. Ακόμα και την περίοδο 1974-1977 που αξιωματική αντιπολίτευση ήταν η καχεκτική ΕΔΗΚ του Γ. Μαύρου, η βοή του τρίτου αλλά επελαύνοντος ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, δημιουργούσε την αίσθηση ύπαρξης αντιπολίτευσης. Οπερ και εγένετο στις επόμενες εκλογές.

Η χθεσινή διαλυτική παρέμβαση του Α. Τσίπρα, δύο ώρες πριν αρχίσει το Συνέδριο, είναι το κερασάκι στην τούρτα της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η «παλαιοπασοκική» εμμονή του Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος μετά την επιστολική ψήφο καταψηφίζει και τα μη κρατικά πανεπιστήμια, επιβεβαιώνει γιατί το «δικό του» ΠΑΣΟΚ είναι καλό για πολιτικό ακτιβισμό -χωρίς ακτιβιστές- αλλά εντελώς αλλού από την κοινωνία. Και γι’ αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Ωστόσο η χώρα προχωράει. Αν ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση δεν καβαλήσουν το καλάμι -ο πρωθυπουργός δεν δείχνει κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα, «μαζεύει» λάθη υπουργών του- και δεν σταματήσουν τη μελετημένη μεταρρύθμιση της χώρας, γιατί κατ’ ανάγκη είναι κακό που δεν υπάρχει αντιπολίτευση; Αν δεν υπάρξει αλαζονεία και λάθος ερμηνεία της πραγματικότητας και ταυτοχρόνως υπάρχει μηχανισμός αυτοδιόρθωσης των λαθών, γιατί είναι κακό; Αλλωστε η ίδια η αντιπολίτευση διά πράξεων και παραλείψεων έχει δημιουργήσει αυτό το κενό.

Η αντιπολίτευση έχει δυο βασικές αποστολές: 1. Με την κριτική της και τις προτάσεις της να πιέζει την κυβέρνηση να διορθώνει τα λάθη της και να βελτιώνει τις λύσεις των προβλημάτων. 2. Να ελέγχει την κυβέρνηση για έκνομες ενέργειες και κοινωνικά άδικες αποφάσεις. Οι «εναλλακτικές προτάσεις» είναι λαϊκισμός και αναχρονισμός. Δεν υπάρχουν. Ο έλεγχος της εξουσίας γίνεται με όρους βεντέτας ή ρεβανσισμού. Με αποτέλεσμα να χάνεται το οποίο δίκιο υπάρχει και ο έλεγχος της εξουσίας να είναι αναποτελεσματικός.

ΑΙΧΜΗ

Ο «ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ» ΠΡΩΤΟΣ ΤΟ ΛΙΘΟ ΒΑΛΕΤΩ

Ο Α. Τσίπρας πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4%, τον πήγε στο 36% και τώρα θέλει να τον επιστρέψει εκεί απ’ όπου τον παρέλαβε. Και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η παταγώδης πτώση του φέρουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του. Από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν περάσει πλέον πολλά χρόνια. Γιατί 10 τόσο πυκνά χρόνια, είναι πολλά χρόνια. Αντιθέτως το 2019 και το 2023 είναι πολύ πιο νωπά. Και την απόλυτη ευθύνη για τον αργό θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ τη φέρει ο ίδιος στο ακέραιο.

Με τη χθεσινή παρέμβασή του τέλειωσε το Συνέδριο, πριν καν αρχίσει. Και μαζί του τέλειωσε και την όποια, μικρή, πιθανότητα υπήρχε για εκεχειρία τουλάχιστον έως τις ευρωεκλογές. Χωρίς κανέναν δισταγμό ο Α. Τσίπρας τους άδειασε όλους: Τον Στ. Κασσελάκη, τους πρώην «προεδρικούς», τη Νέα Αριστερά και τους πασοκογενείς. Τους χρεώνει όλους για την προεξοφλημένη ήττα στις ευρωεκλογές. Αρα τους απαξιώνει και τους βγάζει άχρηστους. Την ώρα που ο ίδιος πιάνει το «απόσκιο», που θα έλεγε αν ζούσε ο μακαρίτης Χ. Φλωράκης και δηλώνει παρών. Πρόκειται για μια κίνηση τακτικής. Αμοραλιστικής και καθόλου «συντροφικής», αλλά τακτικής.

Ο Α. Τσίπρας δεν υπήρξε ποτέ «βαρύς» και μεγάλος πολιτικός. Δοξάστηκε ως λαϊκιστής και τακτικιστής. Σε όλες τις «μεγάλες» στιγμές του όμως και ως τακτικιστής υπήρξε λίγος. Το 2014 βιάστηκε να ρίξει τον Α. Σαμαρά, μήπως και το «γύριζαν» οι Σαμαροβενιζέλοι. Αποτέλεσμα; Αντί να περιμένει λίγους μήνες και να τελειώσει η αξιολόγηση με το «φτωχό» «mail Χαρδούβελη» και να πάρει άνετα τις εκλογές χωρίς βάρη, φορτώθηκε και φόρτωσε στη χώρα το τρίτο και επαχθέστερο Μνημόνιο.

Μπούμερανγκ του έγινε και το δημοψήφισμα-κόλπο του 2015. Η «μεγάλη κίνηση» κυριολεκτικά τον «κατάπιε» και ουσιαστικά τον παγίδευσε σε μια διαδρομή του τρόμου, χωρίς επιστροφή. Εμεινε στην ιστορία και έγινε γνωστός διεθνώς ως ο «kolotoumbas». Και η μεγαλοφυής σύλληψη της απλής αναλογικής, απεδείχθη η πολιτική ταφόπλακα του. Ενταφίασε πολιτικά και τον ίδιο και το κόμμα του. Γι’ αυτό και το ταπεινωτικό 17%, κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και μικρότερο. Και από σήμερα αποχαιρετά και το 10%, προσεγγίζοντας περισσότερο το 5% και όχι το 9%. Κι όταν μετά τη συντριβή του 2023 έσπευσε να «παραμερίσει», φέρνοντας τον Κασσελάκη, μόνο και μόνο για να μη βγει η Ε. Αχτσιόγλου και να μπορεί να επιστρέψει, όποτε έκρινε σκόπιμο, πάλι λάθος έκανε. Με αποτέλεσμα τώρα να κάνει πάλι σπασμωδικές κινήσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτική βουλιμία του Α. Τσίπρα τον οδηγεί σε ολέθρια λάθη. Κι όπως φαίνεται δεν θα είναι και η τελευταία. Γιατί αν, όπως φαίνεται, περιμένει να γίνει «παράκλητος» -ακόμα και να γίνει- έχει να αντιμετωπίσει ξανά μια κοινωνία, η οποία τον έχει μετρήσει, τον έχει ζυγίσει και τον έχει βρει ελλιποβαρή. Κι ένα κόμμα διαλυμένο και πολιτικά ανυπόληπτο. Αδιέξοδο.

Με γεμάτες βαλίτσες από την Ινδία

«Τα μισά να γίνουν απ’ όσα φάνηκε ότι μπορούν να συμφωνηθούν, θα είναι μεγάλη επιτυχία». Τα λόγια ανήκουν σε κυβερνητικό παράγοντα που συνοδεύει τον Κ. Μητσοτάκη στο ταξίδι του στην Ινδία. Οι συνομιλίες του πρωθυπουργού τόσο με τον Ινδό ομόλογο του κ. Modi όσο και με Ινδούς επιχειρηματίες, αλλά και με τη Συνομοσπονδία της Ινδικής Βιομηχανίας (CII), λέγεται ότι είχαν μεγάλο πολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον. Σε πολιτικό επίπεδο φαίνεται πως ωριμάζει μια σημαντική συμφωνία που αφορά την αμυντική συνεργασία (αμυντικοί εξοπλισμοί κατ’ αρχήν), αλλά και την επισημοποίηση της Ελλάδας ως πύλη της Ινδίας στην Ευρώπη. Η συμφωνία περιγράφεται ως «ευρέος φάσματος», συμπεριλαμβάνοντας και τον IMEC, δηλαδή τη συνδεσιμότητα της Ινδίας με την Ευρώπη. Ενώ πολλές συζητήσεις έγιναν σε επιχειρηματικό επίπεδο για αμοιβαίες επενδύσεις αλλά και για τουριστική συνεργασία. Η πρώτη απευθείας πτήση μεταξύ Αθήνας και Ν. Δελχί -που δεν υπάρχει σήμερα- φαίνεται πως δεν αργεί και θα είναι από την Aegean. Ενώ κοντά φέρεται να είναι και συμφωνία για την εξασφάλιση εργατικών χεριών από νέους εξειδικευμένους Ινδούς ή που θα εξειδικευτούν κυρίως για τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την οικοδομή.

ΑΠΟΡΙΕΣ -1

Υπάρχει κανείς που δεν είναι «μαρτυριάρης» στην Κουμουνδούρου;

ΑΠΟΡΙΕΣ -2

Θα εξηγήσει κανείς σοβαρά και τεκμηριωμένα, γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν έχει μη κρατικά πανεπιστήμια;