Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Παραμονές των ευρωεκλογών του 2014 κάλεσε τους Ελληνες «να μην παρασύρονται από ανεύθυνους πολιτικούς», οδηγώντας… τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη του εκλογική νίκη. Πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα απειλούσε τους Βρετανούς με «σκληρό Brexit», το οποίο… βρήκε μπροστά του (ιδίως τώρα, που η Μέι θα αναβαπτισθεί στη λαϊκή εντολή τον Ιούνιο).

Τον περασμένο Δεκέμβριο στο συνταγματικό δημοψήφισμα της Ιταλίας πήρε το μέρος του Ματέο Ρέντσι, με συνέπεια ο τελευταίος να ηττηθεί και να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία. Με την προειδοποίηση του Σόιμπλε ότι ο Ερντογάν θα εγκαθιδρύσει δικτατορία αν κερδίσει το σουλτανικό του δημοψήφισμα δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε – αλλά η ουσία είναι ότι κι εδώ δεν του βγήκε.

Με τη νοοτροπία «νομισματικού Καρλομάγνου» που τον διακατέχει, ο Γερμανός θησαυροφύλακας δεν απέφυγε φυσικά τον πειρασμό να αναμιχθεί στις γαλλικές εκλογές. Καίτοι θα περίμενε κανείς να υποστηρίξει τον ομοϊδεάτη του Φρανσουά Φιγιόν -που ζορίζεται να περάσει στον δεύτερο γύρο-, ο Σόιμπλε δεν έκρυψε την αγάπη του για τον Εμανουέλ Μακρόν, λόγω της πίστης του στη χρηματοοικονομική ορθοδοξία και το ευρωγερμανικό όραμα.

Πέρυσι τον Νοέμβριο ο Σόιμπλε εξέφρασε την ελπίδα «η Λεπέν να μη γίνει ποτέ πρόεδρος της Γαλλίας». Το μόνο που απομένει τώρα είναι να σηκώσει το γάντι που του πέταξε ο αριστερός Μελανσόν με τη συνέντευξή του στη «Le Parisien» («ο Σόιμπλε ξέρει καλά ότι εγώ δεν είμαι Τσίπρας να κάθομαι 17 ώρες να με προσβάλει») και να τον… στείλει κι αυτόν στο δεύτερο γύρο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου