Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ομολογούμε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι η χαιρέκακη σκέψη πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό μας, ακούγοντας χθες την καγκελάριο να παραδέχεται από το Λουξεμβούργο, ότι δεν υπάρχει εγγύηση πως οι ΗΠΑ θα στηρίζουν «αιώνια» την Ευρώπη (συνεχίζοντας το μεταπολεμικό «ντάντεμα») και να καλεί, φανερά αγχωμένη, τους Ευρωπαίους να συμπτυχθούν σαν γροθιά γύρω από την εναπομείνασα Ε.Ε. (δηλαδή γύρω από το… δυνάστη τους, το Βερολίνο, που τους απομυζά με τα ψυχαναγκαστικά πλεονάσματά του).

Με την ελάχιστη γεωπολιτική ευφυΐα που τους διακρίνει (εδώ συμφωνούμε με τον ανοικονόμητο Πάγκαλο, που είχε αποκαλέσει το 1993 τη Γερμανία «γίγαντα με μυαλό νηπίου», λόγω της εγκληματικής πολιτικής της στη Γιουγκοσλαβία), οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ότι εντός του σωτηρίου έτους 2016 ένας νέος αγγλοσαξονικός άξονας θα ορθωνόταν απέναντί τους, όπως το 1940-41.

Κατά κοινή ομολογία η ευφυΐα της Μέρκελ στέκει πολύ ψηλότερα από του μέσου Γερμανού πολιτικού. Η καγκελάριος γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η Ιταλία επιθυμεί διακαώς να χαλαρώσει η θηλιά του Δημοσιονομικού Συμφώνου στο λαιμό της και η Γαλλία -είτε του Φιγιόν είτε της Λεπέν- θα έχει εθνικιστική ατζέντα παρόμοια με του Τραμπ στην οικονομία.

Εντονο εκνευρισμό εξέπεμπαν χθες στο Νταβός ο Σόιμπλε και η υπουργός Αμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λέιεν, με τον πρώτο να επιτίθεται στη Βρετανία και τη δεύτερη να προσπαθεί να… καλοπιάσει τον Τραμπ, υποσχόμενη αύξηση των αμυντικών δαπανών, άρα μεγαλύτερη συνεισφορά της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ. Τι να πούμε; Ας ευχαριστήσουμε για αρχή το Θεό, που αυτή τη φορά η Γερμανία δεν έχει στρατό της προκοπής.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου