Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Τώρα πέφτουν και πάλι βροχή τα «δεν υπογράφω» και οι κόκκινες γραμμές. Λες και δεν γνώριζαν στην κυβέρνηση πως όσα βρίσκονται τώρα στο τραπέζι με την τρόικα φέρουν και τη δική τους υπογραφή, εκείνη που είχε μπει μετά τον πανωλεθρίαμβο της περιβόητης 17ωρης διαπραγμάτευσης τον Ιούλιο του 2015.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι απλή και συγχρόνως πολύ σκληρή. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει σε πρώτη φάση να συμφωνήσει και στη συνέχεια οι βουλευτές του να ψηφίσουν όλα τα επώδυνα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης. Αν υποθέσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Την αμέσως επόμενη ημέρα θα πρέπει να καθίσει στο τραπέζι με την Κριστίν Λαγκάρντ και να διαπραγματευθεί τους όρους με τους οποίους θα συμμετάσχει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Δηλαδή ένα τέταρτο Μνημόνιο το οποίο θα λήγει το 2020. Αντισταθμιστικό της στήριξης του ΔΝΤ στη διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους είναι η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των κύριων αποδοχών των παλαιών συνταξιούχων και η μείωση του αφορολόγητου στις 5.000 €. Στη συνέχεια, αν έχουν αντέξει ο ίδιος και η κοινοβουλευτική του ομάδα, μπορεί να δώσει αγώνα για να κρατηθεί στην εξουσία.

ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ γνωρίζει πολύ καλά την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και τα βάζει με όλους: τους δανειστές, τη Ν.Δ., ακόμα και με τους βουλευτές του, εκβιάζοντάς τους πως αν γίνουν εκλογές τουλάχιστον οι μισοί θα πάνε στα σπίτια τους. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός πέφτει σε τοίχο, στήνει σκηνικό ρήξης με αστεία επιχειρήματα. Ξαναπαίρνει φόρα, λοιπόν, και στο τέλος υπογράφει Μνημόνια και μέτρα. Είναι βέβαιο, όμως, πως κάποια μάχη θα οδηγήσει σε ηρωική έξοδο. Μπορεί να είναι αυτή η τελευταία; Το πιθανότερο είναι πως ούτε ο ίδιος το έχει αποφασίσει. Για την ώρα ρίχνει το ζάρι. Κατά βάθος γνωρίζει πως ό,τι κι αν φέρει θα είναι χαμένος.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου