Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά που ο εν λόγω κύριος ενεργεί ως ψυχρός «λογιστής» ανθρώπινων ζωών. Δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει τόσο ξεδιάντροπη έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι η πρώτη φορά που «μετράει» ανθρώπινες ζωές ζωσμένος τα «φυσεκλίκια» του ταξικού μίσους. Το έκανε με τη ζωή ενός 4χρονου κοριτσιού, που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια της ξαδέλφης του αναισθησιολόγου σε νοσοκομείο της Κρήτης. Τώρα η ευσυνείδητη γιατρός αντιμετωπίζει τη Δικαιοσύνη. Και μένει να κριθεί αν και ποιες ακριβώς ευθύνες φέρει για το θάνατο της μικρής Μελίνας. Επί τρία χρόνια όμως ο «λογιστής» έκανε ό,τι μπορούσε όχι για να σώσει τις «Μελίνες», αλλά τη «συντρόφισσα ξαδέλφη».

ΜΕΤΑ ήρθε η τραγωδία στο Μάτι με τους 100 νεκρούς. Εκεί ο κύριος, αφού πήρε το βραβείο του β’ ανδρικού ρόλου στην πιο άθλια πολιτική θεατρική παράσταση που έχει ανέβει ποτέ στην ελληνική πολιτική σκηνή, σαν «πολλά βαρύς» που είναι, το «πήρε επάνω» του: Ολοι μας και… μόνος του. Νόμισε ότι «μας έχει». Την ώρα που τα άψυχα σώματα -θύματα της ανικανότητας της κυβέρνησης-και του ιδίου- «κάπνιζαν» ακόμα και οι άνθρωποι έκλαιγαν παιδιά, μανάδες, πατεράδες, γιαγιάδες και παππούδες, ο Π. Πολάκης διανοήθηκε να πει ότι «θολώνει η εικόνα της κυβέρνησης»! Ούτε ένα δάκρυ. Ούτε έστω μια συγγνώμη. Ή ένα λυπάμαι. Οχι. «Αντεπίθεση» πάνω στα πτώματα. Πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Και ποιας ζωής; Οχι κάποιας που… έστω χάθηκε σε κάποια «ταξική μάχη», σε κάποιο «εμφύλιο». Της αθώας ζωής. Της ζωής που μπορεί να ψήφιζε -και ψήφιζε-οτιδήποτε. Της ανυποψίαστης ζωής, που μπορεί να ήταν -και ήταν- οτιδήποτε. Μικρή, μεγάλη, φτωχή, ευκατάστατη, μορφωμένη, αγράμματη. Οτιδήποτε. Αρκεί που ήταν…πρόβλημα που «θολώνει την εικόνα».

ΚΑΙ ΤΩΡΑ άλλες 40 ανθρώπινες ζωές από τη γρίπη. Και πάλι πρόκληση: «Δεν είναι καμία καταστροφή, μην τρελαθούμε τώρα». Πάλι κατά πρόσωπο και στα θύματα και στους οικείους τους. Και πάλι για τον ίδιο λόγο: Γιατί με τον άδικο θάνατό τους και άθελά τους αποδεικνύουν πόσο άχρηστη κι επικίνδυνη είναι αυτή η κυβέρνηση. Αρα είναι «εχθροί» της. Τι σημαίνει όμως για μια κυβέρνηση να μπορεί να θεωρεί «εχθρούς» της τα θύματα της δικής της ανεπάρκειας; Τι είδους άνθρωποι μπορούν να είναι ο ηγέτης της και τα μέλη της; Τι μπορεί να κουβαλάνε μέσα τους «αντάρτες» σαν τον κ. Πολάκη;

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικές. Εχουν να κάνουν ευθέως με το τι είναι ικανοί και διατεθειμένοι να κάνουν τέτοιου είδους άνθρωποι ώστε να μη χάσουν ξανά. Γιατί μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα και χρόνο με το χρόνο, γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι παρά την προσπάθεια για σοσιαλδημοκρατικό και κεντροαριστερό μακιγιάζ, ο ηγετικός πυρήνας της κυβέρνησης, δεν έχει ξεχάσει τη Βάρκιζα και την ήττα στον Εμφύλιο. Η διαφορά είναι ότι πλέον αυτό δεν το κρύβει. Αλλά το κάνει «μαγκιά» και πολιτική.

Θεαματικό αυτογκόλ!

Εχει εμπεδωθεί από τους περισσότερους εδώ και 4 χρόνια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ασκήσει πολιτική και εξαντλείται σε δήθεν θεματικές ντρίμπλες και «πονηριές» επιπέδου φοιτητικού αμφιθεάτρου. Εχει υποκαταστήσει την πολιτική με την επικοινωνία και την ουσία με την προπαγάνδα. Κι όλα αυτά στηριγμένα σε δύο δόγματα: Οτι ο «χαρισματικός» Α. Τσίπρας «έχει» τον Κ. Μητσοτάκη και ότι η «Αριστερά» είναι… παραγωγός ιδεών σε αντίθεση με όλους τους άλλους που… εκτελούν εντολές.

Ομως αυτή η συμπεριφορά, σαν πολιτικά παιδιάστικη που είναι, είναι και αφελής. Σε οδηγεί, αναγκαστικά, να πάθεις αυτό που παθαίνει το «έξυπνο πουλί»: Πιάνεται από τη μύτη. Ετσι ακριβώς την «πάτησαν» και τα «μεγάλα μυαλά» του Μ. Μαξίμου, τα οποία πρότειναν προς αναθεώρηση το άρθρο του Συντάγματος που αποσυνδέει τη διάλυση της Βουλής από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μόνο αυτό που πρότεινε ως «νέο» ουσιαστικά καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολη την εκλογή του ΠτΔ, καθιστώντας πρακτικά πιο πιθανή τη διάλυση της Βουλής! Η απόλυτη πολιτική κουτοπονηριά και ο εξυπνακισμός, αντί της ευφυΐας. Και το έκανε αυτό με ξεκάθαρη υστεροβουλία, ξέροντας ότι θέλει να εμποδίσει την επόμενη κυβέρνηση να εκλέξει ΠτΔ και να αποτελέσει «παρένθεση».

Ομως η Ν.Δ. πραγματικά ευφυώς ψηφίζει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι το συγκεκριμένο άρθρο θα ψηφιστεί στην παρούσα Βουλή από τουλάχιστον 181 βουλευτές. Γεγονός το οποίο σημαίνει ότι για να προσδιοριστεί το περιεχόμενο της αναθεώρησης του εν λόγω άρθρου απαιτούνται μόλις 151 ψήφοι στην επόμενη Βουλή. Κι όπως προβλέπει το Σύνταγμα αυτό μπορεί να γίνει εντός των πρώτων 40 ημερών της νέας Βουλής. Αρα πολύ πριν από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία θα γίνει στις αρχές του 2020. Τέτοιο θεαματικό πολιτικό αυτογκόλ πραγματικά είχε ολόκληρες δεκαετίες να μπει.

Με όλα τα μέσα

Αντίστοιχη «ενημέρωση» έχει γίνει σε όλες τις ελληνικές πρεσβείες που βρίσκονται σε χώρες της Ε.Ε. Το πιο ενδιαφέρον εν προκειμένω βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης της ελληνικής πρεσβείας στο Βουκουρέστι: Με την ανακοίνωση λοιπόν γίνεται γνωστό ότι στις ευρωεκλογές της 26 Μαΐου μπορούν να ψηφίσουν και όσοι έχουν γεννηθεί από 1-1-2002 έως 31-12-2002, δηλαδή ουσιαστικά οι νέοι ψηφοφόροι που δεν έχουν συμπληρώσει τα 17. Η κίνηση αυτή έρχεται μαζί με αρκετές άλλες κινήσεις που γίνονται μακριά από το φως της δημοσιότητας, όπως οι αθρόες ελληνοποιήσεις. Οπως αποκαλύφθηκε μ’ επίσημα στοιχεία, μόνο στην Α’ Αθηνών έχουν γίνει 43.000 ελληνοποιήσεις. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερο αριθμό ελληνοποιήσεων σε όλη την επικράτεια. Σε βαθμό μάλιστα ώστε το σύνολο των ελληνοποιηθέντων να αγγίζει σημαντικό ποσοστό του συνολικού εκλογικού σώματος. Αυτές οι εκλογές δεν θα μοιάζουν με καμία από τις εκλογές του παρελθόντος…

Απορίες

1. Πώς εξηγείται η αγωνία του κ. Παπαδημούλη να κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ; Μέχρι και επίκληση στη… θεία φώτιση έκανε. Τι άλλο να έκανε;

2. Πώς άντεξε τόσα χρόνια με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. η Χρυσοβελώνη; Μια Ρόζα Λούξεμπουργκ;

3. Παύλε Γερουλάνε, αν όπως είπατε ότι αισθάνεστε «ιδεολογικά πιο κοντά στον Ηλιόπουλο», για ποιον είναι πρόβλημα; Για τον Ηλιόπουλο ή για εσάς;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου