Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΚΑΙ με το καλό, το 2060 το χρέος θα έχει υποχωρήσει στο 127% του ΑΕΠ! Αν βέβαια πάνε όλα… καλά και η χώρα καταφέρει μεσοσταθμικά να παρουσιάζει ανάπτυξη λίγο παραπάνω από 1%. Οπότε ουσιαστικά για να πέσει το χρέος κάτω από το 60% είναι δεδομένο πως θα χρειαστεί τουλάχιστον άλλη μια εικοσαετία. Αρα φτάσαμε στο 2080 χωρίς να το καταλάβουμε. Υστερα από 62 χρόνια -και αν δεν έχει γίνει κάποιο επιστημονικό θαύμα- σχεδόν όλοι όσοι είμαστε σήμερα άνω των 30 ετών δεν θα χρειάζεται να ασχοληθούμε με την οικονομική κατάσταση της χώρας, καθώς θα έχουμε ήδη «αποχωρήσει».

ΑΡΑ ακόμα και τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα και θα έχουν γίνει 60άρηδες τότε, μαζί με όλους εμάς τους σημερινούς ενήλικες και τις μικρότερες γενιές θα είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε με δύσκολες οικονομικές συνθήκες για όλη μας τη ζωή. Και αυτό είναι το καλό σενάριο. Αν δεν συμβεί κάποιο «ατύχημα». Αν συνεχίσουμε να τηρούμε τους δημοσιονομικούς στόχους των Μνημονίων και αν δεν υπάρξει κάποια διεθνής κρίση που θα συμπαρασύρει και τη χώρα μας. Πόσο πιθανό είναι αυτό; Σχεδόν αδύνατο, αν κοιτάξει κανείς το παρελθόν.

Η μια επιλογή, λοιπόν, είναι αυτή η προδιαγεγραμμένη: της ισχνής ανάπτυξης, χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις. Οπότε θα μπορούμε όλοι μαζί να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε καθώς τα χρόνια θα περνούν.

Η άλλη επιλογή είναι να πούμε «έως εδώ». Και να γίνει επανάσταση. Οχι, επανάσταση με όπλα. Ούτε να ακολουθήσουμε τις επικίνδυνες ρητορείες του τύπου «να φύγουμε από το ευρώ, να πάμε αλλού, να έχουμε την ησυχία μας, να γυρίσουμε στη δραχμούλα μας». Γιατί και αυτό θα ξαναμπεί στο τραπέζι κάποια στιγμή στα επόμενα χρόνια.

Η λύση είναι απλή αλλά εξαιρετικά δύσκολη να εφαρμοστεί. Δεν είναι τίποτα καινούργιο. Εχει ακουστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Πρόκειται για την επανάσταση του αυτονόητου. Επιτέλους να τηρούνται νόμοι και κανόνες. Να μην μπορεί κάνει ο οποιοσδήποτε ό,τι γουστάρει χωρίς συνέπειες. Να υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη και σε πραγματικό χρόνο, όχι μετά από… δεκαετίες και με αλά καρτ λογική. Να διαχωριστεί το κράτος από την κυβέρνηση. Να ελαχιστοποιηθεί η γραφειοκρατία, που δημιουργεί χρονοκαθυστέρηση σε οτιδήποτε και αυξάνει τα κρούσματα διαφθοράς. Να αλλάξουμε νοοτροπία. Να πετάξουμε μια για πάντα στα σκουπίδια την ατάκα «θα τη βρούμε την… άκρη». Να αρχίσουμε να παράγουμε. Κάτι, οτιδήποτε. Γιατί τώρα η πλειοψηφία των πολιτών ονειρεύεται να διοριστεί στο Δημόσιο και των επιχειρήσεων να μοιραστεί κρατικό χρήμα.

ΠΛΑΚΑ είχαν τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία της δεκαετίας του ’80. Αλλά τα πληρώσαμε ακριβά. Πλάκα έχουν και τώρα τα γαλάζια και τα ροζ «καφενεία» των social media. Αλλά θα τα πληρώσουμε και πάλι ακριβά.

ΓΙΑΤΙ αν μας φαίνεται κουραστικό και δύσκολο το αυτονόητο, είπαμε, έχουμε πάντοτε την εύκολη επιλογή. Να «αράξουμε» στο Μνημόνιο… αορίστου χρόνου και να περιμένουμε με «φυσικό τρόπο» να ζήσουμε την ανάπτυξη και την ευμάρεια στον Παράδεισο.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]