Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εμείς χορεύουμε τον ωραιότερο πωγωνίσιο. Όποιος δεν έχει έρθει στο πανηγύρι μας, δεν ξέρει τίποτε». Η αλήθεια είναι ότι πήγαινα συχνά στα Γιάννενα και στο Μέτσοβο, λόγω Αβέρωφ, αλλά το Κρυονέρι δεν το ήξερα.

Την επόμενη μέρα έφτασε στο γραφείο μου στην εφημερίδα φάκελος με φωτογραφίες και πληροφορίες για το Κρυονέρι, το υψόμετρό του, τον οικισμό του, τη φύση του, τους φιλόξενους κατοίκους του, με μια ιδιόχειρη σημείωση: «Καλά, το Κρυονέρι δεν το ήξερες, αλλά το κοντινό Δελβινάκι, τι σου λέει;». Ο Κώστας δεν το έβαζε ποτέ κάτω.

Έλεγε ότι ήρθε στην Αθήνα, στα δεκατέσσερά του, γιατί το χωριό είχε μεγάλη φτώχεια κι αυτός μεγάλα όνειρα. Έφυγε για να δημιουργήσει τη ζωή του στην πρωτεύουσα, που έβγαινε από τον Εμφύλιο. Οχι για να γυρίσει πίσω. Πόσες δουλειές έκανε ούτε που θυμόταν, αλλά ήταν τόσο υπερήφανος που ξεκίνησε μόνος και με «το τίποτε». Τζάκι δεν είχε πίσω του. Είχε όμως το ηπειρώτικο πείσμα.

Μέσα σε τριάντα χρόνια δημιούργησε μια ξενοδοχειακή αυτοκρατορία που μετράει επτά χιλιάδες ιδιόκτητα δωμάτια. Μυθικός αριθμός για την Ελλάδα, σεβαστός για το εξωτερικό, καθώς συγκαταλέγεται ανάμεσα στις είκοσι μεγαλύτερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Μόνο στη Ρόδο δίνει δουλειά σε τρεις χιλιάδες οικογένειες.

Κάποια μέρα μου τηλεφώνησε να με δει «επειγόντως»! Είχε πάρει την απόφαση να μπει στα ΜΜΕ. Νόμιζε ότι θα έδειχνα ενθουσιασμό. «Ξέρεις», μου είπε, «δεν είναι για μένα επένδυση». «Oχι», του απάντησα, «είναι μεράκι αλλά θα σου κοστίσει ακριβά. Γιατί δεν θα χάσεις μόνον πολλά λεφτά. Θα χάσεις και φίλους». Οτι είχα δίκιο το παραδέχθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Οτι είχε το μεράκι της πολιτικής δεν το παραδέχθηκε ποτέ.

Χθες η Μητρόπολη ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Είχε τόσους φίλους. Όμως κάτι μου έλεγε πως δεν θα είχε αφήσει ούτε αυτή τη στιγμή -που συνήθως οι ομιλητές μιλούν κυρίως για τον… εαυτό τους- στην τύχη της. Όταν άκουσα το γιο του να εκφωνεί τον επικήδειο και να μιλάει μόνον αυτός, με υπερηφάνεια και τρυφερότητα, για τον πατέρα του, κατάλαβα ότι ο Κύριος -το Κ κεφαλαίο, παρακαλώ- Κώστας Μήτσης ήταν εκεί ανάμεσά μας. Κοίταζε από κάπου και κρυφογελούσε…