Γράφει η Aννα Παναγιωταρέα

Το πρώτο, ο Τσίπρας να είχε σύμπασα τη δημοκρατική αντιπολίτευση μαζί του. Να είχε καθίσει να μιλήσει ανοιχτά για να βρεθεί η κοινή συνισταμένη. Με διάλογο, με συναίνεση. Καθαρές κουβέντες. Με εντιμότητα. Πόσω μάλλον όταν κανείς αρχηγός δεν θέλει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση στα βόρεια σύνορα της χώρας.

Το επεδίωξε; Από βήματος Βουλής ασκεί διχαστική πολιτική, υβρίζοντας και ειρωνευόμενος τους πάντες και κατεξοχήν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οσο μικραίνουν τα νούμερά του στις δημοσκοπήσεις τόσο ανεβάζει τους τόνους. Ποιος; Ο Τσίπρας ο «γερμανοτσολιάς», ο «μερκελιστής» (λέξεις που ο ίδιος χρησιμοποιούσε από το 2013).

Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η στάση των κομμάτων απέναντί του; Οχι, φυσικά. Κανείς δεν τον εμπιστεύεται. Ανοιξε μόνος του το Σκοπιανό φιλοδοξώντας να γίνει νέος εθνάρχης. Και τώρα που ήρθε η ώρα να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, έσπασε τα μούτρα του. Πώς να αφήσει τέτοιο αποτύπωμα στη σύγχρονη Ιστορία;

Μη νομίζετε ότι σκέπτεται διαφορετικά ο Ζάεφ. Οι Σκοπιανοί θέλουν νέτο σκέτο το όνομα Μακεδονία. Κάνουν διαδηλώσεις. Με ισχνή κοινοβουλευτική δύναμη πού να προχωρήσει ο Ζάεφ…

Το δεύτερο προαπαιτούμενο είναι ακόμη πιο δύσκολο. Επρεπε ο Τσίπρας να έχει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Τι σόι λαοφιλής ηγέτης είναι όταν έρχεται τρίτος, από το τέλος, σε δημοφιλία; Και για να ήταν οι πολίτες με το μέρος του έπρεπε να είχε αναλάβει έντιμα τη διακυβέρνηση της χώρας. Οχι με το τρικ της προεδρικής εκλογής, λίγο πριν βγει η Ελλάδα από το Μνημόνιο, γιατί φοβόταν ότι θα έχανε το… momentum και μπορούσε να επανεκλεγεί ο Σαμαράς. Ούτε και με την επανάχρηση του δόγματος «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα».

Θα έπρεπε να κάνει πορεία προς το λαό με τους δημοκρατικούς αρχηγούς στο πλευρό του. Το Σκοπιανό αφορά τους πάντες και όχι το παρεάκι Καρανίκα στο Μαξίμου. Και πάλι, από τον Ολυμπο και πάνω, δύσκολα θα έπειθε τους Μακεδόνες να χαρίσουν το όνομα της Μακεδονίας. Ωστόσο, η σύμπνοια και η ομοψυχία της πολιτικής ηγεσίας θα ήταν μια δικλίδα ασφαλείας για τους πολίτες.

Αλλά ο Τσίπρας ξεκίνησε κυνηγώντας ανεμόμυλους. Ολομόναχος, με τον Σάντσο Πάντσα, που στα δύσκολα τον εγκαταλείπει και αυτός. Ετσι όμως όχι Σκοπιανό δεν λύνει αλλά ούτε να μοιράσει το νερό σε δυο κεφαλοχώρια. Και τώρα; Στρίβειν διά των εκλογών; Οψόμεθα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]