Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης

Μακάρι όμως να ήταν μόνο η χώρα μας. Κάθε χρόνο η λεγόμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ξεγυμνώνεται και τα αντανακλαστικά της Ένωσης εμφανίζονται με χρονοκαθυστέρηση με αποτέλεσμα αντί να προλαμβάνει να αντιμετωπίζει.

Ψεκασμένοι της Ευρώπη ενωθείτε

Στην Ελλάδα έχουμε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Στην Ιταλία, έχουμε την συμμαχία της άλλοτε περιθωριακής Λέγκας του Βορρά με τα λαϊκιστικά και αντιευρωπαϊκά Πέντε Αστέρια. Στην Ισπανία, ο Ραχόι παραιτείται. Στην Γαλλία πανηγυρίζουν γιατί η Λεπέν δεν κατάφερε να γίνει πρόεδρος. Στην Αυστρία οι ακροδεξιοί έχασαν την άνοδο στην εξουσία για λίγες ποσοστιαίες μονάδες και στην Γερμανία με το ναζιστικό παρελθόν οι ακροδεξιοί του AfD μετατρέπονται χρόνο με τον χρόνο σε μόνιμους πολιτικούς παίκτες, ενώ σε τόσες ακόμα χώρες οι ακροδεξιοί και οι λαϊκιστές έχουν σημαίνουσα θέση και καθορίζουν τις εξελίξεις.

Οι ασθένειες της Ευρώπης

Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε για να μην αδικήσουμε κανέναν, αλλά είναι άραγε αυτή η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι ηγέτες των προηγούμενων δεκαετιών; Η απάντηση είναι μία: Όχι! Η Ευρωπαϊκή Ένωση νοσεί. Οι ασθένειες που την έχουν προσβάλει δεν είναι ανίατες, αλλά είναι σίγουρα πολλές.

Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι η ΕΕ δεν έφτασε εδώ εν μία νυκτί, αλλά βιώσαμε μία μακρά διαδικασία κατά την οποία από τρεντ για τους νέους, έγινε ένα γραφειοκρατικό κτήνος που απειλεί τα εθνικά συμφέροντα και κεκτημένα που έχουν κερδηθεί με αίμα.

Σε αυτήν την αντίληψη έχουν συμβάλλει κατά το παρελθόν, πρακτικές αλλά και δηλώσεις όπως αυτή του Ευρωπαίου Επιτρόπου Προϋπολογισμού, Γκιούντερ Έτινγκερ, ο οποίος με αφορμή τα όσα έγιναν στην Ιταλία είπε στην Deutsche Welle: «Οι αγορές θα διδάξουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν το σωστό».

Την ίδια ώρα είναι κοινώς αποδεκτό πως η ΕΕ προκειμένου να προλάβει γεωπολιτικές εξελίξεις αναγκάστηκε να προβεί σε διευρύνσεις που δεν της βγήκαν όπως ήθελε.

Χώρες ανέτοιμες και μακριά από το ευρωπαϊκό ιδεώδες απέκτησαν ψήφο και επιρροή με αποτέλεσμα από την πολυφωνία του παρελθόντος να περάσουμε στην παραφωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πολωνία και η Ουγγαρία που άλλα υπογράφουν και άλλα εφαρμόζουν.

Θυμάμαι ως φοιτητής είχα παρευρεθεί σε ομιλία με θέμα την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία οι ομιλητές είπαν λίγο πολύ πως η Ευρώπη δεν έχει σύνορα και κατ επέκταση σε ένα ιδεατό μέλλον θα έπρεπε να φτάσει μέχρι και το Ισραήλ. Ενώ οι τεχνοκράτες που είχαν μιλήσει είχαν αντιταχθεί στην αντιτουρκική ρητορική ορισμένων παρευρισκομένων από το κοινό λέγοντας πως εάν η ΕΕ πήγαινε βάσει συνόρων, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να είναι μέλος της γιατί… για αιώνες τα Βαλκάνια δεν θεωρούνταν κομμάτι της Ευρώπης.

Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

Το όραμα για ομοσοπονδοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μοιάζει για κάποιους μονόδρομος και ίσως ήταν πριν μερικά χρόνια, σε μία προσπάθεια να καταστεί η ΕΕ παγκόσμιος παίκτης με σοβαρή επιρροή τόσο πολιτική, όσο και οικονομική και γεωπολιτική.

Πόσο εφικτό είναι αυτό πλέον όταν μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στις Βρυξέλλες; Το έλλειμμα πολιτικών προσωπικοτήτων είναι εμφανές εδώ και χρόνια. Με την γηράσκουσα Μέρκελ, τον αυταρχικό Μακρόν και τις ολοένα και περισσότερες χώρες που βουλιάζουν στον λαϊκισμό και την ασυδοσία της παρελθοντολαγνίας, δυστυχώς δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι λαμπρό. Η Ευρώπη γεννά τους καταστροφείς της.

Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr
Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]