Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Oσοι υποστήριζαν ότι στην περίπτωσή μας θα μπορούσε να έχει εφαρμογή η ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού» δεν επιβεβαιώθηκαν. Η κρίση δεν μετατράπηκε σε ευκαιρία να αλλάξουμε αυτά που την προκάλεσαν αλλά λειτούργησε ως άλλοθι για να κρύψουμε χρόνιες παθογένειες, να συγκαλύψουμε προβλήματα επιλέγοντας συνήθως τις χειρότερες λύσεις και τελικώς να επιστρέψουμε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα του ασφαλιστικού. Από το 2010 έως σήμερα έχουν γίνει μεγάλες μειώσεις στις συντάξεις, επίκεινται νέες της τάξης του 18%, ωστόσο το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Το δημογραφικό πρόβλημα οξύνεται ενώ κανείς δεν μιλά για αυτό όταν θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου, οι εισφορές μειώνονται λόγω της πτώσης των εισοδημάτων και της έκρηξης της εισφοροδιαφυγής και τελικώς το πρόβλημα μοιάζει με έναν φαύλο κύκλο.

Οι μαγικές λύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που επαναστατούσε το 2015 επειδή θα εφαρμοζόταν η ρήτρα ελλειμμάτων στα Ταμεία η οποία θα προκαλούσε μία μικρή μείωση στις επικουρικές της τάξης του 4% με 5% κατέληξαν στη σταδιακή εξαφάνιση των επικουρικών με μειώσεις έως και 40% αλλά και στο επερχόμενο ψαλίδι στις κύριες.
Ιδιος παραλογισμός στη μεγάλη εικόνα της οικονομίας. Ανίκανοι να διαχειριστούν τον παρανομαστή της ανάπτυξης στο Μαξίμου έχουν ρίξει όλο το βάρος στο πώς θα μειώσουν τον αριθμητή του χρέους χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάνουν μία τρύπα στο νερό. Στην τριετία 2015-2017 χάσαμε πάνω από 8 μονάδες ΑΕΠ, δηλαδή σχεδόν 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα μπορούσαν να ενισχύσουν τα εισοδήματα των νοικοκυριών, να λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά στην αγορά, να περιορίσουν τις πιέσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και τελικώς να ελαφρύνουν το χρέος.

Ο δημόσιος διάλογος έχει φτάσει στα όρια της κατάντιας, αναβιώνουν εμφυλιοπολεμικές κραυγές, η ατζέντα παραπέμπει σε συνθήκες απόλυτης παρακμής. Για αυτό οι νέοι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα και όσοι μπορούν το πράττουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Βαρέθηκαν να ακούν σκυλοκαβγάδες όταν το επίπεδο ζωής τους διαρκώς χειροτερεύει και όχι μόνο στην οικονομία. Στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια και κατ’ επέκταση στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλωστε το πάνω χέρι το έχουν αναλάβει οι «συλλογικότητες» στην εκπαίδευση, τη δημόσια τάξη, τη δικαιοσύνη, επιβάλλοντας κανόνες χάους και συμπεριφορές χουλιγκανισμού.

Η έννοια της προόδου, ατομικής, συλλογικής και εθνικής, απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση. Πετάμε διαρκώς το «τενεκεδάκι» της προόδου και έτσι πιστεύουμε ότι αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ενώ τελικώς απομακρυνόμαστε από τη λύση του.

Ποιοι καλύπτουν το παρακράτος;

Το Μέγαρο Μαξίμου αναζητεί απεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας στο «τρίκυκλο» του Γκοτζαμάνη και τη δολοφονία Λαμπράκη. Για να δούμε λοιπόν ποιο είναι το παρακράτος, που επέτρεψε τον ξυλοδαρμό του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη και ποιοι καλύπτουν τη δράση του.

Ο Μπουτάρης χτυπήθηκε από ορισμένους αλητήριους χωρίς η αστυνομία να κάνει το παραμικρό, παρά το γεγονός ότι είχε αναλάβει την επιτήρηση της συγκέντρωσης των Ποντίων. Δεν είδαμε κανέναν από την κυβέρνηση να ενοχλείται από την αποτυχία των αστυνομικών αρχών να προστατεύσουν τον δήμαρχο της δεύτερης μεγαλύτερης ελληνικής πόλης και πολύ περισσότερο δεν ακούσαμε τίποτα για παραιτήσεις των επικεφαλής.

Οι αλητήριοι που επιτέθηκαν στον κ. Μπουτάρη καταδικάσθηκαν από το δικαστήριο αλλά αφέθησαν ελεύθεροι, καθώς η ποινή τους είχε ανασταλτικό χαρακτήρα. Και πάλι δεν είδαμε διαμαρτυρία από την πλευρά της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο την ανάληψη πρωτοβουλιών προκειμένου να αλλάξει το ποινικό δίκαιο ώστε για τέτοια αδικήματα οι ποινές να εκτελούνται χωρίς αναστολή.

Οποιος επικαλείται το παρακράτος θα πρέπει να γνωρίζει ότι την ίδια ώρα τονίζει την ανυπαρξία του κράτους, την ευθύνη για τη λειτουργία του οποίου έχει η εκάστοτε κυβέρνηση.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]