Η νίκη είναι ευκολότερη από τη διαχείρισή της. Και η δύναμη του λαϊκισμού έχει ό-ριο, που είναι η συνάντησή του με την πραγματικότητα.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Η θυμική ψήφος είναι εκτο-νωτική αλλά η λυτρωτική εκφόρτιση διαρκεί λίγο, μετά έρχεται το απότομο ξύπνημα από την ανακουφιστική μέθη, τις αυταπάτες και τις συλλογικές φαντασιώσεις.
Ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και ηγετικό στέλεχος των Συντηρητικών Μπόρις Τζόνσον δεν θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία ούτε την προεδρία του κόμματός του μετά την αποχώρηση του Ντ. Κάμερον.

Πρωταγωνίστησε στην καμπάνια υπέρ του Μπρέξιτ και ήταν το πρόσωπο που θεωρούνταν ότι θα παίξει τον κεντρικό ρόλο την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος εφόσον κέρδιζε το leave. Ομως το leave κέρδισε και παρ’ όλα αυτά ο Μπόρις Τζόνσον φεύγει. Αλλωστε, λίγες μέρες πριν την ώρα της λαϊκής ετυμηγορίας είχε αρχίσει να αποστασιοποιείται ενώ αμέσως μετά την ανακοί-νωση του τελικού αποτελέσματος βιάστηκε να δηλώσει ότι «δεν βιαζόμαστε».

Ακόμη και αν φοβήθηκε τους εσωκομματικούς συσχετισμούς, αυτό δεν αρκεί ως ε-ξήγηση του αναχωρητισμού του. Θα έπρεπε να διεκδικήσει την ανάληψη της πολιτι-κής ευθύνης για όσα θα ακολουθήσουν μετά το Μπρέξιτ ανεξάρτητα από την έκβαση της προσπάθειάς του. Για λόγους συνέπειας και εντιμότητας θα έπρεπε να δείξει ότι πιστεύει στην προσπάθεια και στο σχέδιο για μια Μεγάλη Βρετανία εκτός ΕΕ το ο-ποίο υποστήριξε με τόσο πάθος.

Αλλά μάλλον δεν πιστεύει. Οι περισσότεροι, άλλωστε, πρωταγωνιστές του Μπρέξιτ μετά το δημοψήφισμα άρχισαν να αναδιπλώνονται αφήνοντας πίσω τις ηχηρές και κούφιες υποσχέσεις που έδιναν γενναιόδωρα στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρα-τείας. Το πιθανότερο είναι ότι ο Μπόρις Τζόνσον έβαλε τις μάρκες του στο Μπρέξιτ περιμένοντας ότι, οριακά, θα κερδίσει το Μπριμέιν. Ετσι, θα έπρεπε να διαχειριστεί μια περήφανη και μικρή ήττα, κάτι πολύ ευκολότερο από τη διαχείριση του happy end.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται στην πράξη ότι η αποδυνάμωση του ορ-θολογισμού έχει επικίνδυνες παρενέργειες για τις κοινωνίες που απολαμβάνουν συ-γκυριακά την τιμωρία του συστήματος και μετά υποφέρουν από τις επιπτώσεις της επιλογής τους. Αλλωστε τα όρια ανάμεσα στο σύστημα και στο αντισύστημα είναι δυσδιάκριτα στην εποχή μας. Δεν είναι σύστημα ο Μέρντοχ που στήριξε το Μπρέξιτ και τι πιο ελίτ από την Ελισάβετ που ζήτησε με διαρροή τρεις λόγους για να μείνει η Βρετανία στην ΕΕ;

Αγγελική Σπανού

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου