Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Θα ήταν λογικό ο τέως βασιλιάς να βρίσκεται στα έδρανα του Κογκρέσου», δήλωσε ο αρχηγός των Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, κι ας χαρακτήρισε ουσιαστικά «άχρηστο» το θεσμό. Ασχέτως του κενού στο πρωτόκολλο, η Ιστορία έχει καταγράψει ότι χωρίς τον -νεαρό τότε- βασιλιά Χουάν Κάρλος, η ισπανική Μεταπολίτευση του 1976-77 δεν θα ήταν τόσο ειρηνική και αναίμακτη. Δεν του πιστώνεται μόνο η ομαλή μετάβαση από μια σαραντάχρονη δικτατορία σε μια μοντέρνα δημοκρατία, η οποία εντάχθηκε σύντομα στην ΕΟΚ, αλλά και η καταστολή χωρίς να ανοίξει μύτη του πραξικοπήματος ομάδας θερμόαιμων αξιωματικών τον Φεβρουάριο του 1981, υπό τον Τεχέρο ΠαπαδάτοΜολίνα. Παρά την απειρία του, ο Χουάν Κάρλος αρίστευσε στο ρόλο που του έταξε η Ιστορία -σύμβολο εθνικής ενότητας και κατασίγασης των παθών.

Αποτελεί κοινό μυστικό στην Ισπανία ότι πατέρας και γιος δεν τα πηγαίνουν καλά. Ο πρύτανης των βασιλικών συντακτών, βετεράνος δημοσιογράφος της «El Mundo», Ραούλ ντε Πόθο, βλέποντας στην τηλεόραση τον Χουάν Κάρλος να απουσιάζει από την ομιλία του γιου του, πήρε το θάρρος να του στείλει ένα SMS: «Δεν νομίζει, η Μεγαλειότητά σας, ότι το να μην προσκληθεί στην επέτειο της Δημοκρατίας είναι σαν να μην προσκαλείται ο Ναπολέοντας στη μάχη του Αούστερλιτς;». Σύντομα έφτασε η λακωνική, βασιλική απάντηση: «Δίχως άλλο»…

Ο γηραιός βασιλιάς απέφυγε να κατηγορήσει ανοιχτά το γιο του, πλην, όμως, ο κύκλος του μίλησε για «πράξη μικρότητας και δειλίας» του διαδόχου. Το «γαμώτο» της υπόθεσης είναι ότι στην τελετή δεν παρέστησαν μόνο οι επιζώντες της πρώτης μεταδικτατορικής Βουλής του 1977, αλλά ακόμη και τα εγγόνια της Πασιονάρια.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου