Αυτός ήταν ο Δομάζος. Ο αδερφός όλων των συμπαικτών του. Γι’ αυτό η απώλεια φαντάζει μεγαλύτερη, γι’ αυτό ο πόνος παίρνει άλλη διάσταση στην ψυχή όλων. Ο φίλαθλος κόσμος ξέρει τον Δομάζο, έναν χαρισματικό ποδοσφαιριστή που έκανε πράγματα και θαύματα στο γήπεδο με τη φανέλα του αγαπημένου του Παναθηναϊκού και της Εθνικής ομάδας. Δεν ξέρει όμως (και ήρθε η ώρα να το μάθει) πόσο χαρισματικός χαρακτήρας ήταν. Πως άφηνε ανεξίτηλο αποτύπωμα στους συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό.
Ο Σπύρος Λιβαθηνός γυρίζει μισό αιώνα πίσω και θυμάται την πρώτη μέρα που έγινε επαγγελματίας στον Παναθηναϊκό. Οι μνήμες έρχονται στο μυαλό του σαν χείμαρρος. Δεν της σταματάει κανείς και τίποτα.
«Με πήρε από κοντά…»
«Το θυμάμαι καλά. Πρώτη μου μέρα ήταν, με άγχος και αγωνία, δεν ήξερα τι θα βρω, τι θα μου ζητήσουν να κάνω, αλλά ο Δομάζος χωρίς να του το ζητήσω εγώ ούτε κανείς άλλος, με πήρε από κοντά. Ημασταν μαζί στο γήπεδο, στην προπόνηση, στους αγώνες, παντού. Με πήγε και στο σπίτι του. Ηθελε να δεθούμε, να είμαστε ενωμένοι, να νιώσω ζεστασιά μαζί του, τότε ήταν που πήγα στο σπίτι του και γνώρισα και τη Μοσχολιού. Φυσικά γίναμε φίλοι, τι φίλοι, σαν αδέρφια ήμασταν».
Κι όμως, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που μίλησε ο Σπύρος Λιβαθηνός στον Δομάζο. Αυτό είχε γίνει χρόνια νωρίτερα, όταν ακόμα ο Σπύρος ήταν μικρό παιδί και μάζευε τις μπάλες στο γήπεδο της Λεωφόρου, πίσω από τα κάγκελα. «Ελα μπιάφρα, δώσε μου την μπάλα γρήγορα, μου έλεγε, για να μην καθυστερούμε το παιχνίδι. Ημουν πολύ αδύνατος και συνήθιζε να με λέει μπιάφρα».
Ο Μίμης Δομάζος ήταν άνθρωπος που μιλούσε πολύ στους νεότερους. Ο Λιβαθηνός θυμάται: «Ολο συμβουλές έδινε ο Δομάζος. Ειδικά μέσα στο γήπεδο, αν και ξεκινούσε από τα αποδυτήρια. Σου έλεγε τα πάντα, ακόμα και πράγματα που δεν σου περνούσαν από το μυαλό και ήταν πάντα τα πιο χρήσιμα αυτά που σου έλεγε».
Ο Λιβαθηνός «λυγίζει» όταν φέρνει στο νου το παρελθόν με τον Δομάζο. Ηταν από τους πρώτους που πήγε στο νοσοκομείο να τον επισκεφθεί την περασμένη Τρίτη και κατάλαβε αμέσως ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη ίσως και μη αναστρέψιμη. «Με αγαπούσε πολύ και τον αγαπούσα κι εγώ. Ηταν αδύνατον να μη γίνεις φίλος με τον Δομάζο, να μην σε παρασύρει η αύρα του».
Ο Δομάζος δεν ήταν μόνο καταπληκτικός ποδοσφαιριστής, ικανός στην πάσα, στην ντρίμπλα, στην οργάνωση του παιχνιδιού, ήταν προπονητής μέσα στο γήπεδο.
Ομιλία Μαρινάκη στoυς παίκτες του Ολυμπιακού: Το παιχνίδι κρίθηκε δυστυχώς από διαιτητικές αποφάσεις
«Δεν κρυβόταν ποτέ»
«Ηταν ακριβώς ο παίκτης που όλοι οι προπονητές θέλουν στην ομάδα τους. Γι’ αυτό τον είπαν “Στρατηγό”. Του ταιριάζει απόλυτα. Εδινε κατευθύνσεις σε όλους, βοηθούσε αγωνιστικά και ψυχολογικά. Και δεν κρυβόταν ποτέ. Πάντα παρών στα δύσκολα. Επαιρνε την μπάλα από πίσω και δημιουργούσε, έφτιαχνε επιθέσεις», λέει ο Λιβαθηνός και συνεχίζει: «Ηταν κάτι περισσότερο από απλός συμπαίκτης για όλους. Τον βλέπαμε όλοι διαφορετικά. Αποτελούσε παράδειγμα γιατί έδινε την ψυχή του μέσα στον αγώνα. Ανεξάρτητα από το τι αγώνας ήταν. Πάλευε μέχρι τελευταίο λεπτό για το αποτέλεσμα, δεν ήθελε να χάνει ποτέ. Σε κάθε ματς έδινε την ψυχή του κι αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά φαινόταν ότι δεν κουραζόταν ποτέ. Αλλοι ήταν κατάκοποι, ο Δομάζος συνέχιζε. Μας μετέδιδε αυτή την ακατάπαυστη προσπάθεια για τη νίκη. Είχε φοβερό πάθος με αυτό που έκανε. Δεν συγκρινόταν με κανέναν αυτό το πάθος. Ηταν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο και αυτό το καταλάβαινες από το ζέσταμα ακόμα. Θυμάμαι εκείνη την εποχή που κατεβαίναμε και κάναμε ζέσταμα στο κλειστό γήπεδο του μπάσκετ στον “Τάφο του Ινδού” πριν βγούμε στο γήπεδο. Ημουν μαζί με τον Αντωνιάδη και τον Δομάζο και πολύ συχνά για ζέσταμα παίζαμε μπάσκετ. Ε, λοιπόν, ήταν σαν να παίζαμε έναν κανονικό αγώνα. Παθιαζόταν και με το μπάσκετ και ήταν καλός. Κι ας μην τον βοηθούσε το ύψος του. Ποτέ δεν μπορούσες να βρεις μειονέκτημα στον Δομάζο. Για μένα ο Δομάζος είναι ολόκληρη η ιστορία του Παναθηναϊκού. Ο Δομάζος είναι ο Παναθηναϊκός»…
Και πώς ήταν έξω από τα γήπεδα ο Μίμης Δομάζος, πώς θα μείνει για πάντα στη μνήμη του Σπύρου Λιβαθηνού; «Πολύ χαρούμενος άνθρωπος, όλο γελούσε, όλο έκανε πλάκες, δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις από κοντά του. Του μιλούσαν όλοι άνετα και ο ίδιος μιλούσε σε όλους και μας έκανε πολλές φορές να γελάμε. Ανοιχτός πολύ και με αληθινή αγάπη».
Αντίπαλοι
Ο Λιβαθηνός έζησε και μια άλλη διάσταση της σχέσης του με τον Μίμη Δομάζο. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την ημέρα που χρειάστηκε να παίξει αντίπαλος με τον Δομάζο, όταν ο τελευταίος φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ.
Πώς ένιωσε τότε; «Το θέμα δεν είναι πώς ένιωσα εγώ, αλλά πώς ένιωθε εκείνος. Θυμάμαι πολύ καλά ότι με βάλανε να μαρκάρω τον Δομάζο. Με μάρκαρε κι αυτός. Με άφηνε να περνάω με την μπάλα».
Υπάρχει και μια επιθυμία του Σπύρου Λιβαθηνού που έμεινε ανεκπλήρωτη. «Δεν πρόλαβα να παίξω μαζί του στην Εθνική ομάδα», λέει. Θα ήθελε να ζήσει τον Δομάζο με το εθνόσημο, τον «Στρατηγό» στο δεύτερο στρατηγείο του. Ας είναι. Νιώθει τόσο τυχερός που αγωνίστηκε και έζησε στο πλευρό αυτού του ανθρώπου, στο πλευρό ενός ποδοσφαιριστή που πέρασε τα όρια του αθλήματος, του αθλητισμού, ακόμα και του ίδιου του του εαυτού. Γι’ αυτό είναι αθάνατος…
Με τη γλώσσα των αριθμών
536
συμμετοχές στην Α’ Εθνική συμπλήρωσε, τις 502 με τον Παναθηναϊκό και 34 με την ΑΕΚ
50
φορές αγωνίστηκε με την Εθνική Ελλάδος από το 1959 έως το 1979
21
χρόνια διήρκησε η καριέρα του (1959-1980), η μεγαλύτερη στο ελληνικό ποδόσφαιρο
139
γκολ πέτυχε και από αυτά, μόνο 6 με πέναλτι και μόνο 2 με κεφαλιές
14
τίτλους πανηγύρισε συνολικά, 10 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα, 1 Βαλκανικό Κύπελλο
Ειδήσεις σήμερα
Κύκλωμα εμπορίας βρεφών: Δύο νέες συλλήψεις – Η σοκαριστική δράση πασίγνωστων γιατρών
Πόσο θα κοστίσει στην Ελλάδα αν ο Τραμπ βάλει δασμούς στην Ευρώπη
Ροή Ειδήσεων 
