Πολύ καλύτερη συγκομιδή από αυτή των 2 χάλκινων του Λονδίνου, αλλά και των 4 μεταλλίων του Πεκίνου. Είναι η τέταρτη καλύτερη επίδοση της χώρας μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από το 2004 στην Αθήνα, το Σίδνεϊ και την Ατλάντα. Αυτά τα 6 μετάλλια μπορούσαν να είναι και περισσότερα. Αρκετοί Έλληνες αθλητές «φλέρταραν» με το μετάλλιο στη Βραζιλία.

Τέταρτη θέση πήραν Ασουμανάκη-Νικολαΐδου στο διπλό σκιφ στην κωπηλασία και έκτη η ελαφρά τετράκωπος με τους Γιάνναρο, Μαγδανή, Ντούσκο και Πέτρου.

Ο Φιλιππίδης θα μπορούσε να «χτυπήσει» επίσης μετάλλιο στο επί κοντώ, αλλά αγχώθηκε στον τελικό και έμεινε εκτός βάθρου.

Η Παπαχρήστου έκανε ό,τι μπορούσε στον τελικό του τριπλούν των γυναικών, αλλά έμεινε 8η. Η εθνική ομάδα πόλο ξεκίνησε με… φόρα, αλλά τελικά έμεινε 6η.

Οι ιστιοπλόοι Κοκκαλάνης και Μπεκατώρου, η ξιφομάχος Βουγιούκα θα μπορούσαν να πάρουν μετάλλιο.

Κι όλα αυτά με την επίσημη πολιτεία να μην έχει δώσει τα… απαιτούμενα ευρώ για ολυμπιακή προετοιμασία μετά από το 2012.

Ακόμα και το κόστος των εργαζομένων στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις (που παραμένουν λειτουργικές) δεν καλύπτεται 100%.

Οι επιχορηγήσεις στις ομοσπονδίες έχουν καταντήσει… χαρτζιλίκι.

Στην εκτίμηση της Goldman Sachs για το ποιες χώρες θα κατακτήσουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Ρίο πριν αρχίσουν οι Αγώνες δεν συμπεριλαμβανόταν η Ελλάδα, με τη λογική ότι πέρα από τις αθλητικές δυνατότητες, η οικονομική επιτυχία ενισχύει τις πιθανότητες κατάκτησης ενός Ολυμπιακού μεταλλίου.

Με όλα αυτά κατά νου, οι 95 αθλητές που ταξίδεψαν στο Ρίο και πήραν μέρος στους Ολυμπιακούς, είχαν κερδίσει ήδη ένα μετάλλιο, πατώντας το πόδι τους στη Βραζιλία.
Σε πείσμα των καιρών και των προβλέψεων, οι Έλληνες αθλητές ήταν αρκετά ρεαλιστές ώστε να επιδιώξουν το… αδύνατο.

Η οικονομική δυσπραγία αντιμετωπίστηκε με το πρόγραμμα «Υιοθετήστε έναν πρωταθλητή στον δρόμο προς το Ρίο».

Το εμπνεύστηκε και το ξεκίνησε η ΕΟΕ υπό την προεδρία του Σπ. Καπράλου και απέδωσε. Μέσα από αυτό το πρόγραμμα 55 αθλητές από 13 αθλήματα στηρίχθηκαν οικονομικά από 28 εταιρείες και ιδιώτες.

Τους δόθηκε μία ευκαιρία να παλέψουν. Να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι σε μεγαθήρια και να αποδείξουν ότι αξίζουν.

Η επιτυχία έχει να κάνει επίσης και με την ελληνική αποστολή που πέρα από τους αθλητές (38 γυναίκες και 57 άνδρες) συμπεριλάμβανε και 76 συνοδούς, αριθμός ρεκόρ, ώστε σχεδόν κάθε αθλητής να έχει στο πλευρό του τον προπονητή ή τον φυσιοθεραπευτή του.

Τα μετάλλια ήρθαν επίσης γιατί ήταν «λαμπερή» η φουρνιά των Ελλήνων αθλητών. Από τη μία τεράστιο ταλέντο, όπως η πρωτάρα Κορακάκη που χάρισε το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στη σκοποβολή μετά από 96 χρόνια.

Από την άλλη η ωριμότητα της Στεφανίδη και του Πετρούνια, το πείσμα των Μάντη-Καγιαλή, οι οποίοι είχαν χάσει την πρόκρισή τους για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Όσο για τον Γιαννιώτη, έφτασε στο αποκορύφωμα της δόξας του, τερματίζοντας μια καριέρα-κόσμημα.

Ήταν τέτοια η δίψα του να αποχαιρετήσει από το ύψος του βάθρου, που ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτούσε για να τα καταφέρει.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου