Το Real που συνοδεύει το όνομα του συλλόγου δεν είναι προνόμιο των Μαδριλένων, αφού Real είναι, μεταξύ άλλων, η Εσπανιόλ, η Σοθιεδάδ, η Βαγιαδολίδ, με τον Βασιλιά Αλφόνσο τον 13ο να τους δίνει αυτό τον τίτλο, στις αρχές του 20ού Αιώνα.

Η Ρεάλ Μαδρίτης, όμως, είναι το Real αφεντικό της Ευρώπης. Το απόλυτο. Έχει χαραγμένο στο DNA της το Champions League, την έχει κάνει απολύτως δική της διοργάνωση και έχει αφήσει… έτη φωτός πίσω τις υπόλοιπες ομάδες. Η δεύτερη Μίλαν έχει πλέον τα μισά (και κάτι), σε σχέση με τους Μαδριλένους (εφτά).

Μέχρι να επιστρέψει στα τρόπαια το 1998, ύστερα από 32 χρόνια «ξηρασίας», οι πολέμιοι της έλεγαν ότι τα έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών της συλλογής της ήταν… ασπρόμαυρα, έργο του δικτάτορα Φράνκο και άλλα τέτοια, επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό, γραφικά.

Τι λένε όλοι αυτοί τώρα; Η Ρεάλ πήρε το τρίτο διαδοχικό, όταν μέχρι πέρυσι δεν υπήρχε ομάδα μετά την μεγάλη Μίλαν των τριών Ολλανδών που να είχε πάρει δύο σερί. Έχει τέσσερα την τελευταία πενταετία και έπιασε αισίως ένα μυθικό… 13άρι.

Και το έκανε, όπως συνηθίζει, κυριαρχικά. Σύμφωνοι, ο τρόπος δεν ήταν τόσο εμφατικός όσο πέρυσι με την Γιουβέντους στο Κάρντιφ. Αλλά η Ρεάλ ήταν ανώτερη, έδωσε το τέμπο στο παιχνίδι, έχασε συνολικά τις περισσότερες ευκαιρίες και βρήκε λύσεις που η Λίβερπουλ δεν είχε.

Ο Λόρις Κάριους, βεβαίως, σημάδεψε ανεξίτηλα τον τελικό, με δύο λάθη που παραπέμπουν σε τερματοφύλακα ερασιτεχνικού επιπέδου. Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι (και) παιχνίδι λαθών. Και, όταν απέναντί σου έχεις την Ρεάλ, αυτά τα λάθη πληρώνονται πάρα πολύ ακριβά.

Η φιλότιμη Λίβερπουλ δεν τα παράτησε ποτέ, ξεπέρασε (εν μέρει) και τον τραυματισμό – σοκ του Μοχάμεντ Σαλάχ, αλλά δεν είχε δυνάμεις και εναλλακτικές στην τελική ευθεία του αγώνα, την ώρα που ο Ζιντάν έριχνε από τον πάγκο τον πρώτο ποδοσφαιριστή που πρωταγωνίστησε σε μεταγραφή που ξεπέρασε τα εκατό εκατομμύρια ευρώ.

Ο Γκάρεθ Μπέιλ ταλαιπωρήθηκε και φέτος από τραυματισμούς, αλλά φώναξε «παρών» την κατάλληλη στιγμή και, μάλιστα, με ένα ασύλληπτο γκολ που ενδεχομένως να ζήλευε και ο βιρτουόζος προπονητής του.

Χωρίς τον Σαλάχ και με τον Λαλάνα στην θέση του, οι Κόκκινοι ήταν πιο ισορροπημένοι στην μεσαία γραμμή και αξιόπιστοι στην άμυνα, αλλά λύγισαν από τον πραγματισμό της Ρεάλ και τις γκέλες του Κάριους, η παρουσία του οποίου επιβεβαίωσε ότι η πρώτη μεταγραφή του Γιούργκεν Κλοπ για τη νέα σεζόν πρέπει να είναι ένας τερματοφύλακας πρώτης γραμμής (Άλισον; Όμπλακ;).

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν σκόραρε σε τέταρτο τελικό, αλλά δεν χρειάστηκε, έστω και αν το κυνήγησε μέχρι τελος. Το ποιοτικό οπλοστάσιο της Ρεάλ είναι τόσο μεγάλο που δεν της ήταν απαραίτητη η παρουσία του επιθετικού – σημείου αναφοράς.Και αυτό επιβεβαιώνει το μεγαλείο της.

Πρόσφατα, η Μπαρτσελόνα καμάρωνε ότι έφτασε τα σαράντα Κύπελλα Πρωταθλητριών ως σύλλογγος, εκ των οποίων όμως 22 έχει κατακτήσει το… χόκεϊ με πατίνια, εννέα το… χάντμπολ και δύο το ποδόσφαιρο σάλας.

Η Ρεάλ έχει αισίως 23, αλλά στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα της Ευρώπης: 13 στο ποδόσφαιρο και δέκα στο μπάσκετ, όντας ο πρώτος σύλλογος που αναδεικνύεται πρωταθλητής Ευρώπης και στα δύο, την ίδια σεζόν. Και αυτό από μόνο του μιλάει ξεκάθαρα για το μεγαλείο της.

Υ. Γ.: Το κλάμα απόγνωσης των Μοχάμεντ Σαλάχ και Ντάνι Καρβαχάλ για την πρόωρη αποχώρηση από τον τελικό, αλλά και την διαφαινόμενη απουσία τους από το Παγκόσμιο Κύπελλο, υπενθυμίζει σε όλους μας ότι, πίσω από τις τρελές αποδοχές, τα ακριβά σπίτια και αυτοκίνητα, κρύβονται πάντα παιδιά που πάνω απ’ όλα λατρεύουν να παίζουν μπάλα. Και πονάνε πολύ όταν στερούνται αυτή την ευκαιρία…

Πηγή: sdna.gr

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]