Αν μπορούσε κανείς να μπει στον πειρασμό να συγκρίνει τη φετινή ομάδα με εκείνες των τελευταίων χρόνων, επί ημερών Αναστασίου αλλά και Στραματσιόνι, είναι πολύ εύκολο να διακρίνει την πρώτη και ουσιαστική διαφορά.
Αυτή ακούει στο όνομα Κρίστιαν Λεντέσμα. Ο πολύπειρος Αργεντινός έδειξε με τη μία γιατί στο ποδόσφαιρο δεν αρκούν το τρεχαλητό και η μαχητικότητα αλλά πάνω και από αυτά βρίσκονται το καθαρό μυαλό, η γρήγορη αντίληψη των φάσεων και η ψυχραιμία για την επόμενη κίνηση.

Προσόντα που δεν διέθετε κανείς στο πράσινο ρόστερ τα προηγούμενα χρόνια. Η ομάδα είχε γεμίσει από «τρεχαλατζήδες» τύπου Ζέκα, ρολίστες όπως ο Αμπέντ ή ο Λαγός αλλά παίκτη που μπορούσε με μία κίνηση να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα δεν είχε.

Ούτε καν ο Εσιέν στα καλά του και όχι όπως τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα θα μπορούσε να επωμιστεί τέτοιο ρόλο.
Ο παροπλισμένος από τα τέλη Νοεμβρίου Αργεντινός έδειξε πως, εκτός του ότι είναι ηγέτης, είναι και ένας εξαιρετικός επαγγελματίας που φρόντισε όλο αυτό το διάστημα να μη χάσει την επαφή με συνέπεια να είναι σε θέση να καλύπτει με άνεση 60 με 70 λεπτά, ανεβάζοντας διαρκώς στροφές από μέρα σε μέρα.

Με το ρυθμό που καλύπτει το χαμένο έδαφος πολύ σύντομα θα έχει φθάσει στο απόλυτα επιθυμητό για τον ίδιο αλλά και τον προπονητή του επίπεδο.

Πάρα πολύ απλά. Ο Παναθηναϊκός με Λεντέσμα είναι άλλη ομάδα.

Κατά τα άλλα, το φιλικό με την Τσβόλε έδωσε την ευκαιρία στον Στραματσιόνι να βγάλει αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα αλλά και σε όλους εμάς τους «κοινούς θνητούς» να δούμε ότι οι Ιμπάρμπο και Γουακάσο είναι ακόμη εκτός κλίματος. Για τον Αφρικανό οι δικαιολογίες είναι πολλές και επιπλέον το σούπερ γκολ που πέτυχε μαρτυρά την ποιότητά του και αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Ο Ιμπάρμπο παρά την ομαδικότητά του και το απόλυτα πειθαρχημένο παιχνίδι του θα χρειαστεί να το παλέψει πολύ ακόμη. Προς το παρόν πάντως είναι εκτός κλίματος.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου