Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Διαγόρας Αγίας Παρασκευής ανακοίνωσε την απόκτηση του Σέλτον Σπάιρ, Ολλανδού ποδοσφαιριστή που προερχόταν από τα τμήματα υποδομής της Γουότφορντ. Η μεταγραφή του προκάλεσε ενθουσιασμό.

Ο ίδιος βλέποντας τον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του, έβαλε σκοπό να πείσει για την αξία του και να μπορέσει μέσω της νέας του ομάδας να πάει σε ακόμη καλύτερη ομάδα (ο Διαγόρας Αγίας Παρασκευής ήταν στη Γ’ Εθνική).

Πολύ γρήγορα, ωστόσο, σύμφωνα με αυτά που διηγήθηκε στο VICE Sports Netherlands, κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα της Λέσβου. Τόσο πολύ, που αναγκάστηκε να το σκάσει από την Ελλάδα για να γλιτώσει τη ζωή του.

Κατήγγειλε πως τον κυνήγησε η μαφία του ελληνικού ποδοσφαίρου για να επιστρέψει χρήματα που έλαβε, υπό την απειλή όπλου. Διαβάστε όσα ανέφερε ο Σπάιρ στην ολλανδική έκδοση του vice…

«ΑΝ ΔΕΝ ΔΩΣΕΙΣ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜ@@@@»

Η μεταγραφή μου στην Αγία Παρασκευή έγινε μεγάλη είδηση στα τοπικά μίντια. Η παρουσίασή μου πραγματοποιήθηκε μπροστά σε πολλούς δημοσιογράφους και κέρδισα μερικές χιλιάδες ευρώ, τα οποίες η ομάδα μου έδωσε σε μετρητά, πάνω στο τραπέζι. Πολλοί φίλαθλοι ήρθαν για να παρακολουθήσουν την πρώτη προπόνησή μου. Είχαν ακούσει ότι έπαιζα στην Watford και γι’ αυτούς ήταν σημαντικό να βρίσκεται στην ομάδα τους ένας ποδοσφαιριστής που έχει περάσει από σύλλογο της Premier League. Ήθελαν να με δουν να παίζω. Χειροκρότησα τους καινούριους φίλους μου και σκέφτηκα: «Αυτήν τη χρονιά πρέπει να δείξω ποιος πραγματικά είμαι».

Την ίδια περίοδο, άλλοι τέσσερις παίκτες υπέγραψαν στην Αγία Παρασκευή. Μία ημέρα μετά την παρουσίασή μας, ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής ήρθαν στα διαμερίσματά μας. Ήταν η πρώτη φορά που τους άκουσα να λογομαχούν με τους άλλους νέους παίκτες. Τότε είδα ότι τα άλλα παιδιά επέστρεψαν στον προπονητή ένα μέρος των χρημάτων που είχαν πάρει. Μου φάνηκε παράξενο και γι’ αυτό φρόντισα να κρύψω τα χρήματά μου στη σόλα ενός παπουτσιού που είχα στην τσάντα μου. Τι ανακάλυψα αργότερα; Αυτοί οι ποδοσφαιριστές είχαν έρθει στην ομάδα μέσω του ίδιου ατζέντη που είχε φέρει κι εμένα. H ομάδα ήθελε να της δώσουμε 800 ευρώ από τα χρήματά μας, ώστε να δοθούν στη συνέχεια στον ατζέντη.

«ΣΗΚΩΣΕ ΤΗ ΜΠΛΟΥΖΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΟΠΛΟ»

Η επιστροφή των χρημάτων δεν ήταν μέρος της μέχρι τότε συμφωνίας μας. Δεν ήταν όρος στο συμβόλαιο και άρα δεν είχαν κανένα δικαίωμα να απαιτούν λεφτά. Γι’ αυτό και αντέδρασα. Ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής τσαντίστηκαν και με απείλησαν: «Αν δεν μας δώσεις τα χρήματα, να πας να γαμηθείς», είπαν. Αισθανόμουν πολύ άσχημα. Αναρωτιόμουν: αν κάποια στιγμή έκανα ένα κακό παιχνίδι, θα με απειλούσε η ομάδα μου; Είπα ότι θα ήταν καλύτερα να αποχωρήσω, όμως σε αυτήν την περίπτωση θα έπαιρνα όλα τα χρήματα μαζί μου στην Ολλανδία.

Εκείνη τη στιγμή κλήθηκε ένας άλλος παράγοντας, που νομίζω ότι χρηματοδοτεί την ομάδα με μαύρο χρήμα. Ήταν μέλος της ελληνικής μαφίας. Με πήγαν σε ένα γραφείο. Ο μαφιόζος σήκωσε την μπλούζα του και μου έδειξε το όπλο που είχε στη ζώνη του. Μετά έδειξε το πόδι μου. Ο προπονητής μετέφρασε τα όσα μου είπε: «Σου δίνουμε πέντε λεπτά για να το σκεφτείς, διαφορετικά δεν θα σε αφήσουμε να παίξεις ποτέ ξανά». Βγήκαν έξω από το δωμάτιο και με άφησαν μόνο μου. Ήξερα ότι είχα πέντε λεπτά να δω τι θα κάνω. Σκέφτηκα να βγω από το παράθυρο και να τρέξω για να γλιτώσω. Ένα πράγμα ήταν σίγουρο: θα έπαιρνα τα χρήματά μου.

«ΠΗΔΗΞΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΕΤΡΕΧΑ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ»

Ωστόσο, δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό ήταν η σωστή λύση και έγραψα σε ένα κοινό chat που είχα με φίλους. Τους ρώτησα τι να κάνω. Δεν μπορούσαν να με πιστέψουν, όταν τους είπα τι συμβαίνει. Άρχισαν να κάνουν αστεία. «Κάν’τους τον καμπόσο», είπε ένας από τους φίλους μου. Δεν ήταν ώρα για τέτοια. Έκλεισα το κινητό μου, πήδηξα από το παράθυρο και άρχισα να τρέχω σαν τρελός προς το διαμέρισμά μου, για να πάρω τα πράγματά μου. Έτρεχα στο διαμέρισμα με τις παντόφλες. Το κακό ήταν ότι ο προπονητής και ο μαφιόζος με είδαν να το σκάω.

Με ακολούθησαν με ένα αυτοκίνητο. Πήγαινα δεξιά και αριστερά στους δρόμους του νησιού. Σε μία διασταύρωση, μία Ελληνίδα που οδηγούσε αυτοκίνητο με είδε σε κατάσταση πανικού. «Τι σου συμβαίνει;», με ρώτησε. Μου είχε κοπεί η ανάσα από την προσπάθεια και το μόνο που μπορούσα να πω ήταν «βοήθεια». Το αυτοκίνητο ήταν φορτηγάκι και μου είπε ότι έπρεπε να ανέβω πάνω. Το έκανα. Καθώς απομακρυνόμαστε από το σημείο, με ρώτησε ξαφνικά: «Για περίμενε, μήπως είσαι το παιδί που υπέγραψε χθες στην Αγία Παρασκευή;».

Είχε δει το πρόσωπό μου στα μίντια, καθώς ο ερχομός μου είχε λάβει διαστάσεις στον τοπικό Τύπο. Της εξήγησα γιατί έτρεχα. Κατάλαβε αμέσως τι συμβαίνει και μου είπε ότι υπάρχει αρκετή μαφία στην Αγία Παρασκευή. Με ρώτησε πού ήθελα να με πάει. «Στο αεροδρόμιο, πρέπει να φύγω», είπα. Ήταν πολύ μακριά για εκείνη, όμως μπορούσε να με πάει μέχρι ένα κοντινό βενζινάδικο και να καλέσει ταξί. Όταν σταματήσαμε στο βενζινάδικο, ο προπονητής της Αγίας Παρασκευής πέρασε ακριβώς δίπλα μου, προσπαθώντας να με βρει. Δεν με είδε. Καλέσαμε ταξί, που με 150 ευρώ μπορούσε να με πάει στο αεροδρόμιο. Δεν με ενδιέφεραν τα 150 ευρώ. Είχα τα χρήματα.

«ΑΣΦΑΛΗΣ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ»

Το κινητό μου έκλεισε από μπαταρία όσο ήμουν στο ταξί και ζήτησα από τον οδηγό να με πάει σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο. Κάλεσα την προηγούμενη ομάδα μου, την Hoe-Nie (σ.σ.: γερμανική), και εξήγησα στους υπεύθυνους τι είχε συμβεί. Κατάλαβαν ότι η μεταγραφή μου δεν θα προχωρούσε νομικά. Στο μεταξύ, έλαβα κλήσεις από την Αγία Παρασκευή. Μου έλεγαν ότι με περίμεναν στο αεροδρόμιο.

Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να πάω πρώτα στην ηπειρωτική Ελλάδα και να πάρω αεροπλάνο από το αεροδρόμιο της Αθήνας. Όμως κατάλαβα ότι οι υπεύθυνοι της ομάδας δεν θα μπορούσαν να μου κάνουν κάτι κακό στο αεροδρόμιο. Άρχισα να ψάχνω για μία πτήση με προορισμό τις Βρυξέλλες στις τέσσερις το πρωί. Δεν ήθελα να κλείσω κατευθείαν για Άμστερνταμ, μπορούσα να πάω στο Άμστερνταμ μέσω Βρυξελλών. Κάλεσα ταξί και άφησα το ξενοδοχείο μέσα στη νύχτα. Στο αεροδρόμιο δεν συνάντησα κανέναν παράγοντα από την Αγία Παρασκευή. Έκανα γρήγορα check-in και πήγα στην πύλη. Μόνο όταν μπήκα στο αεροπλάνο, αισθάνθηκα πραγματικά ασφαλής. Ένιωσα ένα βάρος στους ώμους μου και όταν κάθισα, σχεδόν ξάπλωσα στο κάθισμά μου. Τράβηξα μία selfie και την έστειλα στους υπεύθυνους της ομάδας. «Έφυγα», τους είπα.

Είμαι χαρούμενος που γλίτωσα από έναν διεφθαρμένο σύλλογο, όμως μετά από όλην αυτή την περιπέτεια, έμεινα χωρίς ομάδα. Έλαβα προτάσεις από χώρες όπως η Κύπρος και η Αρμενία, αλλά δεν τις δέχθηκα. Μου έδιναν τα ίδια λεφτά, όμως και αυτές οι χώρες βρίσκονται στο ίδιο χάος. Κατά πάσα πιθανότητα θα παίξω σε μία ερασιτεχνική ομάδα για να έχω ρυθμό και να επιστρέψω στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο όταν ξεκινήσει η προσεχής μεταγραφική περίοδος. Πρέπει να δουλέψω σκληρά για να παραμείνω σε καλή φυσική κατάσταση. Είμαι αισιόδοξος, είμαι μόλις 20 ετών».

Πρόεδρος Διαγόρα για Σπάιρ: «Δεν έπαιρνε μυρωδιά από ποδόσφαιρο»

Το VICE επικοινώνησε με τον Αθανάσιο Γιαννακέλλη, ο οποίος διατελούσε Πρόεδρος του Διαγόρα Αγίας Παρασκευής το επίμαχο διάστημα της μεταγραφής του Shelton Spier και τον ρώτησε σχετικά με τα όσα υποστηρίζει ο Ολλανδός ποδοσφαιριστής, για την απαίτηση επιστροφής χρημάτων, τις απειλές από παράγοντες και τη φυγή του από την ομάδα. Ο κ. Γιαννακέλλης απάντησε:

«Τον συγκεκριμένο παίκτη τον έφερε ένας ατζέντης. Κάναμε την παρουσίασή του και πήρε 1.000 ευρώ, όμως την επόμενη ημέρα, στην πρωινή προπόνηση, φάνηκε ότι δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Το ίδιο είδαμε και στην απογευματινή προπόνηση. Πήρε 1.000 ευρώ και είχαμε απαιτήσεις, όμως αυτός δεν έπαιρνε “μυρωδιά” από ποδόσφαιρο. Τότε εγώ, ως πρόεδρος της ομάδας, εξέφρασα την άποψη ότι δεν γίνεται να πηγαίνουν καλά όλες οι μεταγραφές. Από τους δέκα παίκτες, οι τρεις θα βγουν “παλτά”. Πέφτω από τα σύννεφα με τα όσα λέει ο παίκτης για απειλές και κυνηγητό. Πρώτη φορά ακούω για αυτά τα πράγματα. Όμως δεν μπορώ να διαψεύσω ούτε ότι ζητήθηκαν τα λεφτά πίσω, προφανώς του τα ζήτησε ο άνθρωπος που του τα έδωσε για να στηρίξει την ομάδα μας.

«ΑΝ ΤΟΝ ΑΠΕΙΛΗΣΕ, ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ»

Αν τον απείλησε, καλά του έκανε. Όταν δεν παίζεις μπάλα, λογικό δεν είναι να ζητάς τα λεφτά σου πίσω; Η ουσία είναι ότι και να του τα ζήτησε, ο παίκτης δεν τα επέστρεψε. Για εμάς, επίσημα ως ομάδα, το θέμα τελείωσε όταν είδαμε ότι δεν μας κάνει. Επίσημα, δεν του ζητήσαμε λεφτά πίσω. Ακόμη, δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα ο παίκτης να απειλήθηκε για να επιστρέψει τα χρήματα, όμως αυτό δεν έχει να κάνει με τον επίσημο σύλλογο. Μπορεί να έχει δίκιο ο παίκτης, όμως δεν το κάναμε εμείς. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο εν λόγω υποστηρικτής μας του έδωσε 1.000 ευρώ, όμως στις δύο πρώτες προπονήσεις ήταν πολύ κακός. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ ούτε να τα επιβεβαιώσω, ούτε να τα διαψεύσω. Σε ό,τι αφορά τον τρόπο πληρωμής, δεν δώσαμε εμείς τα χρήματα, επίσημα ως ομάδα, αλλά ένας χορηγός μας».