Το να σπάζεις τα μούτρα σου δεν θέλει ιδιαίτερη τέχνη. Τέχνη, είναι να μπορείς να το κάνεις τη στιγμή που δέχεσαι αλλεπάλληλα χτυπήματα, παραμένοντας όρθιος. Κάπως έτσι, η παλαιότερη μορφή  μάχης από την εποχή που ο άνθρωπος σούβλιζε μαμούθ, έφτασε να γίνει ένα επαγγελματικό άθλημα, χαράζοντας μια ιδιαίτερη πορεία μέσα από την ανθρώπινη ιστορία και αναδεικνύοντας ανθρώπους που θεοποιήθηκαν και αποκαλέστηκαν θρύλοι. Όμως, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και αυτό έχει μια αρχή.

Από τις αφηγήσεις του Ομήρου στην Ιλιάδα, έχουμε μία πρώτη καθαρή μορφή πυγμαχίας που αναφέρεται ως «Πυγμή». Οι Μυκηναίοι το είχαν ως έθιμο να χτυπιούνται μέχρι τελικής πτώσεως, τιμώντας έτσι τους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη. Αν και αναφερόμενοι στο έπος της Ιλιάδας, η αρχαία μας ιστορία δίνει ακόμη περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την πυγμαχία. Πρέπει να αναφέρουμε ότι ήταν κύριο κομμάτι επαφής στο Παγκράτιο και μάλιστα αρκετά κτηνώδες. Μπορεί το αρχαιοελληνικό άθλημα να είχε ως επί το πλείστον λαβές και πιασίματα για να ρίξεις κάτω τον αντίπαλο σου, όμως οι γροθιές που αντάλλαζαν στην αρχή του παιχνιδιού οι γεροδεμένοι Έλληνες αθλητές, ήταν καταστροφικές και σε έστελναν για αιώνια διάσειση. Ο κόσμος πάντως το χαιρότανε, και για τον κύριο λόγο ότι οι πιο σκληροπυρηνικοί, πίστευαν πως οι Θεοί του Ολύμπου έπαιζαν το συγκεκριμένο παιχνίδι και μεταξύ τους. Οι αθλητές, από εκείνα τα χρόνια, φορούσαν δερμάτινους ιμάντες στα χέρια για να προστατεύονται από τους τραυματισμούς, μια συνήθεια η οποία έχει παραμείνει μέχρι και σήμερα.

Δυστυχώς για την πυγμαχία, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του Βυζαντίου δεν την πήρε με καλό μάτι. Όταν κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έκρινε σωστό να εξαφανίσει και οποιοδήποτε άλλη συνήθεια ή άθλημα πήγαζε από αυτούς, παρότι η πυγμαχία ήταν πολύ διάσημη στους στρατιώτες και στους περισσότερους άνδρες. Ο Θεοδόσιος λοιπόν αποφάσισε να τερματίσει ό,τι του θύμιζε την παγανιστική Ελλάδα και η πυγμαχία χάθηκε από τα Ελληνικά εδάφη. Έλα όμως που σε κάποια γωνιά της γης, την ίδια ώρα που ο Θεοδόσιος χασκογελούσε από ικανοποίηση, ο κοσμάκης συνέχιζε να σπάει τα μούτρα του στην κεντρική Ευρώπη.

Η πυγμαχία επιβίωσε και μετά την πτώση του Βυζαντίου, στους λαούς της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, υπό βάναυσες μορφές που σε έφερναν αγκαλίτσα με τον θάνατο. Μην τα θέλουμε όμως και όλα δικά μας.

Τελικά έπρεπε να φτάσουμε στο Λονδίνο του 1681, για να έχουμε τον πρώτο αγώνα της νεότερης ιστορίας, με νικητή τον James Figg ένα βαρύ και ασήκωτο τύπο, που φημολογείται πως είχε σπάσει στο ξύλο ολομόναχος, 40 θαμώνες ενός μπαρ. Δεν ξέρουμε κατά πόσο ισχύει αυτή η πληροφορία, όμως ξέρουμε πως ήταν η αρχή για να τεθούν οι πρώτες βάσεις για κανόνες σε αυτό το επικίνδυνο άθλημα. Έτσι για πρώτη φορά στα χρονικά, ένας από τους νικητές που άκουγε στο όνομα Jack Broughton, έθεσε τον πρώτο και ίσως βασικότερο νόμο στην πυγμαχία. Παρατηρώντας ότι πολλές φορές (τις περισσότερες μάλλον), οι αγώνες τελείωναν με τον θάνατο κάποιου, αποφάσισε πως θα έπρεπε να δίνεται ένα χρονικό περιθώριο 30 δευτερολέπτων στον αθλητή που έχει αγκαλιάσει το πάτωμα, έτσι ώστε να μπορέσει να σηκωθεί.  Ο αθλητής θα έχανε τον αγώνα αν δεν κατάφερνε να σταθεί στα πόδια του, ενώ ο αντίπαλος του δεν είχε τον δικαίωμα να τον πλησιάσει μέχρι να λήξουν τα 30 δεύτερα. Κάπως έτσι έγινε διάσημος ο Broughton και πολλά κεφάλια σώθηκαν χάρη σε αυτόν.

Αξίζει να αναφέρουμε, ότι στο Λονδίνο του 1838, οι αγώνες πυγμαχίες ήταν παράνομοι και διεξαγόταν σε μέρη με χαρτοπαιξία και λοιπό τζόγο. Σε αυτό που βοήθησε η μυστικότητα για το άθλημα, ήταν στη δημιουργία του ρινγκ. Το πρώτο ρινγκ ήταν και αυτό τετράγωνο όπως και τα σημερινά και διέθετε στην περίμετρο του σχοινιά και μέσα σε αυτό θεσπίστηκαν άλλοι τρεις κανόνες: η απαγόρευση των χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, η απαγόρευση χτυπημάτων με το κεφάλι και οι…δαγκωματιές.

Κάπως έτσι ξεκίνησε το ξύλο στο Λονδίνο και η αστυνομία είχε κουραστεί να μαζεύει ματωμένους τυπάδες με μαυρισμένα μάτια. Τα χρόνια πέρασαν, οι πρώτοι αθλητές είχαν ήδη κάνει σοβαρές εντυπώσεις και ο κόσμος ξεκίνησε να παίρνει την πυγμαχία σε πιο σοβαρό τόνο. Σε αυτό το σημείο, ένας Ουαλός και γερό ποτήρι, από τα λίγα, έφτιαξε τους κανόνες που ισχύουν μέχρι και σήμερα, φυσικά με πολλές περισσότερες αλλαγές και συμπληρώσεις από τότε.  Οι κανόνες του Marquess of Queensberry, θα ήταν οι πρώτοι ολοκληρωμένοι κανόνες, που θα συνόδευαν τον αθλητή από την αρχή, μέχρι το τελείωμα του αγώνα του. Οι πιο γνωστοί κανόνες ήταν αυτοί του knock-out, της χρονικής θέσπισης  των τριών λεπτών για κάθε γύρο, των φάουλ και φυσικά του μετρήματος μέχρι το οκτώ που αργότερα έγινε δέκα. Επιπλέον χάρη σε αυτούς τους κανόνες, τα γάντια ήταν όλα στις ίδιες διαστάσεις, ενώ ήταν απαραίτητο και το αθλητικό κιτ, που σταμάτησε τους αθλητές στο να ντύνονται με ρούχα της δουλειάς, ή με κουρέλια που τα είχαν για πέταμα.

Η πυγμαχία έδωσε το στερέωμα σε ανθρώπους όπως ο Muhammad Ali, ο Rocky Marciano, o Oscar de la Hoya, ο μεγάλος Jack Dempsey και άλλοι, να ξεκινήσουν ένα φαντασμαγορικό ταξίδι γεμάτο δράση, ξύλο και γροθιές τις οποίες «νιώθεις» μονάχα από το να τις παρατηρείς να σκάνε στο κεφάλι κάποιου. Άλλωστε η ικανοποίηση μιας γροθιάς, είναι ένα πράγμα που μόνο ένας ανδρικός εγκέφαλος μπορεί να κατανοήσει. Ένας λόγος παραπάνω για να αγαπήσουμε το άθλημα.