Ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στο Facebook:

Ήμουν κι εγώ μαζί τους, για χρόνια. Στην αρχή στο Βήμα, διαφώνησα κάποια στιγμή, έφυγα και μετά από χρόνια επέστρεψα στα Νέα. Είχα φίλους τους θυρωρούς στην είσοδο στη Χρήστου Λαδά, τους τηλεφωνητές, τους κλητήρες, τις καθαρίστριες, τους εργαζόμενους στο μπαρ, τους κομπιουτεράδες, τους ηλεκτρολόγους, τους διαφημιστές, τους ανθρώπους στο λογιστήριο, τους οδηγούς, τους βεσπάδες και τέλος τους δημοσιογράφους. Σας το λέω αναλυτικά γιατί είναι λάθος να πιστεύετε ότι οι εφημερίδες είναι μόνο οι δημοσιογράφοι. Και είναι διπλό λάθος να νομίζετε ότι οι εφημερίδες είναι μόνο οι εκδότες τους. Ένα μελίσσι ανθρώπων ήταν στα Νέα και το Βήμα. Ελπίζω και το τελευταίο τρολ να καταλάβει για το τι ακριβώς συζητάμε. Και είπα ξεκάθαρα στη Βουλή ότι τις εφημερίδες πρέπει να σώσουμε και όχι τους εκδότες. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν – και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά – για το οικονομικό ναυάγιο του Οργανισμού. Τα χρέη δεν αφορούν τους εργαζόμενους αλλά αυτούς που τόσα χρόνια εξοικονομούσαν χρήματα από τα υπερκέρδη.
Οι εργαζόμενοι έκαναν τη δουλειά τους, για να επιστρέψω στα «δικά μας». Και δεν υπήρχαν αργίες, Κυριακές, ξημερώματα. Οι συνθήκες ήταν συχνά δύσκολες έως και πολεμικές. Αλλά όλοι αυτοί ήταν στη θέση τους. Με στόχο: Τη δημοσίευση! Αυτή είναι η ψυχή της δημοσιογραφίας. Η δημοσίευση της είδησης, της πληροφορίας, της άποψης. Αυτό προσπαθούν να ελέγξουν πάντα οι εξουσίες του χρήματος και της πολιτικής. Πότε το κατάφερναν – και στα ΝΕΑ και στο Βήμα, όπως και σε όλα τα ΜΜΕ – και πότε όχι. Αυτό ψαλιδίστηκε τα τελευταία χρόνια, αυτό πολεμήθηκε και από αύριο αυτό θα στερούμαστε.
Συνάδελφοι, εργάτες και δημοσιογράφοι, την αγάπη μου και το βαθύ σεβασμό μου για την περιπέτειά σας.

Και για όσους ρωτάνε «τι έκανες εσύ για να αλλάξεις τη δημοσιογραφία;» θα τους παραπέμψω σε ένα κείμενό μου όπου μιλάω αναλυτικά για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα της δημοσιογραφίας. Παρακαλώ διαβάστε το πριν σχολιάσετε. Είναι του 2010, το αναφέρω για τον καχύποπτο που θα πει «τώρα τα λες;».