Γράφει ο Δημήτρης Κατσάκος

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις για τις εθνικές εκλογές, μέχρι στιγμής, προκύπτει Βουλή απαρτιζόμενη από 5 κόμματα, σε σχέση την 8κομματική που υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Τρία κόμματα δηλαδή, το Ποτάμι, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Ένωση Κεντρώων, θα… «ματώσουν» για να εξασφαλίσουν νέα κοινοβουλευτική θητεία. Κόμματα τα οποία έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα τελευταία χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου.

Οι ΑΝΕΛ από τη θέση του κυβερνητικού εταίρου του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015. Το Ποτάμι ψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο, αλλά και η Ένωση Κεντρώων, τροφοδοτώντας μεγαλύτερα κόμματα με βουλευτές της, όπως για παράδειγμα η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, που ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, έχει χαρίσει στον δημόσιο βίο… ανεπανάληπτες στιγμές με τις παρεμβάσεις της. Σε αυτό το τεύχος του ET Magazine του EleftherosTypos.gr κινούμαστε σε… εκλογικό κλίμα.

Με αφορμή τον πιθανό κοινοβουλευτικό αφανισμό αυτών των κομμάτων, ανατρέξαμε στην πολιτική ιστορία του τόπου και σας θυμίζουμε κόμματα που εκλέχθηκαν στη Βουλή, συμμετείχαν ακόμα και σε κυβερνητικούς συνασπισμούς και στη συνέχεια μπήκαν στο… «χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Εθνική Παράταξις (1977-1981)

Η Εθνική Παράταξις ιδρύθηκε από τον Στέφανο Στεφανόπουλο, που ήταν πρώην ηγέτης της συντηρητικής πτέρυγας της Ενώσεως Κέντρου. Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο Σπύρος Θεοτόκης, που είχε υπάρξει ηγετική μορφή στην ΕΡΕ και αργότερα εκλέχτηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο το 1981, με την Νέα Δημοκρατία.

Συμμετείχε μόνο στις εκλογές του 1977, στις οποίες συγκέντρωσε ποσοστό 6,82%, εξασφαλίζοντας πέντε έδρες στη βουλή. Ο Στεφανόπουλος δεν κατάφερε να εκλεγεί, και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ανέλαβε ο Σπύρος Θεοτόκης. Χαρακτηριστικό των προεκλογικών συγκεντρώσεων του κόμματος ήταν τα ακραία αντικομμουνιστικά συνθήματα.

Η Εθνική Παράταξις διαλύθηκε λίγο πριν τις εκλογές του 1981, λόγω έντονων διαφωνιών στο θέμα της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας. Τα περισσότερα στελέχη του κόμματος προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία.

Η νεολαία του κόμματος, ΕΝΕΠ, αυτονομήθηκε και ακολούθησε διαφορετική πορεία. Στη συνέχεια διασπάστηκε και αργότερα προσχώρησε στο Κόμμα Προοδευτικών του Μαρκεζίνη.

Ιδεολογικά το κόμμα εντασσόταν στην παραδοσιακή δεξιά εκφράζοντας τους συντηρητικούς βασιλόφρονες.

Κόμμα Νεοφιλελευθέρων (1977-1978)

Το κόμμα ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με σκοπό να μετάσχει στις εκλογές του ίδιου έτους.

Στη συνέντευξη τύπου ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων αποτελούσε απλώς «ανασύσταση» του βενιζελικού κόμματος «προσαρμοσμένου στις ανάγκες της εποχής μας».

Απέσπασε 55.494 ψήφους (ποσοστό 1,08%). Παρότι δεν κατέβηκε σε όλες της εκλογικές περιφέρειες της χώρας, σε 31 από τις 56 εκλογικές περιφέρειες, και παρ’ ότι η επιρροή του κόμματος κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα, κατάφερε να κερδίσει δύο έδρες στο κοινοβούλιο λόγω της εξαιρετικής παρουσίας του στην Κρήτη όπου συγκέντρωσε 38.368 ψήφους, δηλαδή περίπου το 70% των συνολικών του ψήφων.

Μάλιστα κατάφερε να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στο νομό Χανίων με ποσοστό 25,71%, αφήνοντας πίσω το ΠΑΣΟΚ (23,44%), την ΕΔΗΚ (20,55%), τη Νέα Δημοκρατία (16,01%) και το ΚΚΕ (10,67%), εξασφαλίζοντας μία έδρα για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

Στο νομό Ρεθύμνου αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 26,02%, πίσω από τη Νέα Δημοκρατία (29,49%) και μπροστά από το ΠΑΣΟΚ (24,27%) και την ΕΔΗΚ (13,93%), εξασφαλίζοντας τη δεύτερη έδρα για τον Παύλο Βαρδινογιάννη.

Λίγους μήνες αργότερα, στις 10 Μαΐου 1978, ο Κων. Μητσοτάκης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία, σε ένα άνοιγμα που είχε επιχειρήσει ο τότε αρχηγός της Κωνσταντίνος Καραμανλής στο χώρο του κέντρου, ο δε Παύλος Βαρδινογιάννης παρέμεινε ανεξάρτητος και το 1983 προσχώρησε στο πατροπαράδοτο Κόμμα Φιλελευθέρων, του Νικήτα Βενιζέλου, όπου ανέλαβε Γεν. Γραμματέας του Κόμματος και έγινε η αιτία να αποχωρήσει ο μέχρι τότε Γεν. Γραμματέας και μετέπειτα Υπουργός Κων. Μπαντουβάς και να προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συμμετείχε και στο κυβερνητικό σχήμα ως υπουργός Συντονισμού, διαδεχόμενος στο υπουργείο αυτό τον Γεώργιο Ράλλη.

ΔΗ.ΑΝΑ. (1985-1996)

Η Δημοκρατική Ανανέωση ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1985 από τον Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος προηγουμένως είχε αποχωρήσει από τη Νέα Δημοκρατία, καθώς διαφώνησε με την απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να συγκαλέσει την κοινοβουλευτική ομάδα, με στόχο την επανεκλογή του μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές του 1985. Είχε προηγηθεί η αποτυχία του Στεφανόπουλου να εκλεγεί πρόεδρος της Ν.Δ. το 1984 (εξελέγη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης).

Τον Στεφανόπουλο ακολούθησαν και άλλοι 9 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (Ν. Αναστασόπουλος, Θ. Γάτσος, Κ. Γιατράκος, Η. Μαλεβίτης, Δ. Μανουσάκης, Γ. Μουτζουρίδης, Κ. Πρίντζος, Δ. Βρεττάκος, Σ. Στρατηγής) και δύο στελέχη της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματος (Β. Μαγγίνας, Φ. Σπεντζάρη).

Συμματείχε στις εκλογές του Ιουνίου 1989 λαμβάνοντας ποσοστό 1,01% και μία έδρα για τον πρόεδρό της στην Α’ Αθήνας, καθώς και στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν την ίδια μέρα (ποσοστό 1,36% και μία έδρα για τον Δημήτρη Νιάνια), ενώ απείχε λίγους μήνες αργότερα από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1989.

Στις εκλογές του 1990 το κόμμα κατήλθε εκ νέου (ποσοστό 0,67%) εξασφαλίζοντας μία έδρα στο υπόλοιπο Αττικής, για τον Θεόδωρο Κατσίκη (ο οποίος εκλέχθηκε με 406 σταυρούς προτίμησης). Καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν είχε εξασφαλίσει αυτοδυναμία έχοντας 150 έδρες, κατόπιν συμφωνίας Στεφανόπουλου – Μητσοτάκη, ο Θεόδωρος Κατσίκης στήριξε τη δημιουργία της μονοκομματικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Στη συνέχεια όμως προσχώρησε σ’ αυτήν, αφήνοντας τη Δημοκρατική Ανανέωση χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Στις ευρωεκλογές του 1994 η Δημοκρατική Ανανέωση, παρ’ ότι υπερδιπλασίασε το ποσοστό της (2,79%, το υψηλότερο που έλαβε ποτέ), απέτυχε να συγκεντρώσει ποσοστό 3% που στο μεταξύ είχε καθιερωθεί σαν πλαφόν για να εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οπότε ο πρόεδρός της λίγες μέρες αργότερα σε συμφωνία με τα κομματικά όργανα ανακοίνωσε τη διάλυσή της και αποσύρθηκε από την πολιτική.

Το κόμμα συνέχισε για λίγο την παρουσία του με άλλα στελέχη, μέχρι τον Αύγουστο του 1996, οπότε προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Είχε προηγηθεί το 1995 η εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας με πρόταση της Πολιτικής Άνοιξης και στήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Πολιτική Άνοιξη (1993-2014)

Η Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛ.ΑΝ.) ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1993 από τον Αντώνη Σαμαρά. Σύμφωνα με ορισμένους ήταν προσωποπαγές, όμως σύμφωνα με τον Ιδρυτή του ήταν ένα κόμμα που συγκέντρωσε στελέχη από όλους τους πολιτικούς χώρους υπό την πρωτότυπη για την εποχή πολιτική έννοια της Υπέρβασης.

Το κόμμα συγκροτήθηκε αφότου ο Αντώνης Σαμαράς αποχώρησε από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας όταν αποπέμφθηκε από υπουργός Εξωτερικών. Ο Σαμαράς θεωρείτο υπερασπιστής της σκληρής γραμμής ως προς την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και την Τουρκία. Η Πολιτική Άνοιξη προσδιορίστηκε ως ένα μονοθεματικό κόμμα, με έμφαση στο Μακεδονικό ονοματολογικό ζήτημα.

Εμπνευστής του ονόματος του κόμματος ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο Αντώνης Σαμαράς. Η Πολιτική Άνοιξη αναδείχθηκε τρίτη σε μέγεθος κοινοβουλευτική δύναμη με ποσοστό 4,9% στις εθνικές εκλογές του 1993, κερδίζοντας δέκα έδρες στο Κοινοβούλιο. Στις ευρωεκλογές εκλογές το 1994 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έλαβε 8,7% και δύο έδρες. Στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 1995, η Πολιτική Άνοιξη πρότεινε τον Κωστή Στεφανόπουλο, πρόεδρο της Δημοκρατικής Ανανέωσης, υποψηφιότητα που στηρίχθηκε και από το ΠΑΣΟΚ. Τον Αύγουστο του 1996, η Δημοκρατική Ανανέωση προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη.

Η πτώση των εκλογικών ποσοστών άρχισε στις εθνικές εκλογές του 1996, όταν έλαβε 2,94% (ακριβώς κάτω από το εθνικό κατώτατο όριο 3%) και, κατά συνέπεια, δεν εξασφάλισε έδρα στο Κοινοβούλιο. Συμμετείχε και στις ευρωεκλογές εκλογές το 1999, όπου έλαβε 2,3% το οποίο ήταν και πάλι κάτω από το κατώτατο όριο που θα εξασφάλιζε εκπροσώπηση.

Η Πολιτική Άνοιξη δεν συμμετείχε στις εκλογές του 2000 και στις εκλογές του 2004 υποστήριξε δημόσια μέσω του προέδρου της Αντώνη Σαμαρά τη Νέα Δημοκρατία ενώ το 2004 ανακοινώθηκε η οριστική αναστολή της λειτουργίας του κόμματος. Πριν από τις ευρωεκλογές του 2004, ο Σαμαράς και αρκετά στελέχη του κόμματος επέστρεψαν στη Νέα Δημοκρατία.

ΔΗΚΚΙ (1995-)

Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗ.Κ.ΚΙ.) είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 1995 από πρώην στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Συμμετείχε έως τον Αύγουστο του 2015 στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Σήμερα συμμετέχει στη ΛΑΕ.
1995-2004

Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ιδρύθηκε στις 20 Δεκεμβρίου του 1995, σε συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, από μία ομάδα παλαιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής το Δημήτρη Τσοβόλα, υπουργό των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80. Ο ίδιος ορίστηκε πρόεδρος του κόμματος.

Συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 1996 όπου έλαβε ποσοστό 4,4% (300.671 ψήφοι) και εισήλθε στη Βουλή ως πέμπτο (και τελευταίο) κόμμα και καταλαμβάνοντας 9 βουλευτικές έδρες. Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση στην οποία έλαβε μέρος το ΔΗ.Κ.ΚΙ., ήταν οι ευρωεκλογές του 1999. Καταφέρνει να αυξήσει το ποσοστό του στο 6,85% (440.191 ψήφοι) και βγήκε τέταρτο κόμμα, καταλαμβάνοντας 2 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο.

Η ραγδαία πτώση των εκλογικών ποσοστών, άρχισε στις βουλευτικές εκλογές του 2000. Σε αυτές, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. έλαβε ποσοστό 2,69% (184.598 ψήφοι) από 6,85% που είχε λάβει στις Ευρωεκλογές του 1999 και δεν εισήλθε στη Βουλή. Η πτώση αυτή οφείλεται από πολλούς στο ότι το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ήταν ένα αρχηγικό κόμμα χωρίς ιδιαίτερα γνωστά στελέχη. Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 το ποσοστό έπεσε και άλλο, στο 1,79% (132.782 ψήφοι). Αυτό σήμαινε και το τέλος της αυτόνομης παρουσίας του στο πολιτικό σκηνικό, αφού δεν συμμετείχε στις ευρωεκλογές του ίδιου χρόνου.

2004-2015

Το Μάρτιο του 2004, μετά τη δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία να περάσει το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή, ο Δημήτρης Τσοβόλας ανακοίνωσε ότι διαλύει το ΔΗ.Κ.ΚΙ. και επέστρεψε στο δημόσιο ταμείο τα αδιάθετα ποσά της κρατικής επιχορήγησης. Η κίνηση αυτή επιβεβαιώθηκε από την Πολιτική Γραμματεία και από το Δεύτερο (Έκτακτο) Συνέδριο που διοργανώθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2004.

Στην κίνηση αυτή, ωστόσο, αντέδρασε η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, η οποία σύμφωνα με το καταστατικό ήταν η μόνη αρμόδια για να λάβει απόφαση διάλυσης. Το ζήτημα μεταφέρθηκε στις δικαστικές αίθουσες, όπου αποφασίσθηκε ότι η διάλυση είναι άκυρη και κατακύρωσε τον τίτλο του κόμματος στην πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής. Την αρχηγία του κόμματος την ανέλαβε τριμελής διοικούσα επιτροπή με επικεφαλής τον Παναγιώτη Μαντά.

Στις 21 και στις 22 Απριλίου 2007 διοργανώθηκε στο ξενοδοχείο Stanley στην Αθήνα το 3ο Συνέδριο του ΔΗ.Κ.ΚΙ.. Στο συνέδριο απηύθυναν χαιρετισμό η (τότε) Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Αλέκα Παπαρήγα, από την Ν.Δ., η Σοφία Βούλτεψη, από τον ΣΥΝ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος Παπαθεμελής, ο Μανώλης Γλέζος, ο (τότε) Πρόεδρος της ΕΔΗΚ Νεοκλής Σαρρής, ο εκπρόσωπος του ΝΑΡ-ΜΕΡΑ, πρ. Ευρωβουλευτής Δημήτρης Δεσύλλας, ο Πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας Μανώλης Μιλιαράκης, ο εκπρόσωπος του ΑΣΚΕ Νίκος Καργόπουλος, ο εκπρόσωπος του ΑΡΔΗΝ Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, εκπρόσωποι της ΑΚΟΑ, της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, της Παρέμβασης Αριστερών Πολιτών, των Οικολόγων Εναλλακτικών, του ΕΣΚ κ.ά.

Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση του 2006 το ΔΗ.Κ.ΚΙ. συνεργάσθηκε με το Κ.Κ.Ε., εκλέγοντας αρκετά μέλη του σε δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια. Ενώ αναμενόταν ότι θα επαλάμβανε αυτή τη συνεργασία και στις εθνικές εκλογές του 2007, ανακοίνωσε ότι τελικά θα συμμετάσχει στα ψηφοδέλτια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Ωστόσο με απόφαση του Αρείου Πάγου, απαγορεύτηκε η αναγραφή του ονόματος του κόμματος στα ψηφοδέλτια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Η συνεργασία αυτή, συνεχίστηκε και στις ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές του 2009 (όπου επετράπη η αναγραφή του ΔΗ.Κ.ΚΙ. στα ψηφοδέλτια), στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012, στις ευρωεκλογές του 2014 και στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου συνεδρίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., στις 9 Ιουνίου 2013, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ανακοίνωσε ότι δεν θα αυτοδιαλυθεί.

2015-σήμερα

Στις 20.02.2015, με την αποδοχή από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του μνημονίου – γέφυρα, σταμάτησε οριστικά κάθε παρεχόμενη βοήθεια προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και διέρρηξε κάθε επαφή με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Το καλοκαίρι του 2015 εντάχθηκε στην Λαϊκή Ενότητα.

Στην Πανελλαδική Οργανωτική συνδιάσκεψη στις 18 Ιουλίου 2016, επικεφαλής και γραμματέας της Διοικούσας Επιτροπής του ΔΗ.Κ.ΚΙ. εξελέγη ο Γεώργιος Μπούτρης. Ο Π. Μαντάς ζήτησε να αντικατασταθεί λόγω αυξημένων καθηκόντων του στην Πολιτική Γραμματεία της Λαϊκής Ενότητας.

ΛΑΟΣ (2000-)

Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) είναι ελληνικό πολιτικό εθνικιστικό κόμμα. Ιδρύθηκε από τον δημοσιογράφο και πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Γεώργιο Καρατζαφέρη στις 14 Σεπτεμβρίου του 2000. Στο πλαίσιο των πολιτικών σχηματισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μέλος της ομάδας Ευρώπη της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Στις εθνικές εκλογές του 2004 ο ΛΑ.Ο.Σ. απέτυχε να μπει στη Βουλή.

Στις εθνικές εκλογές του 2007 το κόμμα μπήκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Βουλή, κερδίζοντας 3,8% και 10 έδρες.

Στις εθνικές εκλογές του 2009 ο ΛΑ.Ο.Σ. συνεργάστηκε με τους Οικολόγους Ελλάδας, συγκέντρωσε ποσοστό 5,63% και μπήκε στη βουλή με 15 έδρες.

Συμμετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας που συγκροτήθηκε το 2011 μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο.

Στις εθνικές εκλογές τον Μάιο του 2012 ο ΛΑ.Ο.Σ. τερμάτισε ένατος με ποσοστό 2,90% (183.466 ψήφοι), χάνοντας την είσοδο στην Βουλή για λίγες ψήφους (απαίτηση ποσοστού 3%, δηλ. περίπου 189.723 ψήφους).

Στις εθνικές εκλογές τον Ιούνιο του 2012 ο ΛΑ.Ο.Σ. τερμάτισε ένατος με ποσοστό 1,58% (97.099 ψήφοι), επιβεβαιώνοντας της απώλεια εκπροσώπησης στην Βουλή που είχε επέλθει από τις προηγούμενες εκλογές.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν συμμετείχε στις εθνικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015 χαρακτηρίζοντας τις εκλογές «προκατασκευασμένες» και τις συνθήκες διεξαγωγής τους «απαγορευτικές» για το κόμμα.

ΔΗΜΑΡ (2010-)

H Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.) είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 2010 από το Φώτη Κουβέλη και άλλα στελέχη και προσωπικότητες της Ανανεωτικής αριστεράς. Σημερινός πρόεδρος του κόμματος είναι ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. συμμετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αντώνη Σαμαρά, από το 2012 έως το 2013.

Η Δημοκρατική Αριστερά ιδρύθηκε στις 27 Ιουνίου 2010 από μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, τα οποία αποχώρησαν από το κόμμα μετά το 6ο Συνέδριο, με επικεφαλής το Φώτη Κουβέλη και άλλους τρείς βουλευτές (Θανάση Λεβέντη, Γρηγόρη Ψαριανό και Νίκο Τσούκαλη) καθώς και από την «Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς», ανένταχτους πολίτες και διανοούμενους της Αριστεράς. Με επιστολή του, ο Λεωνίδας Κύρκος στήριξε το νέο πολιτικό κόμμα

Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, αναδείχτηκαν 170 μέλη που θα στελεχώσουν και θα συγκροτήσουν την Πανελλαδική Πολιτική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς. Πρόεδρος εκλέχτηκε ο Φώτης Κουβέλης.

Τον Ιανουάριο του 2011 η Δημοκρατική Αριστερά έκανε πρόταση στους Οικολόγους Πράσινους για τη δημιουργία ενός μόνιμου φόρουμ διαλόγου μεταξύ των δύο κομμάτων με σκοπό και την εκλογική συνεργασία. Ωστόσο, με επιστολή τους στην Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι Πράσινοι απέρριψαν την πρόταση.

Από τις 31 Μαρτίου έως 3 Απριλίου 2011 διεξήχθη το 1ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Πρόεδρος του κόμματος εκλέχτηκε ο Φώτης Κουβέλης, συγκεντρώνοντας ποσοστό 97,31%.

Τον Ιανουάριο του 2012 η Δημοκρατική Αριστερά ανακοίνωσε την από κοινού πολιτική, προγραμματική και εκλογική της συνεργασία, με την κίνηση των Ελευθέρων Πολιτών, που είχε ιδρύσει ο πρώην βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Βασίλης Οικονόμου, με στόχο την αναμόρφωση της ευρύτερης κεντροαριστεράς [9]. Δύο μήνες αργότερα, πέντε βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (Αμοιρίδης, Μιχελογιαννάκης, Θεοδωρίδης, Παπαμανώλης, Βουδούρης), οι οποίοι είχαν καταψηφίσει το 2ο Μνημόνιο και είχαν διαγραφεί, προσχώρησαν στη Δημοκρατική Αριστερά. Η ΔΗΜ.ΑΡ. συγκεντρώνοντας τον απαιτούμενο αριθμό των δέκα βουλευτών, συγκρότησε και επίσημα, βάση του Κανονισμού της Βουλής, Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Ο Φώτης Κουβέλης

Στις εθνικές εκλογές του Μαΐου 2012, η Δημοκρατική Αριστερά έλαβε την έβδομη θέση, με ποσοστό 6,11%, εκλέγοντας 19 βουλευτές στην Βουλή.[13] Μετεκλογικά, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διερευνητικής εντολής, η Δημοκρατική Αριστερά έδωσε στήριξη στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προκείμενου να σχηματιστεί κυβέρνηση, ενώ όταν η προσπάθεια αυτή δεν καρποφόρησε, πρότεινε την δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ..

Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, η Δημοκρατική Αριστερά κατετάγη έκτη με ποσοστό 6,26% και 17 βουλευτές στην Βουλή. Τελικά, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η ΔΗΜ.ΑΡ. συμφώνησαν στο σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, βάσει προγραμματικής συμφωνίας, για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (το οποίο είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και απάλυνση των δυσβάσταχτων όρων που επεβλήθησαν. Πρωθυπουργός ορκίστηκε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς.

Ωστόσο η απόφαση αυτή, προκάλεσε εσωτερικούς τριγμούς και αποχωρήσεις από το κόμμα. Τον Οκτώβριο του 2012 ο βουλευτής Ηρακλείου Γιάννης Μιχελογιαννάκης ανεξαρτητοποιήθηκε από το κόμμα, επικαλούμενος αθέτηση των όρων της συγκυβέρνησης,[19] και αργότερα εντάχθηκε στην Ενωτική Κίνηση και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2013, διεγράφησαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ. ο Οδυσσέας Βουδούρης και ο Πάρις Μουτσινάς, οι οποίοι ίδρυσαν την Κοινωνία Πρώτα και ήταν υποψήφιοι με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α..

Στις 21 Ιουνίου 2013, η Δημοκρατική Αριστερά αποφάσισε να άρει την στήριξή της από την κυβέρνηση Σαμαρά, με αφορμή την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την κατάργηση της Ε.Ρ.Τ. Στον απόηχο της απόσυρσης από την κυβέρνηση, του εσωκομματικού διχασμού αλλά και των διεργασιών στην κεντροαριστερά, διεξήχθη το Δεκέμβριο του ίδιου έτους το 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, στο οποίο παρευρέθηκαν περισσότεροι από 1.000 σύνεδροι, καθώς και στελέχη της ευρύτερης κεντροαριστεράς.

Το λογότυπο του συνδυασμού «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική Συνεργασία»
Εν όψει των ευρωεκλογών του 2014, η Δημοκρατική Αριστερά συγκρότησε ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο με στελέχη και προσωπικότητες του κεντροαριστερού χώρου. Είχε προηγηθεί η προσχώρηση του πρώην υπουργού Οικονομικών, Νίκου Χριστοδουλάκη και της ευρωβουλευτού του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Μαριλένας Κοππά.

Τον Απρίλιο του 2014 έγινε η παρουσίαση του συνδυασμού, υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική Συνεργασία». Την ιδρυτική διακήρυξη του συνδυασμού υπέγραψαν πολλές προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισμού, των επιστημών, της πολιτικής, της αυτοδιοίκησης και συνδικαλιστές. Μεταξύ αυτών η ευρωβουλευτής Μαριλένα Κοππά, οι πρώην υπουργοί Πάνος Μπεγλίτης, Αντώνης Μανιτάκης, Χάρης Καστανίδης, Αντώνης Ρουπακιώτης και Στέφανος Μανίκας, η πρώην υφυπουργός Φωτεινή Σκοπούλη, οι πρώην βουλευτές Ιωάννης Αμοιρίδης, Θανάσης Οικονόμου, Γιώργος Παπαμανώλης, Αργύρης Λαφαζάνης, Ιλχάν Αχμέτ, Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος και Ηλίας Θεοδωρίδης και άλλοι, συμπληρώνοντας τον αριθμό των 101 ατόμων.

Ωστόσο, ο συνδυασμός έλαβε μόνο 68.873 ψήφους, που αντιστοιχεί σε ποσοστό 1,20% και καμία έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα και η κρίση προσανατολισμού που δημιουργήθηκε στο εσωτερικό της ΔΗΜ.ΑΡ. προκάλεσε αποχωρήσεις βουλευτών και κατά συνέπεια αποδυνάμωση του κόμματος. Από τη ΔΗΜ.ΑΡ. αποχώρησε ο Βασίλης Οικονόμου και εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία, ενώ ο Σπύρος Λυκούδης ανεξαρτητοποιήθηκε και ίδρυσε τους Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς. Από το κόμμα διαγράφτηκε ο Γρηγόρης Ψαριανός, ενώ ανεξαρτητοποιήθηκαν άλλοι δύο βουλευτές, και όλοι εντάχθηκαν στο Ποτάμι.

Εν μέσω αποχωρήσεων, διεξήχθη το 3ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, τον Οκτώβριο του 2014. Στο συνέδριο αποφασίστηκε να μην ψηφίσει η ΔΗΜ.ΑΡ. για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ επανεξελέγη ο Φώτης Κουβέλης στην ηγεσία του κόμματος, παρά την έκκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας να μην είναι υποψήφιος.

2015-σήμερα

Εν όψει των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, η Δημοκρατική Αριστερά συνεργάστηκε με τους Πράσινους του Νίκου Χρυσόγελου, σε κοινό συνδυασμό, υπό την ονομασία «Πράσινοι-Δημοκρατική Αριστερά».

Επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του συνδυασμού, τοποθετήθηκε ο συγγραφέας, Βασίλης Βασιλικός.

Ωστόσο, το σχήμα «Πράσινοι-Δημοκρατική Αριστερά» δεν κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή, αφού συγκέντρωσε ποσοστό της τάξης του 0,48%, πολύ χαμηλότερο από το ποσοστό του 3%, όριο που χρειαζόταν για να εισέλθει στη Βουλή. Μετά από την εκλογική αποτυχία, ο Φώτης Κουβέλης παραιτήθηκε από πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς και ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την διεξαγωγή συνεδρίου.

Το 4ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς διεξήχθη τον Ιούνιο του 2015. Ο Φώτης Κουβέλης ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Υποψηφιότητες για την προεδρία κατέθεσαν ο γραμματέας του κόμματος, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, η πρώην βουλευτής, Μαρία Γιαννακάκη, και οι Βαγγέλης Ιντζίδης και Αλέξανδρος Πολυχρονιάδης. Νέος πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς εξελέγη ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος με το 52,88% των ψήφων.

Στις 31 Αυγούστου 2015, ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Θανάσης Θεοχαρόπουλος και η πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φώφη Γεννηματά , ανακοίνωσαν την κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 2015, σε κοινό συνδυασμό, με το όνομα Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, τοποθετήθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ενώ δεκάδες στελέχη του κόμματος συμμετείχαν στους συνδυασμούς σε όλες τις περιφέρειες.

Ωστόσο, ο πρώην πρόεδρος Φώτης Κουβέλης μαζί με 30 στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής τάχθηκαν κατά της συνεργασίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κατήγγειλαν ότι δεν συγκέντρωσε την πλειοψηφία των μελών της Κεντρικής Επιτροπής. Τελικά, 111 στελέχη του κόμματος αποχώρησαν και υποστήριξαν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Αργότερα, ίδρυσαν την Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Τελικά, ο συνασπισμός των κομμάτων αύξησε τα ποσοστά του συγκριτικά με τις εκλογές του Ιανουαρίου, λαμβάνοντας 6,28% και 17 έδρες, έναντι 4,68% (13 έδρες) και 0,48% (καμία έδρα) για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη ΔΗΜ.ΑΡ., αντίστοιχα. Ο πρόεδρος του κόμματος, Θανάσης Θεοχαρόπουλος εξελέγη βουλευτής επικρατείας, ενώ ορίστηκε δεύτερος Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Στις 20 Ιανουαρίου 2019, ο βουλευτής Επικρατείας Θανάσης Θεοχαρόπουλος διαγράφτηκε από Κοινοβουλευτική Ομάδα, εξαιτίας της πρόθεσής του να υπερψηφίσει τη συμφωνία για το Μακεδονικό ζήτημα, Το γεγονός αυτό, οδήγησε στην αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από το Κίνημα Αλλαγής.

Εσχάτως, η ΔΗΜΑΡ προσχώρησε στην «Προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές του 2019, ενώ μερίδα στελεχών της που διαφώνησαν με την κίνηση και τάσσονταν υπέρ της συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ, διεγράφησαν.