Ο Βασίλης Λεβέντης πέρασε στην κυβερνητική όχθη, ακουλουθώντας τις επιλογές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., και δεν κρύβει πια στις πολλές δημόσιες τοποθετήσεις του ότι βρίσκεται κοντά στον Αλέξη Τσίπρα. Τη μια στήνεται στο προαύλιο της Βουλής για να ακούσει την εισήγηση του πρωθυπουργού για τη συνταγματική αναθεώρηση, την άλλη λειτουργεί ως συνήγορός του λέγοντας ότι δεν συνεργάστηκε με τον Βαρουφάκη στο plan Χ, τελικά αποκαλύπτει ότι Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι έχουν αποφασίσει να ανατρέψουν την κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα εξελίσσεται το σχέδιο του υπουργού Επικρατείας, Αλέκου Φλαμπουράρη, ο οποίος θεωρείται εμπνευστής της δυνητικής συνεργασίας με την Ενωση Κεντρώων των 9 βουλευτών. Ο έμπιστος του πρωθυπουργού το τελευταίο διάστημα δεν βρίσκεται στο προσκήνιο, όμως η βασική του ιδέα για τις εφεδρείες της κυβέρνησης αποκτά… υπόσταση με την de facto προσέγγιση Τσίπρα-Λεβέντη.

Στην άλλη όχθη, της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, στήνεται ξανά το μέτωπο του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα 2015, παρόλο που δεν το παραδέχονται οι πρωταγωνιστές και ειδικά η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φώφη Γεννηματά, η οποία επιμένει να διαφημίζει τις ίσες αποστάσεις του κόμματός της από τη Ν.Δ. και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η σύμπλευση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού στο θέμα του εκλογικού νόμου και στην Εξεταστική για τη διαπραγμάτευση του 2015, όπως επίσης η απουσία των τριών πολιτικών αρχηγών από την ομιλία του πρωθυπουργού για τη συνταγματική αναθεώρηση, είναι σαφείς ενδείξεις κοινού βηματισμού, παρόλο που δεν υπάρχει τριγωνική συνεννόηση.

Στο θέμα της Εξεταστικής συνέπλευσαν επίσης οι ανεξάρτητοι βουλευτές Χάρης Θεοχάρης (προερχόμενος από το Ποτάμι) και Λεωνίδας Γρηγοράκος (προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ), υπερψηφίζοντας την πρόταση Μητσοτάκη, κάτι που επιβεβαιώνει την αρχιτεκτονική του νέου διπολισμού.

Το επόμενο βήμα θα είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, η υιοθέτηση από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι του αιτήματος της Ν.Δ. για εκλογές και η σιωπηρή εγκατάλειψη της θέσης τους για την ανάγκη συγκρότησης οικουμενικής κυβέρνησης μέσα από την ίδια Βουλή.

Αντισυστημισμός

Ενα επιχείρημα που καλλιεργείται ήδη για να δικαιολογηθεί η διαφαινόμενη συμπόρευση Τσίπρα-Λεβέντη είναι η σύνδεσή τους μέσω αντισυστημισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το χαρτί της ριζοσπαστικοποίησης ακόμη και μετά τη μνημονιακή στροφή, αφού, άλλωστε, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του Σεπτέμβρη στη βάση της αντίστιξης νέο VS παλιό. Η Ενωση Κεντρώων, παρόλο που έχει… μακρύ παρελθόν, επιχειρεί να εμφανιστεί ως ανατρεπτική δύναμη απέναντι στο παραδοσιακό κατεστημένο.

Το «αντί» σαρώνει διεθνώς, μέχρι που μπορεί να βγει ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, και κάπως έτσι ο αντισυστημισμός αποκτά ιδιαίτερη αξία ως εκλογικό πλεονέκτημα, ανεξάρτητα από τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές του που δεν επιτρέπουν έναν και μοναδικό ορισμό. Για το Μέγαρο Μαξίμου έχει σημασία η παρουσίαση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ως δυνάμεων συντήρησης του status quo και του Ποταμιού ως κόμματος της διαπλοκής.

Στην προπαγάνδα η συνθηματολογία έχει μεγαλύτερη απόδοση από την επιχειρηματολογία και αυτό αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία θα στηθεί, αν στηθεί τελικά, η αντιπαράθεση Τσίπρα-Λεβέντη με Μητσοτάκη-Γεννηματά-Θεοδωράκη.

Οι ευρωσοσιαλιστές

Οι πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, από τον Ολάντ και τον Ρέντσι μέχρι τον Σουλτς και τον Γκάμπριελ, αλλιώς είχαν φανταστεί τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μέσα από τη συνεργασία του με την Κεντροαριστερά.

Προσέβλεπαν στη συνάντησή του με το ΠΑΣΟΚ και άσκησαν κάθε δυνατή πίεση προς αυτή την κατεύθυνση. Προεκλογικά αυτό το σενάριο ήταν πολύ ισχυρό στην περίπτωση που δεν έμπαιναν στη Βουλή οι ΑΝ.ΕΛ., που θα αποτελούσαν τη φυσική πρώτη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικού εταίρου λόγω της προηγούμενης συνεργασίας τους το 2015.

Μετεκλογικά οι γέφυρες σταδιακά έπεσαν, αν και συνήθως ο πρωθυπουργός προσπαθούσε να διατηρήσει μια καλή ατμόσφαιρα, διαχωρίζοντας τη Φώφη Γεννηματά από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, όπως επίσης από τον Κυρ. Μητσοτάκη και τελικά από τον Στ. Θεοδωράκη.

Ομως, η ψηφοφορία για την απλή αναλογική ήταν καθοριστική. Στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμούσαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει την κυβερνητική πρωτοβουλία επειδή είχαν καταθέσει συναφή πρόταση περίπου ένα χρόνο πριν. Το λιγότερο που περίμεναν ήταν «παρών» ή αποχή. Αλλά αυτό δεν συνέβη, παρόλο που έγιναν τέτοιες σκέψεις στη Χαριλάου Τρικούπη. Ο Ευ. Βενιζέλος πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ της καταψήφισης θέτοντας θέμα διαφορετικής συγκυρίας και μαζί του συντάχθηκαν οι περισσότεροι βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που τραυματίστηκε με τη διαφοροποίηση του βουλευτή Επικρατείας προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ., Θ. Θεοχαρόπουλου.

Στο Ποτάμι υπήρξαν επίσης ηπιότερες αποκλίσεις εκ μέρους των αριστερών καταβολών βουλευτών (Λυκούδης, Δανέλλης) και αυτό που έμεινε τελικά ήταν η διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να απομονώσει τη Ν.Δ. και αντίθετα απέδειξε την αδυναμία του να συνομιλήσει με τις πολιτικές δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου, πλην της Ενωσης Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη.

«Ο πραγματικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι ο Βενιζέλος», σχολιάζουν σκωπτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κρύβουν όμως την απογοήτευσή τους για το τέλος της πιθανότητας να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, τον ιδρυτή του οποίου, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τόσο συχνά επικαλείται ο Αλέξης Τσίπρας (πολύ πρόσφατα θυμήθηκε το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας…»).

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής