«Κι εμείς οι αδερφές, δυστυχώς, τους ξέρουμε πολύ καλά τους ‘άντρες παλιάς κοπής’.
Ήταν οι συμμαθητές που μας κορόιδευαν στο σχολείο, που μας έκαναν τη ζωή κόλαση, πιθηκίζοντας τον ομοφοβικό οχετό που ‘χαν απορροφήσει απ’ τους πατεράδες τους.

Ήταν αυτοί που ξεροστάλιαζαν στα πάρκα μες στη νύχτα, και για να μην παραδεχτούν τον λόγο της παρουσίας τους εκεί, σου τράβαγαν και δυο σφαλιάρες.

Ήταν αυτοί που, σ’ ένα τραπέζι γνωστών και φίλων, έκαναν ασταμάτητα ντεμέκ καλαμπούρια για τους π@@@@ες – “φιλικά πάντα”.

Ήταν τα αφεντικά κι οι προϊστάμενοι που μας απευθύνονταν με γυναικεία ονόματα κι αντωνυμίες.
Ήταν οι χολωμένοι άγνωστοι που κάθε χρόνο βρίζουν και καταριούνται το Pride, που μοίραζαν αβέρτα ψόφους όταν τόλμησα να ξεστομίσω τις λέξεις ‘ο άντρας μου’, ή να ανεβάσω μια φωτογραφία ενός φιλιού ή μιας αγκαλιάς με τον άνθρωπό μου.

Τύποι βαθιά ανεπαρκείς, που γυρεύουν επάρκεια στη βία και την ασχήμια. Όντως, πρόκειται για προϊόντα του παλιού κόσμου – και γι’ αυτό είναι καταδικασμένοι να βυθιστούν μαζί του στη λήθη.».