Εκείνη δέχθηκε με χαρά αυτήν την πρόταση και από το 2014 η παράσταση που φέρει τον τίτλο του ομώνυμου βιβλίου της συγγραφέως “Επάγγελμα πόρνη”, σε όποιο θέατρο της Αθήνας ή της περιφέρειας ανεβαίνει προσελκύει το κοινό αποσπώντας θετικά σχόλια.

«Είναι μία δουλειά που έχω αγαπήσει νομίζω όσο καμία άλλη», λέει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου σε συνέντευξή της στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και επισημαίνει πως η παράσταση έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό. «Ανεβάσαμε με τον σκηνοθέτη Ένκε Φεζολλάρι τη συγκεκριμένη παράσταση το 2014 και ουσιαστικά μέχρι το 2016, αλλά επειδή έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό συνεχίζουμε να την παρουσιάζουμε», αναφέρει.

Ερ. Σε κείμενα της Λιλής Ζωγράφου, της οποίας αποτελεί μέρος της αυτοβιογραφίας της….

Απ. Πρόκειται για δύο προσωπικές της ιστορίες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας που περιλαμβάνονται στο βιβλίο της “Επάγγελμα πόρνη” από όπου επιλέχθηκε και ο τίτλος της παράστασης. Επειδή το καθεστώς δεν αναγνώριζε το επάγγελμά της, δηλαδή της δημοσιογράφου, κάποια στιγμή που ήθελε να ταξιδεύσει και έπρεπε στο διαβατήριο να γράψει ένα επάγγελμα, και με δεδομένο τον σουρεαλισμό που επικρατούσε και με το χιούμορ που τη διέκρινε δήλωσε ως επάγγελμα… πόρνη!

Ερ. Η ιδέα να υποδυθείτε τη Λιλή Ζωγράφου ήταν δική σας ή του Ένκε Φεζολλάρι;

Απ. Του Φεζολλάρι ήταν, με τον οποίο ήθελα να συνεργαστώ. Όταν μου πρότεινε τον συγκεκριμένο ρόλο κι επειδή είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, δέχθηκα με μεγάλη χαρά.

Ερ. Πώς επιλέξατε αυτές τις δύο ιστορίες της παράστασης απ’ το βιβλίο;

Απ. Την πρώτη που έχει και τον τίτλο του βιβλίου “Επάγγελμα πόρνη”, επειδή η Λιλή Ζωγράφου έχει πολύ καυστικό χιούμορ σ’ αυτήν την ιστορία, και είναι εξαιρετικό πώς αντιμετωπίζει αυτήν τη δυστυχία και την τρέλα εκείνης της περιόδου. Υπάρχουν στιγμές στην παράσταση που ο κόσμος γελάει κιόλας σ’ αυτήν την ιστορία, γιατί εγώ δεν υποδύομαι μόνο τη Λιλή Ζωγράφου αλλά κάνω κι άλλους ρόλους, όπως του διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών. Όλα αυτά, όπως μου έχουν πει οι θεατές, είναι σαν να βλέπουν πολλούς ανθρώπους να παίζουν μαζί μου. Η δεύτερη ιστορία που επιλέξαμε αφορά μία πολύ δύσκολη προσωπική στιγμή της Λιλής Ζωγράφου, την οποία αντιπαρέρχεται με μεγάλο σθένος και ξαναβρίσκει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της και καταλήγει με την αισιόδοξη φράση πως “η ζωή νικά”.

Ερ. Αυτή η φράση, άλλωστε, όπως έχει δηλώσει ο Ένκε Φεζολλάρι ήταν το μότο που αποτέλεσε για εκείνον την πηγή έμπνευσης προκειμένου να σκηνοθετήσει τη συγκεκριμένη παράσταση…

Απ. Όντως αυτό μάλλον τον ενέπνευσε να ανεβάσει την παράσταση και μου πρότεινε να υποδυθώ τη Λιλή Ζωγράφου.

Ερ. Πώς προσεγγίσατε τον συγκεκριμένο ρόλο;

Απ. Το βιβλίο από μόνο του είναι γραμμένο και σε αφηγηματικό στυλ, έχει αφήγηση, αλλά έχει σκηνές που είναι σαν πρόζα, δηλαδή ερώτηση απάντηση, όπου κάνω τους άλλους ρόλους και ήθελε μία ειδική τεχνική. Μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση για να βρούμε το πώς έπρεπε να γίνει. Έχω την αίσθηση ότι βρήκαμε το σωστό τρόπο για να το αντιμετωπίσουμε κι αυτό ίσως φαίνεται και στην απήχηση που έχει στο κοινό.

Ερ. Το κοινό πώς αντιδρά κατά τη διάρκεια της παράστασης;

Απ. Το κοινό είναι καθηλωμένο κι αυτό είναι πολύ καλό. Αντιδρά αναλόγως, δηλαδή όταν έχει χιούμορ γελάει με τα ευτράπελα στην πρώτη ιστορία. Στη δεύτερη ιστορία όμως δεν ακούγεται κιχ, γιατί είναι πολύ δραματικό αυτό που συμβαίνει, είναι ανατριχιαστικό, είναι απ’ αυτά που λες πως δεν μπορεί να συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο αυτά τα πράγματα, πόσο μάλλον στη Λιλή Ζωγράφου. Μου έχει κάνει εντύπωση στο παρελθόν που είχαμε συστηματικά παραστάσεις και περιοδείες, ότι μετά την υπόκλιση πήγαινα στο καμαρίνι, ξεβαφόμουν, ντυνόμουν και φεύγοντας έβλεπα θεατές καθισμένους στα καθίσματα του θεάτρου. Τους ρωτούσα λοιπόν για ποιο λόγο παρέμεναν εκεί και μου απαντούσαν: «Δεν μπορούμε να σηκωθούμε, έχουμε καθηλωθεί». Με παρακαλούσαν μάλιστα να τους πω πώς ακριβώς έλεγε κάποιες φράσεις της η Λιλή Ζωγράφου, τις οποίες άκουσαν κατά τη διάρκεια της παράστασης!

Ερ. Ποια φράση του έργου πιστεύετε πως εντυπωσιάζει περισσότερο το κοινό;

Απ. Μια φράση που αγγίζει πάρα πολύ το κοινό και μου έχουν ζητήσει αρκετές φορές να τους εξηγήσω πώς διατυπώνεται, μιλάει για τη μοναξιά και την ερημιά και λέει πως «δεν θέλω να με καλούν στα ρεβεγιόν τους γιατί φοβάμαι ότι έχουν υποψιαστεί την ερημιά μου και με λυπούνται». Ας μην συγχέουμε όμως την ερημιά με την μοναξιά, γιατί τη μοναξιά τη διαλέγουμε, ενώ την ερημιά τη δημιουργεί η απουσία ή η εγκατάλειψη εκείνων που αγαπάμε.

Ερ. Εσάς από τα κείμενα της παράστασης τι σας αγγίζει περισσότερο;

Απ. Πάρα πολλά. Για να γίνει μία καλή παράσταση, να υποδυθείς καλά έναν ρόλο είναι σημαντικό να σ’ αγγίξει μέσα σου να σ’ ερεθίσει το κείμενο, ειδάλλως δεν μπορείς να το αποδώσεις καλά…

Ερ. Πρέπει να ταυτιστείς με τον ήρωα που υποδύεσαι;

Απ. Εγώ σε πολλά σημεία ταυτίζομαι και με τα λεγόμενα της Λιλής Ζωγράφου, θαυμάζω απεριόριστα αυτήν τη γυναίκα, είναι εμβληματική φυσιογνωμία για τη σύγχρονη λογοτεχνία και για την Ελλάδα γενικότερα ως γυναίκα.

Ερ. Υπάρχουν κάποια μηνύματα που απορρέουν από τη συγκεκριμένη παράσταση;

Απ. Έχω την αίσθηση ότι το θέατρο δεν χρειάζεται να είναι διδακτικό. Ο καθένας παίρνει από μία παράσταση εκείνο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται, αυτό που καταλαβαίνει. Ιδίως σ’ αυτήν την παράσταση στην οποία η Λιλή Ζωγράφου λέει τόσα πολλά φιλοσοφημένα πράγματα για τη ζωή, για τις γυναίκες, για το πώς βιώνουμε τις στιγμές μας γενικά, τόσο ανθρώπινα πράγματα που νομίζω ότι ο καθένας παίρνει ό,τι εκείνος αντιλαμβάνεται…

Ερ. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη Λιλή Ζωγράφου;

Απ. Ως πολύ ανεξάρτητο άνθρωπο, ελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα, η οποία πολλά από αυτά που έλεγε και έκανε τα πλήρωσε. Όπως έλεγε άλλωστε η ίδια «πλήρωσα το τίμημα της λευτεριάς για κάθε πράξη που έκανα».

Ερ. Έχετε παρουσιάσει το έργο αυτό για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Αθήνα, ενώ έχετε περιοδεύσει ανά την Ελλάδα. Σχεδιάζετε να συνεχίσετε τις παραστάσεις;

Απ. Επειδή έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό θα τις συνεχίσουμε από τις 9 Μαρτίου στην Αθήνα στο θέατρο Tempus Verum.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]