Το μοναδικό αγόρι της οικογένειας του εκδότη Δημήτρη Λαμπράκη, είναι ένα ήσυχο και επιμελές παιδί που του αρέσει το διάβασμα, η λογοτεχνία, η μουσική και οι ξένες γλώσσες ενώ σπουδάζει στο Λύκειο Μακρή.  Από μικρός έχει κλίσει στις τέχνες και παρότι στις αρχές της δεκαετίας του 50, βρίσκεται να σπουδάζει οικονομικά στο London School of Economics -περισσότερο για να ευχαριστήσει τον αυστηρό πατέρα του- στη πραγματικότητα επιχειρεί ανεπιτυχώς να γίνει ζωγράφος, κάνει όνειρα για καριέρα βαρύτονου και μαζί με το φίλο του Λέων Καραπαναγιώτη, που θέλει να γίνει κινηματογραφιστής, παρακολουθούν από κοντά όλα τα σημαντικά ευρωπαϊκά μουσικά φεστιβάλ.

Ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα του το 1957 αλλάζει όλα τα σχέδια του. Παρότι εγκαταλείπει τις φιλοδοξίες για μουσική καριέρα ώστε να αναλάβει, ανανεώσει και γιγαντώσει  την εκδοτική επιχείρηση δεν ξεχνά ποτέ την αρχική του αγάπη για την κλασική μουσική. Τα υψηλά ποιοτικά του στάνταρ δεν του επιτρέπουν να κάνει την καριέρα που ο ίδιος θέλει στο χώρο της μουσικής, γι αυτό από τη δεκαετία του 50 ήδη σχεδιάζει το όνειρο δημιουργίας του Μεγάρου Μουσικής που πραγματοποιεί πολλές δεκαετίες μετά. Λιγότερο γνωστή είναι η αγάπη του για το ρεμπέτικο τραγούδι, και δεν είναι λίγες φορές που στην εφηβεία του συχνάζει σε  κουτούκια της εποχής κοντά στις Τρεις Γέφυρες. Μάλιστα αφήνει κατάπληκτη μια νεαρά υπότροφο των “Υποτροφιών Μαρία Κάλλας” λέγοντάς της ότι του αρέσει η Μαρίκα Νίνου, ενώ σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις αναφέρει :“Εκείνο, όμως που αναπολώ είναι το ανύπαρκτο πια λαϊκό τραγούδι, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς μεγάφωνα, χωρίς εκατοντάδες θαμώνες”.

Το ανέκδοτο που κυκλοφορεί παλαιότερα στον Οργανισμό Λαμπράκη ότι ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος αν βρίσκεται στο χώρο ο εκδότης αφού ελάχιστοι τον έχουν δει από κοντά, αποτελεί σαφές δείγμα πόσο αντιπαθεί ο ίδιος τη δημοσιότητα και τη προβολή, σε σημείο που οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν τότε με το πρόσωπο του να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι τη δημιουργία του Μεγάρου Μουσικής που τον φέρνει αναγκαστικά στο προσκήνιο ως οικοδεσπότη κορυφαίων πολιτικών και καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων του κόσμου. Όταν ερωτάται για τη “θυσία” που κάνει για την προβολή του Μεγάρου αυτός απαντά :“Η λέξη θυσία μοιάζει πολύ βαριά για απλή αλλαγή βηματισμού. Απλούστατα η δημοσιότητα μου ήταν τελείως άχρηστη προσωπικά”. Στις  24 Μαΐου 2002 παθαίνει εκτεταμένο έμφραγμα του μυοκαρδίου, αλλά η εξαιρετική φυσική του κατάσταση, τον βοηθά να διαψεύσει τους πάντες και να επιστέφει μετά από πολύμηνη νοσηλεία στις Ηνωμένες Πολιτείες  αναλαμβάνοντας πάλι τα ηνία του ομίλου μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ειδήσεις σήμερα

Μητσοτάκης στο υπουργικό: Αριστεροί του χαβιαριού και φιλελεύθεροι πολυτελείας κάνουν εύκολη κριτική

Ληστεία Rolex: Βρέθηκε η μία μηχανή των δραστών που άρπαξαν 23 ρολόγια 300.000 ευρώ

Qatar gate: Άρχισε να «κελαηδάει» ο Παντσέρι – Ποιους «δίνει» για τις μίζες