Οι αστυνομικοί μπαίνουν στο χώρο με φακό, ανοίγουν τα παράθυρα για να μπει καθαρός αέρας, όταν βρίσκονται μπροστά σε μια απίστευτη εικόνα :στην άκρη του δωματίου υπάρχει μια γυμνή, βρώμικη και φοβισμένη γυναίκα σκεπασμένη από ένα τρύπιο τσουβάλι, ενώ στις ερωτήσεις που της γίνονται δεν απαντά, αλλά μουγκρίζει.

Στο νοσοκομείο Λαμίας που οδηγείται, ο θάλαμός της μετατρέπεται σε χώρο δημοσίου θεάματος με κόσμο να συνωστίζεται στην είσοδο του, ώστε να δει από κοντά το παράξενο «ζώο» που βρίσκεται εκεί. Η φύλαξη είναι ανύπαρκτη με αποτέλεσμα ο καθένας να μπορεί να ικανοποιήσει την περιέργεια του, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας ένα περίεργο πλάσμα που δεν θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι αλλά στο πάτωμα, δεν δέχεται κουβέρτες και δεν γνωρίζει τι είναι οι χαρτοπετσέτες.

Για κοινωνία και Τύπο οι ένοχοι έχουν ήδη βρεθεί ήδη. Η οικογένεια της θεωρείται απ’ όλους αποκλειστικά υπεύθυνη του μακροχρόνιου εγκλεισμού της, τα αδέλφια της κατηγορούνται από τη δικαιοσύνη για αρπαγή, σκοπούμενη βαριά σωματική κάκωση και έκθεση σε κίνδυνο σε βαθμό κακουργήματος, ενώ απειλούνται με λιντσάρισμα όταν προσέρχονται για κατάθεση στον ανακριτή Λαμίας.

Ουσιαστικά το θύμα αυτής της οικογενειακής τραγωδίας δεν είναι ένα, αλλά τέσσερα, αφού τα αδέλφια της τραγικής Ελένης ζουν όλα μαζί σε παραπλήσιες άθλιες συνθήκες με αυτήν σε μια οικογενειακή ζωή εν τάφο…

Στη δίκη που ακολουθεί μετά την προφυλάκιση τους αθωώνονται χωρίς ποτέ να καταλάβουν γιατί δικάζονται αφού θεωρούν ότι όλα αυτά τα χρόνια υπερασπίστηκαν την αδελφή τους. Το τέλος της τραγωδίας της Ελένης Καρυώτη έρχεται το 1998 με την αιφνίδια εξαφάνισή της, από το χώρο που ξεκίνησε το δράμα : από το Κωσταλέξι που ζει μαζί με τα αδέλφια της…