Μια πάθηση που κανονικά θα έπρεπε να του είχε απαγορεύσει την είσοδο στα γήπεδο και φυσικά την τρομπέτα αλλά ο κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα αφήσει το σπίτι του. Και το σπίτι του ήταν το γήπεδο Καραϊσκάκη, το ΣΕΦ και όπου αλλού αγωνίζονταν η αγαπημένη του ομάδα.

Ηταν ένας άνθρωπος που εκτός από σύμβολο του Ολυμπιακού είχε αφήσει το στίγμα του σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί κάποιοι ανόητοι πολλές φορές να του είχαν επιτεθεί βλέποντας στο πρόσωπό του την αντίπαλη ομάδα αλλά υ πλειοψηφία του κόσμου τον σέβονταν και τον αγαπούσε.

Όλη την εβδομάδα μάζευε το χαρτζιλίκι για να καταφέρει να μπει στο «Καραϊσκάκη» και να δει από κοντά τον Ολυμπιακό.

Ήταν φοιτητής της Ιατρικής, αλλά παράτησε τις σπουδές του στο 4ο έτος, για να αφοσιωθεί στην ομάδα του Πειραιά την οποία και «υπηρέτησε» για περισσότερα από 40 χρόνια.

Οι γιατροί τον είχαν προειδοποιήσει ότι τα πνευμόνια του δε θα αντέξουν, όμως εκείνος απαντούσε ότι δεν τον ενδιαφέρει, αφού ζει μόνο για τον Ολυμπιακό.

«Αττίλιο» βαφτίστηκε μία Κυριακή, όταν έσπρωχνε όποιον έβρισκε μπροστά του για να φτάσει στη θέση του, στο κάγκελο της εισόδου της Θύρας 7. «Σιγά ρε φίλε! Ποιος είσαι, ο Αττίλιο», του είπε κάποιος λόγω του γνωστού παλαιστή και έτσι το προσωνύμιο του έμεινε.

Τελικά το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου του 1994 έφυγε από τη ζωή, εξαιτίας πνευμονικού οιδήματος. Στην τελευταία του κατοικία συνοδεύτηκε από χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού, οι οποίοι συνόδευσαν το κόκκινο φέρετρο.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]