Αυτό-προσδιορίζεται ως «εξερευνητής της ζωής και περιηγητής του κόσμου». Είναι από μόνος του …National Geographic.

Τον λένε Χριστόφορο και δεν είναι ο Κολόμβος. Ο Χριστόφορος Χειλαδάκης από το Ηράκλειο είναι ένας «θησαυρός» γνώσεων, πληροφοριών, ανακαλύψεων, εικόνων, γεύσεων και συναισθημάτων. Θα τον χαρακτήριζα απλά «εκτός συναγωνισμού»!

Δεν κατέχει κάποιο βαρυσήμαντο τίτλο ή αξίωμα. Δεν είναι γαλαζοαίματος ή γόνος εφοπλιστικής οικογένειας. Δεν είναι διακεκριμένος επιστήμονας-και ευτυχώς-ούτε κακοποιός ώστε να απασχολεί τα φώτα της δημοσιότητας. Προς τι λοιπόν το αφιέρωμα στο πρόσωπο του; Θα το αντιληφθείτε στις γραμμές που ακολουθούν.

Σύμφωνα με το cretalive, χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να καταφέρουμε να συναντηθούμε πρώτη φορά από κοντά με αυτόν τον «θεοκούζουλο» κρητικό. Από το ένα ταξίδι επέστρεφε, για το επόμενο ετοιμαζόταν και στο ενδιάμεσο διέσχιζε φαράγγια και σκαρφάλωνε στα Όρη. Να γεμίσει τους πνεύμονες του με θυμαρίσιο οξυγόνο και να ανταλλάξει δύο-τρεις κουβέντες μπιστικές με τον Θεό. Και ναι, φυσικά και εργάζεται. Είναι όμως από τους τυχερούς του ιδιωτικού τομέα.

«Όσο ταξιδεύω ο κόσμος μου φαίνεται πιο μικρός»

Ήδη ο Χριστόφορος έχει ταξιδέψει σχεδόν σε 80 χώρες-χωρίς να συνυπολογίζονται τα διπλά ταξίδια σε χώρες που τον έχουν συναρπάσει όπως το Βιετνάμ και η Αργεντινή-και ο ρυθμός εντείνεται χρόνο με το χρόνο αφού ετησίως τώρα πια κάνει 5 έως 8 μεγάλα ταξίδια, ακόμα και υπεραντλαντικά.

«Όσο ταξιδεύω, ο κόσμος μου φαίνεται πιο μικρός» εξομολογείται. Και είναι συγκινητικό ότι ο άνθρωπος που κάνει …κουτάλι τον πλανήτη, κόντρα στις φοβίες του (τρέμει τα αεροπλάνα και τα ύψη), πιστεύει με κάθε κύτταρο που κουβαλάει ότι «η Κρήτη από μόνη της είναι το απόλυτο ταξίδι». Για τον Χριστόφορο η Κρήτη είναι μάνα και Παναγιά, το εφαλτήριο και η βάση του.

«Έχω μία τρέλα με την Κρήτη. Η Κρήτη από μόνη της είναι το απόλυτο ταξίδι. Είναι μία μικρογραφία του κόσμου, ένας πλανήτης. Τα έχει όλα σε μικρό βαθμό. Θέλεις θάλασσα; Έχει. Θέλεις βουνά και χιόνι; Έχει. Θέλεις πράσινο; Θέλεις έρημο; Έχει. Θέλεις πολιτισμό; Θέλεις ιστορία; Θέλεις έθιμα; Θέλεις κουζίνα; Έχει. Θέλεις κουζουλούς ανθρώπους; Έχει».

Στην ερώτηση αν και εκείνος είναι ένας από τους «κουζουλούς» που περιγράφει, χαμογελάει. «Εγώ είμαι Θεοκούζουλος γιατί πιστεύω και στο Θεό».

500 φαράγγια, 500 βαθιές «ρυτίδες» στο πρόσωπο και στο σώμα της Κρήτης

Ο Χριστόφορος είναι από τους λίγους που γνωρίζουν τόσο καλά την Κρήτη απ’ άκρη σε άκρη. Τα μισά του νιάτα τα πέρασε, όπως λέει χαρακτηριστικά, να χαρτογραφεί τα φαράγγια της Κρήτης διότι κατάλαβε ότι τα φαράγγια κάνουν την Κρήτη διαφορετική σε σχέση με άλλα μέρη, τόσο σε επίπεδο πυκνότητας όσο και επιβλητικότητας.

«Έχω βρει περίπου 500 φαράγγια στην Κρήτη. Λίγα όμως είναι εδώ τα γνωστά. Άντε να γνωρίζουμε τα 100. Τα υπόλοιπα είναι άγνωστα. Για μια περίοδο 2-3 ετών βρέθηκα να περπατάω με ένα σακίδιο στον ώμο, με ορειβατικά μέσα, ένα μπλοκάκι και στυλό. Ήθελα από μικρός να περπατάω και να εξερευνώ. Είμαστε ένα μικρό νησί στον παγκόσμιο χάρτη. Και μόνο που έχουμε 500 φαράγγια, είναι ασύλληπτο. Πάντα έλεγα ότι η Κρήτη είναι ένα πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες. Έχει βαθιές χαραγματικές ρυτίδες. Είναι μία ροζιασμένη επιδερμίδα που ο Θεός και ο χρόνος έχουν σκάψει το σώμα της».

Τα φαράγγια μας, τόσο τα περιπατητικά όσο και τα τεχνικά (αυτά που πρέπει να χρησιμοποιήσεις σχοινιά για να κατέβεις), είναι συγκλονιστικά. «Τα πιο ωραία τεχνικά φαράγγια είναι κυρίως σε Ηράκλειο και Λασίθι. Το φαράγγι της Άρβης είναι ένα μνημείο της φύσης. Το φαράγγι του Χα είναι ένα πραγματικό θαύμα του παγκόσμιου χάρτη. Είναι το αγαπημένο μου. Θεωρείται από τους γεωλόγους στα 2-3 σημαντικότερα σχίσματα που έχει ο φλοιός της γης. Πολύ στενό, με απίστευτα κατακόρυφα τοιχώματα και το σκηνικό είναι διαμορφωμένο ως εξής: καταρράκτης-λίμνη, καταρράκτης-λίμνη… Έχει 28 καταρράκτες που πρέπει να τους κατέβεις με σχοινιά. Τη μισή μου ζωή την πέρασα κρεμασμένος στον αέρα για να κάνω τα φαράγγια αυτά. Και παρ’ ότι ακροφοβικός, πάλεψα ενάντια στο φόβο μου και στον εαυτό μου και πήγα σε σχολή. Δεν είχα άλλον τρόπο να περάσω τα φαράγγια».

Από τα 25 έως τα 35 άρχισε να καταγράφει συστηματικά στοιχεία για το κάθε μέρος που εξερευνούσε. Υψόμετρο, φυτά, μνημεία, σπήλαια, τα πάντα. «Κάθε φαράγγι έχει ιστορία. Έγιναν μάχες, υπάρχουν θρύλοι, ιστορικά γεγονότα.. Ο πιο ωραίος θρύλος είναι του Αγιοφάραγγου με το Γουμενόσπηλιο. Ο Άγιος Αντώνιος είναι ο προστάτης Άγιος των ασκητών, όλων των μοναχών γενικά, ο πατέρας του μοναχισμού, γι’ αυτό και τα φαράγγια μας είναι συνδεμένα με τα σπήλαια του Αγίου Αντωνίου. Στην Κρήτη έχουμε περί τα 150 σπήλαια με το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου. Κάθε χρόνο τη νύχτα του Αγίου Αντωνίου μαζεύονταν στο Γουμενόσπηλιο ασκητές απ’ όλη την Κρήτη. Περπατούσαν, έφθαναν στο Αγιοφάραγγο, πήγαιναν στο Γουμενόσπηλιο και κάθονταν ο καθένας στην πέτρα που του ανήκε. Αν κάποια πέτρα έμενε κενή, όλοι καταλάβαιναν ότι ο ασκητής είχε πεθάνει στο κελί του και έτσι τον έψαλλαν».

Η κουβέντα με τον Χριστόφορο για την Κρήτη είναι πραγματικά ανεξάντλητη. «Τελειώνει βρε η Κρήτη;» με ρωτάει μάλλον ρητορικά με βλέμμα που σπιθίζει.

«Έχω τέτοια τρέλα με την Κρήτη και όμως μονίμως φεύγω. Παίρνω δύναμη στην Κρήτη και σχεδιάζω το επόμενο φευγιό μου. Τα ταξίδια είναι κύκλοι διότι μόνο ο κύκλος είναι τέλεια κίνηση. Η μοίρα μου είναι η Κρήτη. Είμαι κρητικός και το νιώθω όσο πιο πολύ ταξιδεύω. Είμαι άνθρωπος που κολλάω με ανθρώπους και τόπους και όσο πιο πολύ ερωτεύομαι άλλους τόπους, τόσο πιο πολύ συναισθάνομαι το δέσιμο που έχω με την Κρήτη».

Θεωρεί γενικά τους κρητικούς όμορφους ανθρώπους, όμως ξεχωρίζει τους Σφακιανούς για το παράστημα τους καθώς είναι ψηλοί, με πλατιά πρόσωπα, καθαρά και μεγάλα χαρακτηριστικά. Του αρέσουν και οι γυναίκες της Ιεράπετρας.

Πολλά και τα αγαπημένα του χωριά στο νησί. Για τους δικούς του λόγους προκρίνει: τον Άγιο Θωμά στο Ηράκλειο και την Καλαμαύκα, τα Μετέωρα της Κρήτης, στο Λασίθι. Στα Χανιά ξεχωρίζει τα Κολοκάσια, ένα χωριό που δεν κατοικείται πια. «Είναι το πιο ιδιαίτερο γεωλογικό τοπίο που κατοίκησε ποτέ άνθρωπος, ένα μνημείο της φύσης». Θεωρεί σπουδαίο και το χωριό της Σαμαριάς. «Ένας κόσμος από μόνο του».

Στο νομό Ρεθύμνου ξεχωρίζει τις Μαργαρίτες, τον Άγιο Κωνσταντίνο στο δυτικό Ρέθυμνο και τον Άγιο Ιωάννη Μυλοποτάμου.

Ο Ρώσος μαφιόζος, το θανάσιμο αμάρτημα της Υεμένης και η ολόγυμνη Ιταλίδα

Ο Χριστόφορος έχει ταξιδέψει μεταξύ άλλων χωρών στο Πράσινο Ακρωτήρι, στη Μαδαγασκάρη, στο Λάος, την Κένυα, στη Λατινική Αμερική, Βραζιλία, Χιλή, Αργεντινή, στη Γη του Πυρός, Κούβα, Κόστα Ρίκα..

Θεωρεί από τις πιο παράξενες χώρες την ηφαιστειογενή Νικαράγουα. Θυμάται ένα βράδυ που πήγε να φάει κάπως πιο προσεγμένα σε ένα καλό εστιατόριο στο νησάκι της λίμνης Νικαράγουα που μοιάζει με γυναικείο στήθος και έχει δύο ενεργά ηφαίστεια. Στον τοίχο του εστιατορίου δέσποζε ένα κάδρο με την καλντέρα της Σαντορίνης. Το ομορφότερο ταξίδι στη ζωή της ιδιοκτήτριας, όπως του εκμυστηρεύτηκε, η οποία πραγματικά απόρησε όταν έμαθε ότι άφησε την ονειρική Ελλάδα για να ταξιδέψει στη φτωχή Νικαράγουα.

Στο Βιετνάμ είδε τα πιο όμορφα σπήλαια του κόσμου, στην Παταγονία τα πιο ιδιαίτερα βουνά του πλανήτη. Χαρακτηρίζει τη Μαδαγασκάρη ως το μεγαλύτερο μουσείο της ανθρώπινης εξέλιξης καθώς, όπως περιγράφει, είναι η χώρα που μπορείς να δεις δίπλα-δίπλα τον άνθρωπο που είναι ένα στάδιο μετά τον πίθηκο με τον σύγχρονο άνθρωπο.

Γυρίζοντας στον κόσμο, φυσικά και έχει κινδυνεύσει και από ανθρώπους και από ζώα καθώς είναι κάπως παράτολμος εξαιτίας της δίψας του για αναζήτηση. Στην Ζανζιβάρη θεωρούν βαρύτατα προσβλητικό να σηκώσει κάποιος κάμερα και να φωτογραφήσει. Απαγορεύεται. Και εκείνος λατρεύει τη φωτογραφία. Στην Υεμένη είναι θανάσιμο αμάρτημα να φωτογραφίσεις γυναίκα. «Και είναι τόσο όμορφες. Τα ρούχα τους είναι χειροποίητα, κομψοτεχνήματα. Και είναι αδικία της ζωής που τα κρύβουν μαύρες κελεμπίες και μπούργκες».

Στο Σανταρέμ της Βραζιλίας συνταξίδευε με τον εαυτό του και τις ενδόμυχες σκέψεις του για τρία μερόνυχτα με το ποταμόπλοιο μέσα στη ζούγκλα.

Στη Μαύρη Θάλασσα, στη Ρωσία, κινδύνευσε με φίλους του όταν ο ταξιτζής τους έβγαλε όπλο, τους πήρε όλα τα χρήματα και τους άφησε να περπατούν για πέντε ώρες μέσα στο ψύχος.

Στον Μαυρίκιο, στον Ινδικό ωκεανό, δάκρυσε από χαρά όταν έβαλε το κεφάλι του στο νερό και για πρώτη φορά αντίκρισε μία τεράστια αποικία από κοράλλια.

Στην Ισλανδία …χάθηκε στη μαγεία του Βόρειου Σέλας, ενώ στο νησί Fogo, στο Πράσινο Ακρωτήρι, δεν χόρταινε να «ρουφά» φως. Τα πιο εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα τα είδε στη Μαδαγασκάρη, στη λεωφόρο των Μπαομπάμπ, αλλά και στη πόλη Luang Prabang στο Λάος.

Θα ήταν ψέμα να πει ότι είναι «χορτάτος». Ξέρει όμως ότι θα φύγει χαρούμενος απ’ αυτή τη ζωή. Θεωρεί πράγματι τον εαυτό του «πλούσιο» και ας μην είναι εφοπλιστής και ας έχει ταξιδέψει τόσες φορές με πλοίο όσο όλοι οι εφοπλιστές μαζί. «Έχω μπει σε αμέτρητα πλοία και αεροπλάνα, έχω ταξιδέψει με τρένα, με άλογα, με αερόστατα, έχω περπατήσει χιλιόμετρα, έχω ταξιδέψει ακόμα και με αυτοσχέδια βαρκάκια.. Πάσσαλοι που στηρίζονται σε φουσκωμένες σαμπρέλες και πίσω μπαίνει μία μηχανή που χάνει λάδια…», λέει, γελώντας.

-Τελικά, ο κόσμος μας είναι μικρός ή μεγάλος, ρωτάω.

-«Είναι ένα τεράστιο μικρό πράγμα. Ο κόσμος είναι ένα φυσικό φαινόμενο που διαστέλλεται και συστέλλεται. Έχει να κάνει πώς εμείς συστέλλουμε και διαστέλλουμε το μυαλό μας. Αυτή η κίνηση μεταξύ συστολής και διαστολής είναι που δίνει την ομορφιά και τον ήχο».

Εύχεται σε δέκα χρόνια να βρεθούμε ο ένας απέναντι στον άλλον και να μου πει: «Θυμάσαι αυτά που είχα κάνει μέχρι τότε; Ήταν μόνο η αρχή!».

Ειδήσεις σήμερα

Επίδομα θέρμανσης με ρεύμα: Βήμα-βήμα πώς να κάνετε αίτηση

Παρανάλωμα του πυρός τρία ΙΧ τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη

Φοροδιαφυγή: Έρχονται νέοι έλεγχοι και απευθείας «κλείδωμα» των δηλώσεων