Το ΕΜΠ, για εμένα, είναι το σύμβολο της αριστείας και της προόδου στον τομέα της Μηχανικής. Ενα εκπαιδευτικό ίδρυμα με πανελλαδική και παγκόσμια φήμη, που θεωρείται το κορυφαίο της Ελλάδας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, βρίσκεται στην 321η θέση στη γενική κατάταξη και στην 34η για τη Νότια Ευρώπη.

Παρά τη διεθνή φήμη του ιδρύματος, σήμερα, για άλλη μία φορά είδαμε επεισόδια στην Πολυτεχνειούπολη και μάλιστα στο Κυλικείο της Σχολής Μηχανολόγων. 15 κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με ρόπαλα, καθώς η υπεύθυνη του κυλικείου δεν τους άφησε να κολλήσουν αφίσες και η ίδια τραυματίστηκε. Η ίδια ομάδα λίγο νωρίτερα συγκρούστηκε με γνωστή αριστερή φοιτητική παράταξη της σχολής και στη συνέχεια επιτέθηκε και σε αστικό λεωφορείο.

Δεν είναι κάτι μεμονωμένο – έχει γίνει σχεδόν αναμενόμενο και «φυσιολογικό» για τους φοιτητές. Και κάθε φορά η ίδια αδιαφορία, χωρίς καμία παρέμβαση. Δίχως να κάνει κανένας απολύτως τίποτα για να «σωθεί» η σχολή του. Ταυτόχρονα όμως, οι ίδιοι φοιτητές κάνουν πολύ συχνά καταλήψεις για τα επερχόμενα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τονίζοντας πως θα υποτιμήσουν το πτυχίο τους και ότι αποτελούν απειλή για τη δημόσια Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ομως, δεν είναι οι ίδιοι στην πραγματικότητα που το υποβαθμίζουν με τις ενέργειές τους;

Κάποιοι μαθητές δίνουμε καθημερινό αγώνα τριών ολόκληρων ετών για να διεκδικήσουμε μία θέση στο ΕΜΠ – ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα που δεν μπορεί να προστατεύσει τους ίδιους τους φοιτητές. Είναι απαράδεκτο να φοβόμαστε το ελληνικό πανεπιστήμιο, να αναρωτιόμαστε αν έχει νόημα να ονειρευόμαστε όταν αυτό που μας περιμένει είναι η απειλή, η βία και η ανασφάλεια να κυκλοφορείς στους χώρους εντός και εκτός κάθε σχολής. Εχουν νόημα άραγε τα ατελείωτα ξενύχτια μελέτης και το άγχος των Πανελλαδικών; Ακυρώνουν τα όνειρά μας πριν καν γίνουν πραγματικότητα.