Γράφει ο Αθανάσιος Βαμβίνης*

Ο ίδιος δολοφονήθηκε άδοξα από τη σφαίρα του Τζον Γουίλκς Μπουθ, ενός φανατικού υποστηρικτή των Νοτίων, αλλά πρόλαβε να τιμήσει την ψήφο των Αμερικανών, προωθώντας μεταρρυθμίσεις, με κορυφαία αυτή της χειραφέτησης των μαύρων. Είχε πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, αλλά στην πανηγυρική ομιλία της επανεκλογής του διακήρυξε το εξής ενδιαφέρον τρίπτυχο: «κακίες για κανέναν», «ευσπλαχνία για όλους», «ειρήνη ανάμεσά μας».

Το θεωρώ ενδεικτικό και για τη σημερινή πολιτική – κοινωνική κατάσταση. Ας δούμε το καθένα ξεχωριστά:

«Ειρήνη ανάμεσά σας»: Ή αλλιώς το «Ειρήνη ημίν» του Ιησού Χριστού, τέμνει αιωνίως την περατότητα του χρόνου. Ο Λίνκολν ήθελε να εξαλείψει τα πάθη του εμφυλίου πολέμου, να άρει φυλετικές ανισότητες, να οικοδομήσει την οικονομική ανάπτυξη σε υγιείς βάσεις. Η ειρήνη είναι ένα οικουμενικό αίτημα σήμερα, την ώρα που εξελίσσεται ο πολέμος στην Ουκρανία και οι επιπτώσεις του στο ενεργειακό τομέα είναι αδυσώπητες.

«Ευσπλαχνία για όλους»: Μεγαλωμένος με ορφάνια και μες στη βιοπάλη, δεν θα μπορούσε να μην έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους Αμερικάνους πολίτες, τους μικροκτηματίες, οι οποίοι πάλευαν για τη διαβίωσή τους. Υπήρξε διαρκής συνήγορος υπεράσπισής τους στις δικαστικές περιπέπτειες που είχαν με μεγαλογαιοκτήμονες.

«Κακίες για κανέναν»: Ένα μεγάλο πρόβλημα στις διαπροσωπικές σχέσεις, το οποίο απλώνεται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής είναι οι ατελείωτοι σχολιασμοί, οι κόντρες, οι μηχανορραφίες, οι δημόσιοι ή ιδιωτικοί διαξιφισμοί. Ο Λίνκολν μέσα στο τοξικό κλίμα του εμφυλίου θέλησε να διακηρύξει και την αγάπη προς όλους.

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι παράπανω αναφορές με τη σημερινή πραγματικότητα και γιατί τα αναφέρω;

Στην Ελλάδα ζήσαμε έναν άτυπο δεύτερο εμφύλιο τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Με δεδομένη την απόλυτα ελεύθερη πρόσβαση και έκφραση στο διαδίκτυο, ο «εμφύλιος» αυτός πήρε άλλη μορφή. Όλοι, από αξιωματούχους μέχρι πολίτες, επιχερηματίες και εργαζόμενους, διαγκωνίστηκαν σε μια δημόσια αρένα, άλλοι με επιχειρήματα και άλλοι με απειλές. Ο δημόσιος διάλογος πέρασε κρίση, πολιτικοί στοχοποιήθηκαν, πολίτες στη συνέχεια χειροδίκησαν.

Οι θυσίες των Ελλήνων για τον εξορθολογισμό και τη βιωσιμότητα της οικονομίας, έδωσαν τροφή στα άκρα του λαϊκισμού να δηλητηριάσουν την κοινωνία. Και έπρεπε αυτοί που τη δηλητηρίασαν οι μεν να φυλακιστούν, οι δε να κυβερνήσουν με παταγώδη αποτυχία, για να μπορέσουν οι Έλληνες να διαπιστώσουν το κενό γράμμα της ακραίας ρητορικής και του λαϊκισμού που έστελναν συγκεκριμένα κόμματα, στους πιεσμένους οικονομικά συμπολίτες μας.

Ο καιρός που οι συμπολίτες μας θα κληθούν να κρίνουν με την ψήφο τους και πάλι ποιος θέλουν να τους κυβερνήσει δεν είναι μακριά και θα πρέπει να ανασύρουν από τη μνήμη τους συγκεκριμένα γεγονότα. Τις ουρές στα ΑΤΜ, τις υπέρογκες εισφορές, την «περήφανη διαπραγμάτευση», τα «ΙΟΥ» του κ.Βαρουφάκη, την βία και τις φασιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής και πολλά άλλα, τα οποία κατήντησαν την Ελλάδα παρία της Ευρώπης και της Δημοκρατίας.

Η Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, έπιασε το νήμα από το 2014 και σήμερα πρωταγωνιστεί, εξελίσσεται, μεταρρυθμίζεται. Θωρακίζει τα σύνορά της, υπερασπίζεται την κυριαρχία της, κάνει ισχυρούς συμμάχους. Μεταβαίνει με ραγδαίο τρόπο στην ενεργειακή της αυτάρκεια, με στόχο να γίνει ο μεγαλύτερος ενεργειακός κόμβος στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δε θα κάνουμε βήμα πίσω στο σκοτάδι της προηγούμενης δεκαετίας. Η επιλογή είναι στα χέρια μας.

*Ο Αθανάσιος Βαμβίνης είναι Τομεάρχης Μεταφορών της Νέας Δημοκρατίας