Εθελόντριες και μετανάστριες έστησαν το πρώτο «σαλόνι ομορφιάς», ένα χώρο συνάντησης των γυναικών του καταυλισμού, με το χρόνο αναμονής μεταξύ των επιλογών που έχουν για την περιποίησή τους να γεμίζει με γέλια, τραγούδια και συζητήσεις αυστηρά γύρω από γυναικεία θέματα. Η είδηση της δημιουργίας του πρώτου σαλονιού ομορφιάς έφτασε μέχρι το κέντρο φιλοξενίας στη Νέα Καβάλα και καθημερινά δεκάδες γυναίκες περπατούν μέχρι εκεί για να «κλείσουν» το δικό τους ραντεβού.

Περίπου 20 χιλιόμετρα από τον εγκαταλελειμμένο πλέον καταυλισμό της Ειδομένης, στις δεκάδες σκηνές που έχουν στηθεί γύρω από βενζινάδικο, πριν από λίγες μέρες προστέθηκε ακόμα μία, με τη μεγάλη ταμπέλα στην είσοδό της να μην αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. «Αυτή η σκηνή είναι μόνο για γυναίκες. Απαγορεύεται η είσοδος στους άνδρες», γράφει στα αραβικά και καθημερινά μικρές αλλά και μεγάλες γυναίκες περιμένουν με υπομονή τη δική τους σειρά για να τους περιποιηθούν άλλοτε τα μαλλιά τους με περίτεχνες κομμώσεις άλλοτε τα νύχια και το σώμα. Από χορό μέχρι και μαθήματα γιόγκα, οι γυναίκες γεμίζουν δημιουργικά το χρόνο τους, απόλυτα συνεπείς καθημερινά στο καθιερωμένο τους πλέον ραντεβού.

Για τις εκατοντάδες γυναίκες αυτού του νέου καταυλισμού, η ύπαρξη της δικής τους σκηνής είναι μια μικρή νησίδα χαράς και ηρεμίας όχι τόσο για το όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως για το γλυκό συναίσθημα της «κανονικότητας» που νιώθουν, ξεφεύγοντας από τη ζοφερή καθημερινότητά τους. Οπως δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η Ιταλίδα Τζάντα, μία εκ των εθελοντριών που καθημερινά περιμένει τις μετανάστριες για την κούρα τους, «ήταν η ανάγκη των ίδιων των γυναικών να δραπετεύσουν για λίγο απ’ αυτό που ζουν τους τελευταίους μήνες που γέννησε το χώρο αυτό, ο οποίος απευθύνεται αποκλειστικά στις γυναίκες. Εχουμε συχνά επισκέψεις και από γυναίκες από το κέντρο φιλοξενίας της Νέας Καβάλας, που βρίσκεται σε σχετικά μικρή απόσταση».

Μαζί της είναι και η Ασια, Κούρδισσα κομμώτρια από τη Συρία, που μετά από πολλούς μήνες έπιασε ξανά στα χέρια της τα ψαλίδια της αφιλοκερδώς για τις χιλιάδες γυναίκες που όπως και εκείνη εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους. «Νιώθω δημιουργική ξανά. Στη χώρα μου είχα το δικό μου κομμωτήριο, όπου κάναμε ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Λογής λογής χτενίσματα, που θα τα ζήλευαν και μεγάλοι κομμωτές του εξωτερικού. Βοηθάω εδώ για να μπορούν, έστω και για λίγο, να χαμογελούν και να ξεχνούν τις δυσκολίες», είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τη στιγμή που έπιανε μια περίτεχνη κοτσίδα τα μαλλιά μιας μετανάστριας.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΑΜΒΑΚΑ
[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του «Ελεύθερου Τύπου»