Με αυτά τα λόγια ο Αντώνης Βάκος, πρόεδρος της κοινότητας του Βουτά, ενός γραφικού ημιορεινού χωριού οκτώ χιλιόμετρα έξω από την Ιστιαία, μαζί με μία ομάδα αποφασισμένων κατοίκων μπήκαν στη μάχη για να σώσουν το σπιτικό τους ενώ η πύρινη λαίλαπα κατέβαινε με ορμή ποταμιού πάνω από τα κεφάλια τους.

Η περίπτωση του Βουτά ήταν ξεχωριστή, γιατί η υπόθεση έμοιαζε χαμένη. Η φωτιά, που είχε ξεκινήσει πέντε μέρες πριν από τις Ροβιές, είχε αναπτύξει δυναμική πύρινης θύελλας και έμοιαζε ανίκητη. Το μέτωπο, αφού κατέκαψε 15 σπίτια στην Κοκκινομηλιά, που μαζί με το Κυπαρίσσι είναι τα πια ορεινά χωριά της Βορείου Ευβοίας, πέρασε το ύψωμα «Καβαλάρης», που ήταν το τελευταίο φυσικό εμπόδιο πριν κατέβει στις πιο χαμηλές κοινότητες. Πώς όμως κερδήθηκε μία μάχη που ήταν ξεγραμμένη; Ο κ. Βάκος εξηγεί τι έγινε…

«Ξέρουμε την περιοχή…»

«Οι περιοχές στα χωριά μας είναι δύσβατες. Ξέρουμε το ανάγλυφο της περιοχής και διαπιστώσαμε ότι χωρίς αεροπλάνα δεν θα μπορούσε να σβήσει η φωτιά. Στον Βουτά είμαστε γύρω στα 200 άτομα, στείλαμε σε πιο ασφαλή μέρη τους 100 ηλικιωμένους και τα γυναικόπαιδα. Εμείς, περίπου 70 μάχιμοι, πέσαμε στη φωτιά, ενώ το προηγούμενο διήμερο είχαμε κάνει μία αντιπυρική ζώνη που εν τέλει μετρίασε την ένταση του μετώπου. Αυτό ήταν το πιο κρίσιμο στοιχείο. Οι πιο νέοι είχαν τον ενθουσιασμό, οι μεγαλύτεροι την εμπειρία, όλοι βοήθησαν μαζί με δύο πληρώματα της Πυροσβεστικής που έδωσαν και την ψυχή τους. Οταν έφτασε η φωτιά στα πρώτα σπίτια, είχαμε ήδη εκκενώσει το χωριό. Πέσαμε με μάνικες, κουβάδες, τσάπες και ό,τι άλλο μέσο είχε ο καθένας για να μην περάσει το μέτωπο. Η μάχη δεν κράτησε πάνω από 15 λεπτά, αλλά, αν τη χάναμε, το χωριό θα καιγόταν και η φωτιά θα κατέβαινε προς τους πεδινούς οικισμούς της Ιστιαίας. Τα καταφέραμε».

Η επιτυχία των κατοίκων του Βουτά έδωσε δύναμη και στους κατοίκους των υπόλοιπων χωριών που έβλεπαν το μέτωπο να πλησιάζει τα σπίτια τους. Ιδια μάχη δόθηκε στις Καματριάδες και τις Γαλτσάδες, νωρίτερα στη Μονοκαρυά, στη συνέχεια όλοι οι εθελοντές ενώθηκαν για τη μητέρα των μαχών σε Πευκί, Αβγαριά και Γαλατσώνα για να μη φτάσει η φωτιά στην Ιστιαία.

Δίπλα στον Αντώνη, ο Γιώργος και ο Νίκος, συγχωριανοί του Βουτά, δεν μπορούν ακόμη να πιστέψουν τι έζησαν. «Αν πριν από έναν μήνα κάποιος μας έλεγε τι θα βλέπαμε πάνω από τα σπίτια μας, θα λέγαμε ότι είναι ταινία», λένε και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη ζωή τους στα κτήματα ή τουλάχιστον σε ό,τι έχει απομείνει. Εδωσαν και αυτοί τη μάχη μαζί με τον Βαγγέλη Σταμούλο, που δεν άφηνε τη μάνικα της Πυροσβεστικής από τα χέρια του, τον Μπάμπη, που πήρε το χρίσμα του… κομάντο, τον Σάκη και τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού.

Η επόμενη μέρα

Ποια όμως μπορεί να είναι η επόμενη μέρα για τον Βουτά και τα άλλα χωριά που χτυπήθηκαν από την πυρκαγιά;

«Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», απαντά ο Αντώνης Βάκος. «Εμείς από εδώ δεν φεύγουμε. Είμαι μελισσοκόμος, έχασα τα περισσότερα μελίσσια μαζί με τα χωράφια μου, που έπαθαν μεγάλη ζημιά, αλλά θα προσπαθήσω να τα ξαναφτιάξω. Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι ότι είμαι 49 ετών και δεν θα ξαναδώ ποτέ το δάσος που ήξερα, αυτό με συντρίβει».

Η καταστροφή συνέβη. Τι πρέπει να γίνει για να μην επαναληφθεί;

«Πρέπει να επιμείνουμε στην πρόληψη. Εάν επιχειρούσαμε να κόψουμε ένα κλαδί πριν από δύο εβδομάδες για αντιπυρική προστασία, θα μας κυνηγούσαν όλοι. Τα ποσά που διατίθενται για τις αντιπυρικές ζώνες είναι ελάχιστα και συνήθως κατόπιν εορτής. Επίσης, χρειάζεται ένα σχέδιο αναδασώσεων και με είδη δέντρων που καθυστερούν τη φωτιά, τουλάχιστον κοντά στα χωριά. Αυτό που θέλουμε είναι να καταλάβουν όλοι ότι, εάν επαναληφθούν οι παθογένειες δεκαετιών, η καταστροφή θα ξανασυμβεί», λέει ξεκάθαρα ο κ. Βάκος.

Οι κάτοικοι του Βουτά, στη γραφική πλατεία όπου δεσπόζουν αιωνόβια πλατάνια, ανησυχούν για τον χειμώνα και στέλνουν μήνυμα εγρήγορσης στις κεντρικές Αρχές: «Χρειαζόμαστε άμεσα τα αντιπλημμυρικά έργα για να μη φτάσουν τα νερά από τα ποτάμια μέχρι την Ιστιαία. Εμείς είμαστε λίγοι, αλλά ο κίνδυνος είναι για τους πολλούς. Πρέπει να γίνουν τα έργα και να μη μείνουν σε ατελείωτες μελέτες, τα δάση τώρα είναι γυμνά, θα είμαστε ανοχύρωτοι με τις πρώτες βροχές. Σώσαμε τον Βουτά από τη φωτιά, δεν θα ανεχτούμε να χάσουμε το χωριό από τις πλημμύρες».

«Οι εικόνες σώθηκαν μαζί με την εκκλησία»

Ο πατήρ Ιωάννης Καραγκούνης έβλεπε το κακό να έρχεται δύο μέρες πριν φτάσει η φωτιά έξω από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, στον Βουτά. Εκανε τον σταυρό του και απομάκρυνε με ευλάβεια τις άγιες εικόνες, που χρονολογούνται από το 1854, για να τις προστατεύσει σε σίγουρο μέρος από τη φωτιά. Ηταν η πιο σωστή επιλογή.

«Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να είμαι κι εγώ με τα παιδιά για να αντιμετωπίσουμε τη φωτιά, λόγω προβλημάτων υγείας, αλλά όλοι πιστέψαμε ότι θα τα καταφέρουν. Το χωριό μας σώθηκε μαζί με την εκκλησία μας και τα περισσότερα ξωκλήσια της περιοχής μας. Με τη δύναμη της πίστης μας και τις προσπάθειες των νέων μας μπορέσαμε να βγούμε σώοι από αυτήν την καταστροφή», λέει ο πατήρ Ιωάννης, που αναμένει τις επόμενες μέρες την έλευση του δεσπότη για να μιλήσει στους πιστούς.

ΣΚΗΝΕΣ ΟΛΕΘΡΟΥ στην Κοκκινομηλιά

Φτάνοντας μέσα από κακοτράχαλους δρόμους στο χωριό της Κοκκινομηλιάς, που δεσπόζει σε υψόμετρο 620 μέτρων, το πρώτο που διακρίνει ο επισκέπτης είναι ένα μικρό, ταπεινό κοιμητήριο. Η φωτιά δεν σεβάσθηκε ούτε αυτόν τον ιερό χώρο, τα μισά μνήματα βάφτηκαν μαύρα από τις πύρινες φλόγες συνθέτοντας ένα απόκοσμο τοπίο, αντίστοιχο των σκηνών που έζησαν οι κάτοικοι της Κοκκινομηλιάς όταν είδαν να καίγονται σαν σπιρτόκουτα 15 σπίτια μαζί με την εκκλησία του χωριού. Η καταστροφή είναι ολική στο δάσος, δεν είναι υπερβολή όμως σε όλη τη διαδρομή από τον Βουτά μέχρι τη Μονή του Οσίου Δαυίδ, που σώθηκε όταν όλοι νόμιζαν ότι θα καιγόταν, και την Κοκκινομηλιά το μόνο που συναντούν οι οδηγοί είναι ένα ασπρόμαυρο σκηνικό.

Τα νεκρά κουφάρια των κορμών καπνίζουν ακόμα, τα βουνά μοιάζουν πληγωμένα θανάσιμα από το κακό που πέρασε στις κορφές τους, η τοξική οσμή του άνθρακα είναι το στοιχείο που κυριαρχεί και όχι το οξυγόνο των περήφανων δέντρων. Το πράσινο της Βορείου Ευβοίας, μοναδικό και πανέμορφο, χάθηκε, όμως οι άνθρωποι των χωριών δείχνουν αποφασισμένοι να δώσουν τη μάχη της επόμενης μέρας και να δουν τον τόπο τους να ξαναχαμογελά μαζί με την αναγέννηση της φύσης, που όμως θα αργήσει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου 

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ELEFTHEROSTYPOS.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.

Ακολούθησε το eleftherostypos.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις 

Ειδήσεις σήμερα

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr

Ακολουθήστε το EleftherosTypos.gr σε Instagram, Facebook και Twitter