Γράφει η Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά*

Τη στιγμή που όλοι αναρωτιόμαστε πως μπόρεσαν ανθρώπινα όντα να πραγματώσουν ένα στυγερό και αμείλικτο έγκλημα που ξεπερνά το πιο σκληρό σενάριο ταινίας θρίλερ, καλό θα είναι να αναρωτηθούμε ποια είναι η θέση της γυναίκας σήμερα.

Πόσο σέβεται και τιμά η κοινωνία τη γυναίκα; Πόσο αναγνωρίζεται η ευαισθησία , η προσφορά και η θυσία της ; Πόσο ‘υπολογίζεται’ η γυναίκα μέσα στην οικογένεια και ποιες αξίες περνούν στα νέα παιδιά σε ότι αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις;

Πως μπορεί τελικά να μάθει να σέβεται ένα νέο παιδί τη γυναίκα όταν φαντασιώνεται τη γυναίκα χωρίς ηθικούς φραγμούς που κάνει εύκολα σεξ και απαλλάσσει τον σύντροφο από το δυσβάσταχτο πόνο της ψυχικής επαφής; Όσο πιο φθηνά, άγρια και  γρήγορα , τόσο το καλύτερο για τα νέα παιδιά που φρικάρουν στην ιδέα της σχέσης. Γιατί η σχέση απαιτεί να ‘δεις’ τον άλλο. Να σπαταλήσεις χρόνο να τον γνωρίσεις, να αφήσεις χώρο στη ψυχή σου να αναπτυχθούν συναισθήματα και να αντέξεις το ναρκισσιστικό πλήγμα που σε αναγκάζει να αποδεχτείς τη σημαντικότητα κάποιου άλλου ανθρώπου πέρα από τον εαυτό σου.

Σημαντικό ρόλο παίζει και η αναγνώριση του ρόλου της γυναίκας στην οικογένεια. Η θέση που την τοποθετεί ο σύζυγος δίνοντας έτσι το παράδειγμα στους γιούς του. Ένα παιδί μαθαίνει να σέβεται τη γυναίκα όταν πρώτα αποκτά αγάπη και σεβασμό για τη μητέρα του. Η καλύτερη παρακαταθήκη για ένα παιδί είναι η σχέση των γονιών του. Εάν η σχέση αυτή είναι ειλικρινής, αληθινή και αγαπητική τότε το παιδί θέτει υψηλά τον πήχη των προσδοκιών του για την αναζήτηση συντρόφου. Όταν βιώνει την απαξίωση, το θυμό και την ανειλικρινή σχέση των γονιών του, θα αναζητήσει αρρωστημένες σχέσεις συντρόφου προκειμένου να επουλώσει τα ψυχικά του τραύματα.

Η σχέση μητέρας –γιού είναι επίσης καθοριστική για το πρότυπο της γυναίκας που θα αναζητήσει αργότερα το παιδί. Βασικοί πυλώνες αυτής της σχέσης είναι η τρυφερότητα, η αποδοχή και το δικαίωμα της αυτονόμησης.

Από την άλλη πλευρά η Ελένη ερωτεύτηκε ένα ‘σκληρό’ νέο και με μια πρώτη ματιά δεν κατάφερε να διακρίνει τη βαριά ψυχοπαθολογία. Το ερώτημα είναι : Ήταν τόσο αφελής η Ελένη ή μήπως είχε κάποια αξία για αυτή  να καταφέρει να μετατρέψει το κτηνώδες πρόσωπο του νεαρού σε ένα τρυφερό σύντροφο που τελικά θα την δει και θα την αγαπήσει;

Στο προσωπικό της λογαριασμό στο facebook η Ελένη έγραψε τη φράση ‘ Η ζωή θα ήταν αλλιώς εάν δεν σε είχα συναντήσει’. Πραγματικά θα ήταν αλλιώς γιατί εάν δεν τον γνώριζε θα είχε ζωή. Θα είχε αγαπηθεί από ένα αληθινό άντρα που θα αναγνώριζε την αξία της και θα την φρόντιζε.

Σε μια αναζήτηση της αγάπης, η Ελένη πλήρωσε το πιο βαρύ τίμημα του να είσαι γυναίκα. Επάνω στο άψυχο και βασανισμένο σώμα της σφραγίστηκε η απαξίωση και η βιαιότητα που εισπράττουν οι γυναίκες σήμερα. Μιας απαξίωσης που είναι καλά τυλιγμένη με το περιτύλιγμα της σεξουαλικότητας.

Αναζητώντας την αναγνώριση, την αποδοχή και τη φροντίδα, οι σύγχρονες κοπέλες γίνονται εύκολα θύματα στα χέρια ψυχικά αρρώστων νεαρών που σπαταλούν τελικά χρόνο μαζί τους όταν αυτές υποκύπτουν στις σεξουαλικές τους ορέξεις. Και όταν αυτές αρνηθούν , πρέπει να τιμωρηθούν, να εξευτελιστούν και τελικά να πεθάνουν.

Σε μια εποχή ψυχικής φθήνιας, απαξίωσης και ασυδοσίας που προκύπτει από μια ζωή χωρίς ηθικά όρια και φραγμούς, η Ελένη πλήρωσε την επιθυμία της για συναισθήματα και τρυφερότητα.

Το δικαστήριο θα αποδώσει ποινές και οι ένοχοι θα τιμωρηθούν. Όμως εάν δεν αναγνωρίσουμε το έλλειμα μας ως κοινωνία, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα καταλήγοντας σε μια  συναισθηματική ανοσία αγέλης  που θα αδυνατεί να διακρίνει το σάπιο και θα έλκεται από το άγριο και το κτηνώδες πρόσωπο των ανθρωπίνων σχέσεων.