Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ομόφωνα ότι με την υποχρεωτική εφαρμογή του ισλαμικού θρησκευτικού νόμου (Σαρία) «υπήρξε παραβίαση του άρθρου 14 (απαγόρευση των διακρίσεων) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αριθμ. 1 (προστασία της ιδιοκτησίας).

Μάλιστα οι δικαστές προχώρησαν ακόμη παραπέρα, αφού στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρουν η Ελλάδα ήταν, την περίοδο εκείνη, η μόνη χώρα στην Ευρώπη που τότε εφήρμοζε υποχρεωτικά το δίκαιο της Σαρία σε ορισμένους πολίτες, ενάντια στις επιθυμίες τους. «Αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό, διότι η εφαρμογή του νόμου της Σαρία οδήγησε σε μια κατάσταση επιζήμια για τα ατομικά δικαιώματα μιας χήρας που είχε κληρονομήσει την περιουσία του συζύγου της σύμφωνα με τους κανόνες του Αστικού Δικαίου». Πλέον, με νόμο που ψηφίζεται, η εφαρμογή της Σαρία είναι εθελοντική.

Ολα ξεκίνησαν μετά την προσφυγή της Χατιτσέ Μολά Σαλί, που ανήκει στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, (μένει στην Κομοτηνή) η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της κληρονόμησε το ακίνητο του συζύγου της, με διαθήκη που είχε καταρτίσει ενώπιον συμβολαιογράφου.

Ομως οι δύο αδελφές του συζύγου της αμφισβήτησαν τη διαθήκη, υποστηρίζοντας ότι ο αδερφός τους ανήκε στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και κάθε σχετικό ζήτημα έπρεπε να κριθεί όχι με βάση τον Αστικό Κώδικα, αλλά με βάση τον ισλαμικό νόμο και θα έπρεπε να υπαχθεί στη δικαιοδοσία του μουφτή. Οι δύο αδελφές επικαλέστηκαν ακόμη τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 και τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, που προέβλεπαν την εφαρμογή των μουσουλμανικών εθίμων και του ισλαμικού θρησκευτικού δικαίου στους Ελληνες μουσουλμάνους.
Αρχικά οι αιτήσεις των δύο αδελφών απορρίφθηκαν σε πρώτο και δεύτερο βαθμό.

Η υπόθεση παραπέμφθηκε εκ νέου στο Εφετείο, που στις 15 Δεκεμβρίου 2015 αποφάσισε ότι εφαρμοστέο δίκαιο ήταν η Σαρία.

Η Μόλα Σαλί προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υποστηρίζοντας ότι στερήθηκε τα 3/4 της κληρονομιάς της, ισχυριζόμενη ότι εάν ο σύζυγός της δεν ήταν μουσουλμάνος, θα είχε κληρονομήσει όλη του την περιουσία.

Το ΕΔΑΔ θεώρησε ότι η τελική απόφαση στερούνταν αιτιολογίας, ενώ έκρινε ότι η θρησκευτική ελευθερία δεν απαιτεί από τα συμβαλλόμενα κράτη να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, προκειμένου να παραχωρήσουν στις θρησκευτικές ενότητες ειδικό καθεστώς με συγκεκριμένα προνόμια. Επιπροσθέτως, ένα κράτος που είχε δημιουργήσει ειδικό καθεστώς, καλείται να διασφαλίσει ότι κάθε ομάδα απολαμβάνει τα ίδια κριτήρια, χωρίς διακρίσεις. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι Ελληνες μουσουλμάνοι της Θράκης αποκτούν πλήρη ισονομία έναντι των ορθοδόξων.

Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]