Εν αρχή ήσαν τα LuxLeaks, που έδειξαν ότι ο σημερινός πρόεδρος της Κομισιόν και πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ήταν επί σειρά ετών διαχειριστής ενός ανεπανάληπτου φορο-παραδείσου στην καρδιά της Ευρώπης, παραβιάζοντας κατάφωρα την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Το κατάπιαμε (όχι εμείς, οι κυβερνήσεις και οι συνάδελφοί του…) και πήγαμε παρακάτω.

Υστερα ήλθαν… οι μέλισσες του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, επίσης πρώην πρωθυπουργού (στην Πορτογαλία) και προκατόχου του Γιούνκερ στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο Ολάντ χαρακτήρισε «ηθικά απαράδεκτη» την πρόσληψή του από τη γνωστή και μη εξαιρετέα Goldman Sachs και ο Γιούνκερ υποχρεώθηκε να του «ζητήσει εξηγήσεις» (κόρακας κοράκου…) κατόπιν πιέσεως της Ευρωπαίας Συνηγόρου του Πολίτη και άλλων θεσμικών οργάνων. Στο τέλος, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Τώρα έσκασε η περίπτωση της κυρίας Νέλι Κρους, Ολλανδέζας πρώην αντιπροέδρου της Κομισιόν και επιτρόπου (τι ειρωνεία) ανταγωνισμού. Η καημένη δικαιολογήθηκε ότι «ξέχασε» να δηλώσει στο «πόθεν έσχες» της τη συμμετοχή της από το 2004 ως το 2014 στην offshore εταιρία Mint με έδρα τις Μπαχάμες, που αποκάλυψαν τα BahamasLeaks. «Κανονικά με την περίπτωσή της πρέπει να ασχοληθεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η κοινοτική υπηρεσία καταπολέμησης της διαφθοράς (Olaf)», επισήμανε η «Corriere della Sera». Κατά σύμπτωση, η Mint ασχολείται με πωλήσεις όπλων και με deal δισεκατομμυρίων ευρώ στον κλάδο της ενέργειας, τομείς δηλαδή που… επέβλεπε η Νέλι Κρους, λαμβάνοντας κρίσιμες αποφάσεις.

Δεν είναι, φυσικά, η πρώτη φορά στην Ιστορία που μια δράκα ανεξέλεγκτων γραφειοκρατών νέμεται λεόντεια τον πλούτο που παράγουν άλλοι. Συνέβαινε, από ένα σημείο και μετά, και στη Σοβιετική Ένωση…

Γιάννης Παπαδάτος

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου