Μόλις, προ ολίγων ετών, η αναφορά των λέξεων «Τουρκία», «τουρκικός», «Τούρκος», ή παραγώγων τους, αρκούσε για να προκαλέσει την θυμηδία -στην καλύτερη περίπτωση- ή εθνικό-θρησκευτικό ξέσπασμα οποιουδήποτε Σέρβου συνομιλητή. Ακόμη, όταν γινόταν λόγος σε κάποια συζήτηση περί Μουσουλμάνων της Βοσνίας ή Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, ο χαρακτηρισμός “Turci” (Τούρκοι), ήταν αυτός με τον οποίο οι Σέρβοι χαρακτήριζαν αυτές τις εθνότητες της πρ. Γιουγκοσλαβίας, προσδίδοντάς τους κατ’ αυτόν τον τρόπο υποτιμητικό χαρακτήρα. Κατά την διάρκεια και μετά την αιματηρή σύγκρουση στην Βοσνία και την όλη εξέλιξη του ζητήματος, εξέλιξη η οποία καλλιέργησε –δικαίως ή αδίκως-, αίσθηση αδικουμένου, στους Σερβικούς πληθυσμούς. Ευνοήτως και οι θρησκευτικές διαφορές προσέγγισαν τα όρια του φανατισμού και στις τρεις κοινότητες (Ορθοδόξων-Καθολικών Χριστιανών και Μουσουλμάνων). Πίσω από την μουσουλμανική κοινότητα, οι Σέρβοι διέκριναν αύρα χειρός Αγκύρας και δεν έκρυβαν την απέχθειά τους για ο,τιδήποτε είχε σχέση με την Τουρκία. Και αν αυτό, ήταν η συμπεριφορά ακόμη και των μετριοπαθών, ορθολογικών στοιχείων της Σερβικής κοινότητας, εύκολα μπορεί κανείς να φαντασθεί την τοποθέτηση των ακραίων εθνικιστικών παραγόντων, οι οποίοι, σήμερα, στην Σερβία συσπειρώνονται γύρω από τον Πρόεδρο Βούσιτς, όσο και αν αυτός προσπαθεί να πείσει για ειλικρινή μεταστροφή και αποστασιοποίησή του από το εθνικιστικό παρελθόν του.

Τι επομένως οδήγησε στην μεταμόρφωση αυτή και ακούστηκαν τόσο κολακευτικοί λόγοι για την Τουρκία όταν ο κ. Βούσιτς προ ημερών επισκέφθηκε την Άγκυρα και μάλιστα, λίγο μετά την εμβληματική εμφάνιση του κ. Erdogan στο Κοσσυφοπέδιο; Πώς τουρκικές εταιρίες ανέλαβαν την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Βελιγραδίου-Σαραγιέβο -και μάλιστα, όπως αναφέρουν ανεπιβεβαίωτες προς το παρόν, πληροφορίες-, με αμφίβολης διαφάνειας διαδικασίες;

Πώς Σέρβος ηγέτης δέχθηκε να συμβάλει στην ανάδειξη της εικόνας του κ. Erdogan, ως αδιαμφισβήτητου, νέου, Οθωμανού ηγεμόνα; Εικόνα που εύκολα καθίσταται σαφής, αν συνεκτιμηθεί η δραστηριότητα του Τούρκου ηγεμόνα, η παρουσία του στις Αραβικές ή άλλες μουσουλμανικές χώρες, την στρατιωτική εισβολή στο Αφρίν, τις δημοσιεύσεις από την πολυεθνική άσκηση Efes στο Αιγαίο και την όλη ρητορική του, όταν απευθυνόμενος ακόμη και στις ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη είναι ευδιάκριτη η πρόθεσή του να θεωρείται από όλους η Τουρκία ως ισότιμη;

Κάποιοι, ίσως, θεωρούν ότι η σημερινή Σερβική στάση είναι απόρροια πιέσεων της Μόσχας και του Δεσπότη της Ρωσίας –του οποίου την … στέψη παρακολούθησε χθες όλος ο πλανήτης.

Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι, η Ελλάδα δεν έχει πολλά περιθώρια ταλαντώσεων. Τα συμφέροντα ισχυρών παικτών του διεθνούς συστήματος διαμορφώνουν σκληρούς κανόνες και επιλογές και ας μην λησμονούμε ότι τα κράτη δεν συγκροτούν την εξωτερική πολιτική τους και δεν διαμορφώνουν τις διεθνείς σχέσεις τους επί τη βάσει συναισθημάτων ή αγαθών κινήτρων και αισθήσεως δικαιοσύνης. Το παιχνίδι είναι σκληρό και ο ηττημένος υφίσταται τις επώδυνες συνέπειες της ήττας του.

Συνεπώς, δεν υπάρχουν για εμάς περιθώρια καθυστερήσεων ή αμφιθυμιών κατά την διευθέτηση των εθνικών μας θεμάτων, με αιχμή το ζήτημα με την FYROM. Η εξέλιξη αυτή, ας γίνει αφορμή αφ’ ενός, για εγρήγορση και σοβαρότητα των θεσμικών οργάνων διαχείρισης των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας, αλλά, ταυτοχρόνως, ας αποτελέσει διδαχή και βάση προβληματισμού για τους πολίτες της, ειδικώτερα εκείνων που σήμερα θαυμάζουν τον τσάρο του Κρεμλίνου και το καθεστώς Ανατολικής Δεσποτείας το οποίο έχει εγκαθιδρύσει. Και οι Ρώσοι πολίτες έχουν, ίσως, λόγους και ερείσματα για να τον επιλέγουν. Οι Έλληνες, όμως, πολίτες μιας φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας –με όσες παθογένειες και αν έχει αυτή στην συγκεκριμένη χώρα-, τι λόγους έχουν; Είναι βέβαιο ότι ούτε ώρα δεν θα ήθελαν να ζήσουν σε ένα κράτος, στο οποίο το καθεστώς Putin ή το συναφές σε αυτό, καθεστώς Erdogan, θα ήταν εφαρμοζόμενο σύστημα διοίκησης.

Αυτά, αν δεν θέλουμε να επιβεβαιώσουμε, για μία εισέτι φορά, τους στίχους του Ύμνου στην Ελευθερία, οι οποίοι αναφέρονται στα … περασμένα μεγαλεία…

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]