«Στη Μόρια έχουμε επιστρέψει στη Λίθινη Εποχή» περιγράφει την κατάσταση στη Wall Street Journal η Καρίμα από την πόλη Ντέιρ αλ Ζουρ της Συρίας. «Δεν υπάρχει ηλεκτρικό, χρησιμοποιούμε λάμπες πετρελαίου. Φύγαμε από τη Συρία γιατί δεν υπήρχαν γιατροί και νοσοκομεία. Αν το ήξερα δεν θα είχα έρθει εδώ. Θα είχα πεθάνει στην πατρίδα μου» προσθέτει.

«Ο συνδυασμός απελπισίας, αβεβαιότητας, υπερπληθυσμού και απίστευτων συνθηκών έχει δημιουργήσει μια εκ προθέσεως επιδημία απελπισίας με στόχο την αποτροπή των μεταναστών από το να αντιμετωπίζουν την Ευρώπη ως παράδεισο» περιγράφει η συνεργάτης WSJ όσαν συμβαίνουν στη Μόρια.
Σύμφωνα με την ίδια υπάρχουν τόσο λίγες και τόσο βρώμικες τουαλέτες ώστε αρκετοί να ανοίγουν τρυπες στα συρματοπλέγματα προκειμένου να καταφύγουν στον εξωτερικό χώρο.

Στο κείμενο με τίτλο «Πού θα περνούσε ο Χριστός τα Χριστούγεννα» η συνεργατης της WSJ, Stephanie Saldana, περιγράφει πώς την επηρεάσαν όσα είδε στη Μόρια καθώς αναφέρεται σε προσωπικές ιστορίες μεταναστών που την έκαναν να αναλογιστεί το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων.

«Αν θέλω να φανταστώ τη σκηνή της Γέννησης θα κοιτάξω στη σκηνή του Αλλά Αντίν από τη Συρία που έφυγε λίγες ημέρες μετά το γάμο του. Τώρα η γυναίκα του είναι έγκυος και όταν τους συνάντησα ζούσαν σε μια τέντα έξω από το κέντρο υποδοχής. Αν θέλω να σκεφτώ την έξοδο από την Αίγυπτο, σκέφτομαι τις ιστορίες όλων όσοι βρίσκονται εδώ. Αν θέλω να δω ένα θαύμα θα δω τον Ανουάρ ο οποίος μέσα στα κλάματα για την καταστροφή της Μοσούλης σκέφτηκε να μου προσφέρει ένα λουλούδι» γράφει χαρακτηριστικά.

«Κοιτώντας τη Μόρια μπορεί να διδαχθούμε τι είναι στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα, μια ιστορία για το πώς η δική μας σωτηρία είναι συνδεδεμένη με τις ζωές αυτών που υποφέρουν το περισσότερο. Η Μόρια είναι η Βηθλεέμ» καταλήγει η συνεργάτης της WSJ.