Η σκηνοθέτις δεν έκανε ούτε ένα ούτε δύο χρόνια για να γυρίσει την ταινία που μας ξεναγεί με έναν διαφορετικό τρόπο στο κέντρο της Αθήνας, εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά έξι. Η ίδια ξεκίνησε να κάνει μια ταινία για τους αδέσποτους σκύλους της πόλης και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, αλλά στην πορεία έγινε κάτι πιο σύνθετο.

«Επεσε φως πάνω στην καρδιά της Αθήνας μέσα από τις διαδρομές τους, τη ρουτίνα και τις συνήθειές τους. Ο δεσμός τους με τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, αλλά και με τυχαίους περαστικούς, η διαρκής μετακίνησή τους σε διαφορετικά σημεία, αποκαλύπτουν την εξέλιξη του πυρήνα της πόλης, όπως μεταμορφώνεται», τονίζει η Αγγελική Αντωνίου, που ζει μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας.

«Μία μέρα κατεβαίνοντας την Ερμού, σταμάτησε ένα μηχανάκι, κατέβηκε ένας μεσήλικας άνδρας και πέντε αδέσποτα όρμησαν να τον προϋπαντήσουν. Εκείνος άνοιξε δύο τάπερ και τα τάισε. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που τα προσπερνούσαν, εκείνα έτρωγαν και κουνούσαν τις ουρές τους και τον αγκάλιαζαν.

Ηταν τόσο συγκινητικό αυτό που είδα που κέντρισε την περιέργειά μου…», λέει η δημιουργός της ταινίας, που ακολούθησε τα αδέσποτα και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν μέρα-νύχτα. «Οταν κάνεις ένα ντοκιμαντέρ δρόμου, δεν υπάρχουν ωράρια», λέει. Και προσθέτει:

«Πολλές φορές βρέθηκα μέσα στο κρύο, στις 4 τα ξημερώματα, να κινηματογραφώ τα σκυλιά να διασχίζουν τους δρόμους μόνα ή σε ομάδες. Μερικές φορές αντιμετώπισα επιθετικούς περαστικούς που μου χαλούσαν τα πλάνα μπαίνοντας μπροστά από την κάμερα ή που με έβριζαν. Οπως και επίδοξους κλέφτες».

Αρχικά το εγχείρημα κινδύνευε με ματαίωση, καθώς «είχαν περάσει οκτώ μήνες και δεν είχα βρει ακόμα το νήμα προσέγγισης προς τους ανθρώπους που φροντίζουν τα αδέσποτα», λέει η Αγγελική Αντωνίου. Το κλίμα όμως αντιστράφηκε όταν συνάντησε τον Αχιλλέα Αδάμ, που «πρωταγωνιστεί» στην ταινία δίπλα στα αδέσποτα.

«Ενας εξαιρετικός άνθρωπος με γνήσια συναισθήματα αγάπης για τα αδέσποτα. Αμίλητος και βιαστικός, τάιζε και φρόντιζε τα σκυλιά καθημερινά σε εντελώς διαφορετικά σημεία της πόλης. Εμαθα ότι τα τάιζε 30 χρόνια.

Κατάλαβα ότι είχε μια απίστευτα στενή σχέση μαζί τους, ενώ ο ίδιος είχε οικογένεια και ζούσε μια κανονική ζωή. Ενας χαμηλών τόνων άνθρωπος, ακούραστος μαραθωνοδρόμος, που διένυε χιλιόμετρα στα 75 του για να τα ταΐσει, να τους δώσει φάρμακα, να τα χτενίσει, να τα περιποιηθεί λες και ήταν παιδιά του».

Μέσα από την κινητικότητα και την επιμονή του η Αγγελική Αντωνίου μάς συστήνει «άγνωστους Αθηναίους», όπως οι «μπαρόβιοι» Κωνσταντίνος και Ορφέας, που συχνάζουν σε μπαρ της οδού Κολοκοτρώνη, η Φωτούλα, το «μήλον της Εριδος» ανάμεσα στον άστεγο Σπύρο και σε οποιονδήποτε περαστικό τολμούσε να την αγγίξει. «Προσωπικά, ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι ένα πεντάστερο ξενοδοχείο σαν τη “Μεγάλη Βρεταννία” θα έδινε 12 χρόνια φιλοξενία στον Γλύκα, ένα αδέσποτο σκυλί που στις διαδηλώσεις την κοπανούσε και πήγαινε για σουβλάκια στο Κολωνάκι», λέει η Αγγελική Αντωνίου.

Από την έντυπη έκδοση